Σάββατο βράδυ…
Στην Παναγιά του Μπούργκου, ο Νικόλας μου για λίγο ζωντάνεψε. Είχε φωνή… είχε χέρια… είχε παλμό…
Ψυχή είχε πάντα…
Σάββατο Βράδυ…
Έζησα το απόλυτο όνειρο μαζί σας. Έγινα ένα με το δάκρυ σας. Έγινε η Ρόδος μια αγκαλιά… μια πορεία διαμαρτυρίας μέσα από κίνηση… μουσική… λόγια…αισθήσεις.
Μέρες προσπαθούσα… να δώσω «χρώμα ιδιαίτερο»… να κυριαρχήσουν τα συναισθήματα… να μιλήσει ο χώρος ο πέτρινος, που ψυχές ακόμη ψιθυρίζουν σε αυτόν τα μυστικά τους.
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και οι Εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία… μαζί με το… «ΣΟΥ Τηλεφώνησα ΓΙΑ ΕΝΑ αντίο»… ενώθηκαν στην Παναγιά του ελέους… την… ξεσκέπαστη εκκλησιά για να γίνει… ο λόγος τροφή για το κοινωνικό παντοπωλείο του τόπου μου!
Ήταν χειμώνας σαν ανακοίνωσα στον «άνθρωπο»της ζωής και των στιγμών μου, αυτόν τον πολύτιμο συμπαντικό συνταξιδιώτη… ότι θέλω να χαρίσω εσαεί την όποια αμοιβή μου από τα πνευματικά μου δικαιώματα…
Δεν μίλησε…Ήξερε… Ήταν το τάμα μου… Τάμα αγάπης.
Γιατί οι Άγιοι δεν θέλουν χρυσά… αγάπη θέλουν να τάζεις.
Και μετά…
Μετά… άνοιξε η πόρτα… αυτή χωρίς πόμολο… χωρίς κλειδί. Η πόρτα που σε οδηγεί στον προσωπικό σου παράδεισο… από χώμα και νερό φτιαγμένο!
Αυτή που εμένα σήμερα με έχει κάνει… πλούσια! Ζάμπλουτη.
Όχι… όχι… Ο Νικόλας μου δεν θα προσθέσει ποτέ ούτε ένα ευρώ στον τραπεζικό μου λογαριασμό… μα πρόσθεσε ήδη… κέρματα-χαμόγελα… από νέους φίλους….
Από ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου και με έκαναν να νιώθω… ευλογημένη… (Λίτσα, Μπάμπη, Σέβη, Αγγελική, Ελένη και τόσοι άλλοι ).
Οι παλιοί μου φίλοι, σταθερή αξία στο χρηματιστήριο της ζήσης μου.
Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μας…. μου έκοψε την ανάσα.
Δεν ξέρω τι να πω…
Ευχαριστώ… απλά… ειλικρινά… ανθρώπινα.
Σαν φίλη προς φίλους… θέλω να εκφράσω την αγάπη μου… στον Τάσο Ψαραδέλη που υποδύθηκε τον Νικόλα και την εκπληκτική Θεοφανία Παπαθωμά για την συγκλονιστική αφήγηση στο απόσπασμα του έρωτα.
Σε όσους με προλόγισαν και ανακάλυψαν το σκοτάδι του ήρωα μου. Τον περιφερειάρχη μας Γιάννη Μαχαιρίδη, την υπέροχη Δέσποινα Μουτάφη, τον αγαπημένο φίλο πρώτα από όλα και μετά συνεργάτη, Τέρη Χατζηιωάννου.
Τι να πω για το χορευτικό της Κωσταντίνας Νταλαμάγκα Μιρόσεβιτς, που δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου σαν πλημμύρισε τον χώρο το Σέρβικο μοιρολόι του έρωτα.
Η Αναστασία Τσιλιμπιου από την καρδιά ενός αγγέλου και η Εμμανουέλα Χούλη κάτω από ένα χάρτινο φεγγάρι, μαζί με τα κορίτσια μου την Αγγελική και την Ζηνέτα, μας… ταξίδεψαν με τα χάρτινα καραβάκια που έφτιαξαν τα μικρά παιδιά του κολεγίου Ρόδου.
Ο Χρήστος και η Χαρά εξαιρετικοί στην ερμηνεία του τραγουδιού που μαζί δημιουργήσαμε με τίτλο «Σου τηλεφώνησα».
Εσείς, το κοινό μας , υπέροχο! Ζωντανό! Με αύρα και ζεστασιά.
Χίλια ευχαριστώ στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, στον Δήμο Ρόδου, στην Αρχαιολογία, που μας έδωσε την άδεια για να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση μας σε αυτόν τον χώρο που μόνο δέος σου γεννά!
Σε όσους με στήριξαν, μα πιότερο στην Δέσποινα Παπασάββα και τον Χούλη Πανταζή. Γιατί πάνω από όλα πρίν από όλα είναι φίλοι ζωής! Την ευγνωμοσύνη μου στα ΜΜΕ που μέρες τώρα κάνουν τον Νικόλα πρώτη είδηση. Την υπόσχεση να μείνω πάντα «εγώ», στον εκδοτικό μου οίκο, την Αλεξία και τον Γιώργο, που μαζί τους νιώθω δυνατή! Την πολύτιμη αίσθηση της σιγουριάς που σου δίνουν άνθρωποι μοναδικοί μου χάρισε η παρουσία τόσων και τόσων που ταξίδεψαν από Αθήνα για να είναι μαζί μου (Νατάσσα Γκουτζικίδου, σε αγαπώ).
Την σκέψη μου… βελούδο και χάδι σε όσους ήταν μακριά μα… κοντά (μάνα… Αγγελική… Μαριάννα… Ρηνιώ… Κάκκια)
Ευχαριστώ… για όλα… για όσα….
Ευχαριστώ που μαζί σας δεν σκονίζεται η καρδιά μου και δεν σκουριάζει η σκέψη μου…
Ευχαριστώ γιατί ξέρω πως εσείς… ναι, εσείς πάντα θα απαντούσατε στο όποιο τηλεφώνημα μου…
Σήμερα νιώθω πως είμαστε ωραίοι τρελοί οι Έλληνες και μου αρέσει αυτή η τρέλα… τρελά!
Γιατί μπορεί η Ελλάδα να ταξιδεύει σαν χάρτινο καραβάκι μα πάντα την συντροφεύει Γλαύκο του Αιγαίου και του Ελύτη και ουρανός που έζησαν Θεοί Δώδεκα!
Αναστασία Κορινθίου(η δική σας Αναστασία που ζει ανάμεσα σας) και Νικόλας Αλεξίου (ο χάρτινος που ζει στην μνήμη στην ψυχή σας και στον άνεμο πια…
Η φωτογραφία είναι από τον Δημήτρη Κλαδογένη
