Η ιστορία της Τόνια Χάρντινγκ (καλλιτεχνικό πατινάζ) είναι από εκείνες που όταν ακούσει κανείς δεν μπορεί παρά να αναφωνήσει «αυτό είναι σαν να βγήκε από κινηματογραφική ταινία». Να λοιπόν που το Χόλυγουντ δεν άφησε ανεκμετάλλευτη μια ιστορία ζωής με τόσες δυσκολίες, παράδοξα και αστυνομικό μυστήριο.
Έχοντας ανακοινώσει τις υποψηφιότητες για τα βραβεία τους, τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου μας καλούν σε μια πρώτη φάση να δώσουμε προσοχή αφενός στις δύο γυναικείες ερμηνείες της ταινίας (υποψηφιότητα Α’ Γυναικείου ρόλου για τη Μαργκό Ρόμπι και Β’ Γυναικείου ρόλου για την Άλισον Τζάνεϊ που τη βλέπουμε στο ρόλο της μητέρας της Χάρντινγκ) καθώς επίσης και στο μοντάζ της Τατιάνα Σ. Ρίγκελ. Το μοντάζ του Εγώ, η Τόνια θα μπορούσαμε να πούμε ότι διδάσκεται πολλά από το σινεμά του Μάρτιν Σκορσέζε, όπως άλλωστε και η σκηνοθεσία του Κρεγκ Τζιλέσπι. Είναι επίσης το μοντάζ που- σαφέστατα- δίνει στην ταινία ένα γρήγορο ρυθμό, διαποτισμένο από ειρωνεία και χιούμορ.
Και ως προς αυτό βοηθάει το σενάριο του Στίβεν Ρότζερς που έχει γραφτεί με φανερή γνώση του πώς μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά το κωμικό με το δραματικό ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που σπάει τον λεγόμενο τέταρτο τοίχο και οι ήρωες της ιστορίας απευθύνονται κατευθείαν σε εμάς, τους θεατές- απολαυστικές οι σκηνές των συνεντεύξεων. Παρόλα αυτά, συνομιλώντας με ανθρώπους που κάνουν σινεμά στο εξωτερικό συνειδητοποιήσαμε ότι δεν αποθεώνουν το σενάριο της ταινίας – οι χαρακτήρες κατά την άποψή τους δεν διαγράφουν το λεγόμενο τόξο (character arc). Κάτι ακόμη το οποίο ξενίζει είναι η επιλογή να παίξει η Μαργκό Ρόμπι και την δεκαπεντάχρονη εκδοχή της ηρωίδας της- όμως εύκολα αυτό θα μπορούσαμε να το παραβλέψουμε αν αναλογιστούμε ότι σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ταινία που ρέπει προς την κωμωδία.
Η Τόνια Χάρντινγκ κατάφερε να ξεχωρίσει μιας και από πολύ μικρή ηλικία η μητέρα της είχε εντοπίσει το ταλέντο της στο καλλιτεχνικό πατινάζ και την υποστήριζε με έναν εντελώς ανορθόδοξο τρόπο που περιλάμβανε μειωτικούς χαρακτηρισμούς, ακόμη και σωματική βία. «Εγώ σε έκανα πρωταθλήτρια», θα της πει μετά από καιρό. Η Άλισον Τζάνεϊ στο ρόλο της μητέρας είναι τρομακτική. Με τη βοήθεια του ενδυματολογικού τμήματος της ταινίας και του μακιγιάζ έχει μεταμορφωθεί πλήρως σε αυτή τη σκληρή γυναίκα- κατά βάθος θύμα του αμερικανικού ονείρου.
Για τη Μαργκό Ρόμπι αξίζει να γράψουμε εκείνο που είχαμε γράψει πριν μερικές βδομάδες για την Τζέσικα Τσαστέιν στο Molly’s Game. Ότι δηλαδή κατάφερε να δώσει μια ερμηνεία υψηλού επιπέδου χωρίς ωστόσο να αλλοιώσει την εξωτερική της εμφάνιση- όπως την είχε αλλοιώσει το 2003 η Σαρλίζ Θέρον στο Monster. H Μαργκό Ρόμπι λάμπει μέσα στα κοστούμια των σκηνών στον πάγο (κυριαρχεί το μπλε όπως και στη σκηνογραφία)- σκηνές που προκαλούν την εντύπωση του θεατή με τον περίτεχνο τρόπο που κινείται η κάμερα. Εκείνο το ύφος που βάσει του ρόλου πρέπει να βγάλει- και το πετυχαίνει η Ρόμπι- είναι το ύφος το λίγο πιο αλήτικο, ενός κοριτσιού που προσπαθεί πολύ και όμως δεν γίνεται αποδεκτό αμέσως από τις κριτικές επιτροπές διότι δεν προέρχεται από υγιή αμερικανική οικογένεια. Η μεγάλη της σκηνή κατά την άποψή μας είναι προς το τέλος- ντυμένη και βαμμένη καλλιτεχνικά- να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να βγάζει έναν κλαυσίγελο το κάτι άλλο.
Η Τόνια Χάρντινγκ γίνεται η πρώτη Αμερικανίδα που εκτελεί το τριπλό άξελ. Το κορίτσι που συγκλόνισε τον κόσμο, με τις συμμετοχές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 θα εμπλακεί σε ένα μεγάλο σκάνδαλο- με τον τραυματισμό της αντιπάλου της Νάνσι Κέριγκαν από τον σωματοφύλακά της. Ήταν ο σύζυγός της, Τζεφ (εντελώς θυελλώδης η σχέση τους, με αυτόν να της ασκεί βία και η ίδια συνηθισμένη όπως ήταν ήδη από τη μητέρα της τον συγχωρούσε- ο Σεμπάστιαν Σταν στο ρόλο), που ήθελε απλά να τρομοκρατήσουν την Κέριγκαν με κάποια απειλητικά γράμματα αλλά ο σωματοφύλακας έπραξε αλλιώς (ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ μια έκπληξη σε αυτό το ρόλο, αναμένουμε να δούμε αν θα έχει ανάλογη συνέχεια στην κατηγορία του δεύτερου ρόλου). Να γνώριζε εξαρχής τη βρώμικη δουλειά η Τόνια; «Δεν υπάρχει αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια», είναι κάποια από τα τελευταία σκωπτικά λόγια που ακούγονται στην ταινία. Εν πάση περιπτώσει, η Τόνια θα δηλώσει ένοχη και οι κυρώσεις θα είναι κάτι παραπάνω από κάποιες ώρες κοινωνικής εργασίας. Άλλη μια καλή στιγμή της Μαργκό Ρόμπι είναι εκείνη στο τελευταίο μέρος, στη δίκη.
Το Εγώ, η Τόνια μπορεί να μην αφήνει τη γεύση της μεγάλης ταινίας αλλά είναι πρωτίστως σινεμά ψυχαγωγίας, με ένα ρυθμό (αχ, αυτό το μοντάζ!) που σπανίως συναντούμε σε κινηματογραφικές βιογραφίες.