Το Μνημόνιο θα φτιάξει τον κόσμο, «ο κόσμος να χαλάσει!». Ήρθε η σειρά του δημόσιου τομέα να μπει στο παιχνίδι των απολύσεων. Όπως κι αν το βαφτίσει κανείς, κατάργηση, διαθεσιμότητα ή απόλυση, το μέτρο της αποψίλωσης του δημοσίου από ανθρώπινο δυναμικό έρχεται να αμφισβητήσει εκ νέου την επαφή της κυβέρνησης και της τρόικα με την πραγματικότητα.
Παρατηρώντας εκ του σύνεγγυς τις πολιτικές επιλογές των περικοπών στη δημοτική αστυνομία και στα Επαγγελματικά Λύκεια, διαπιστώνουμε ότι υλοποιήθηκαν υπολογίζοντας με ακρίβεια το πολιτικό και κοινωνικό κόστος. Η κυβέρνηση βρήκε ποιους φορείς να χτυπήσει με την ελάχιστη δυνατή ζημιά στο κοινωνικό κεφάλαιο, περιορίζοντάς την στο προσωπικό ανθρώπινο δράμα όποιου έχασε την θέση εργασίας του. Χωρίς ιδιαίτερο κυνισμό, διαπιστώνουμε επίσης ότι, οι μερικές χιλιάδες που θα προστεθούν στη λίστα των ανέργων, ελάχιστα θα επηρεάσουν το συνολικό ποσοστό της. Επιπλέον, ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο θεωρείται το έργο των φορέων του συγκεκριμένου παραδείγματος. Δυστυχώς, το έργο που αμφισβητείται δεν είναι αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν και θα έπρεπε να επιτελούν, αλλά αυτό που επιτελούν τελικά.
Η θέση υπεράσπισης της δημοτικής αστυνομίας, που βασίζεται στην στέρηση εσόδων από τους ΟΤΑ, βρίσκει τον απλό αντίλογο του υπολογισμού που προανέφερα. Η κυβέρνηση έβαλε κάτω τα νούμερα και είδε ότι θα κερδίσει περισσότερα από την κατάργηση του φορέα, παρά από την λειτουργία του. Όσον αφορά στα ΕΠΑΛ, πρόκειται για ένα θεσμό που, έτσι κι αλλιώς, πνέει τα λοίσθια εδώ και χρόνια. Πρόκειται για ένα θεσμό παραγωγής «βοηθών». Δεν καταρτίζει επαγγελματίες, δεν εφοδιάζει ανθρώπους με τυπικά προσόντα και δεν προσφέρει πραγματικές διεξόδους βιοπορισμού, γι’ αυτό δεν ήταν ελκυστικός. Οι πολιτικές που υπονόμευσαν την ελληνική τεχνική εκπαίδευση έφεραν το ποσοστό συμμετοχής σε αυτή στο 22%, σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης (Cedefop). Το αντίστοιχο ποσοστό για την Ιταλία είναι 26,5%, για την Λετονία 34,4%, ενώ για άλλες 11 ευρωπαϊκές χώρες τα ποσοστά ξεκινούν από το 46% της Αυστρίας και φτάνουν μέχρι το 68% της Ολλανδίας. Ανατριχιάστε ελεύθερα αναλογιζόμενοι ότι, η Ελλάδα που ζούμε τώρα, είναι η χώρα όπου 3 στους 5 (περίπου) είναι επιστήμονες…!
Παρατηρώντας τις πολιτικές επιλογές εκ του μακρόθεν, διαπιστώνουμε ότι η ευρωπαϊκή πολιτεία προτιμά να διατηρεί παροπλισμένους μερικά εκατομμύρια ανθρώπους, μαζί με τα προσόντα, τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Εκ του μακρόθεν, δεν υφίσταται ουδέποτε ουδεμία κοινωνικοπολιτική συνθήκη που να καθιστά ορθή την συγκεκριμένη πρακτική. Το προσωπικό ανθρώπινο δράμα του απολυμένου δεν οφείλεται στην απώλεια της εργασίας του καθεαυτή, αλλά στις αντίξοες συνθήκες εύρεσης της επόμενης. Ο κόσμος χάλασε.
