Τις τελευταίες ημέρες, κάνοντας προσπάθεια να σκέφτομαι αισιόδοξα και αρνούμενη να υποκύψω στη γενικότερη κατάθλιψη της εποχής, συνειδητοποίησα πως, αν πρέπει να είμαι ευγνώμων για ένα τουλάχιστον πράγμα, αυτό είναι η ικανότητα μου σαν άνθρωπος να αγαπάω και να μ’ αγαπούν. Ίσως ορισμένοι να διαφωνούν, αλλά προσωπικά πιστεύω πως η μεγαλύτερη επιθυμία του ανθρώπου είναι να νιώθει αγαπητός και αποδεκτός, να αισθάνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τρέφουν αισθήματα για εκείνον και του χαρίζουν την αγάπη και την προσοχή τους.
Μπορούμε να αγαπάμε με πολλούς τρόπους, ερωτικά, φιλικά, αδερφικά κ.ο.κ. Το κάθε είδος, τόσο ίδιο και παράλληλα τόσο διαφορετικό από τα άλλα, συμβάλει στη διατήρηση της ψυχικής μας υγείας. Γιατί μπορεί η αγάπη να μη συγκαταλέγεται στη κατηγορία των βιολογικών αναγκών, όπως η πείνα και η δίψα, αλλά είναι απαραίτητη για να καταφέρουμε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι. Κι αυτό διότι, θεωρώ, ότι σκοπός όλων μας δεν είναι απλώς το να επιζούμε, αλλά το να ζούμε κάθε λεπτό της σύντομης και μοναδικής ζωής μας.
Το πρώτο είδος αγάπης που συναντάμε, από τις πρώτες κιόλας ώρες της ύπαρξης μας, είναι εκείνος ο έντονος δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μητέρα και το έμβρυο. Δηλαδή, το είδος που καταφέρνει ουσιαστικά ένα θαύμα, να πείσει μια γυναίκα να φιλοξενήσει για 9 ολόκληρους μήνες, μέσα στο ίδιο της το σώμα, μία νέα ύπαρξη, να την ταΐσει από τη τροφή της, να της επιτρέψει να αναπνεύσει από το οξυγόνο της και γενικότερα να χρησιμοποιήσει το σώμα της προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της. Στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης, η μέλλουσα μητέρα βιώνει αμφιθυμικά συναισθήματα. Αρχίζει, βέβαια, να νιώθει τα πρώτα τρυφερά σκιρτήματα για τη ζωή που πρόκειται να φέρει στον κόσμο, αλλά παράλληλα την πλημυρίζουν ανασφάλειες και φόβοι. Με το πέρασμα των μηνών και διασχίζοντας διαδοχικά τα διάφορα στάδια της εγκυμοσύνης, η αγάπη αυτή δυναμώνει και κορυφώνεται.
Η κορύφωση της μητρικής αγάπης έρχεται με τον τοκετό. Ο πόνος και η αγωνία της γέννας δένουν ακόμα περισσότερο τη μητέρα με το μωρό. Μόνο που, τώρα, στο δεσμό αυτό αρχίζει δειλά δειλά να συμμετέχει και ο νέος πατέρας, καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, όπως τα αδέρφια. Κάνουν επομένως την εμφάνισή τους σ’ αυτό το σημείο και η πατρική, καθώς και η αδελφική αγάπη.
Στη συνέχεια της ζωής μας καλούμαστε, πηγαίνοντας στο σχολείο, να απομακρυνθούμε για ορισμένες τουλάχιστον ώρες από την αγάπη, τη θαλπωρή και την ασφάλεια που μας παρέχει η οικογένεια μας. Γνωρίζουμε νέα άτομα και νέους ανθρώπους. Ξεκινάμε ουσιαστικά να νιώθουμε τα πρώτα φιλικά αισθήματα για τα άτομα που μας περιβάλλουν. Με το πέρασμα των χρόνων και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τις πραγματικές φιλικές σχέσεις από τις επιπόλαιες παρέες. Συναντάμε τις πρώτες εμπειρίες πίστης, αλληλοκατανόησης, συντροφικότητας και εμπιστοσύνης.
Το επόμενο είδος αγάπης που εισβάλει στη ζωή μας, είναι το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Ξαφνικά αρχίζουμε να βλέπουμε με διαφορετικό μάτι τα αγόρια και τα κορίτσια που βρίσκονται γύρω μας. Οι πρώτες ανησυχίες, οι κλεφτές ματιές, τα ντροπαλά ραβασάκια, τα ραντεβουδάκια και τα κλεφτά φιλιά περιπλέκονται στον κόσμο μας αναστατώνοντας τις μέρες και τις νύχτες μας. Όσο περνάει ο καιρός, τα αισθήματα γίνονται πιο σοβαρά, πιο δυνατά και πιο περίπλοκα. Σε αυτό το στάδιο όμως, κάνουν την εμφάνισή τους και οι πρώτες ραγισμένες καρδιές, οι πρώτες προδοσίες και τα πρώτα ερωτικά συντρίμμια.
Ίσως αυτό να είναι το πιο επικίνδυνο είδος αγάπης… Ανασφαλές, απαιτητικό, διεκδικητικό, γνωστό κι ως έρωτας. Για να περάσει στο επόμενο στάδιο και να γίνει ο έρωτας συντροφικότητα, απαιτείται χρόνος, υπομονή, επιμονή, κατανόηση και δυνατά αισθήματα κι από τις δύο πλευρές. Τότε πλέον, η αγάπη σταματά να διεκδικεί και αρχίζει να προσφέρει χωρίς επιφύλαξη και αντίτιμο. Είναι έτοιμη να προσφέρει κάτι νέο, να δημιουργήσει ένα θαύμα, μια νέα ζωή.
Συνεπώς, παρατηρεί κανείς πως η ανθρώπινη ύπαρξη ξεκινά και τελειώνει με την αγάπη. Ο ίδιος ο κύκλος της ζωής είναι αγάπη. Αυτή είναι το δομικό συστατικό του. Εκείνο που κάνει τη ζωή τόσο όμορφη, τόσο ζεστή, τόσο επιθυμητή… Κάνουμε όμως το λάθος να θεωρούμε την αγάπη των άλλων δεδομένη. Τότε ξεκινούν τα προβλήματα. Πιστεύω πως ο σίγουρος τρόπος για να πάρεις αγάπη είναι πρώτα να δώσεις. Κι όταν καταφέρεις να την κερδίσεις, να μην εφησυχάσεις. Αντιθέτως, να πέσεις στον αγώνα και να προσφέρεις περισσότερη. Γι αυτό, θεωρώ πως όλοι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την αγάπη που δεχόμαστε. Τόσο από τους γονείς, τα αδέρφια και τους συγγενείς μας, όσο και από τους φίλους αλλά και τον σύντροφο μας. Πρέπει να τους θυμίζουμε με τα λόγια, τις σκέψεις και τις πράξεις μας πως είμαστε άξιοι αυτής της αγάπης και πως δε φοβόμαστε να την ανταποδώσουμε. Γιατί μόνο τότε η ζωή μας αποκτά νόημα.
