Τις γιορτές και ειδικά τα Χριστούγεννα, εδώ και τρία χρόνια μελαγχολώ, όμως, χαίρομαι τις στιγμές, που μου λένε τα κάλαντα παιδάκια μπροστά στο τζάκι, χωρίς τα κόμπλεξ των μεγάλων στη θέα ενός διαδηλωμένου ανάπηρου.

Στιγμές που στριφογυρίζουν τα κορίτσια μου μπροστά μου, για να τις καμαρώσω που φόρεσαν τα γιορτινά τους, στιγμές που βλέπω το χριστουγεννιάτικο δένδρο με τύψεις, που ανάβουν τα φωτάκια και συντελώ λίγο στην κλιματική αλλαγή αυξάνοντας το διοξείδιο του άνθρακα. Στιγμές στο άκουσμα των ξύλων που καίγονται, στιγμές που διαβάζω μηνύματα με ευχές από φίλους που είναι μακριά.

Σκιάζονται οι γιορτές από την απουσία του προσωπικού, γιατί όλοι θέλουν να γιορτάσουν με τους δικούς τους, και το παζάρι, ποιος κάνει βάρδια και πότε, είναι επώδυνη διαδικασία, ιδιαίτερα, όταν δεν μπορείς να βασιστείς στον άνθρωπό σου. Ένα τεράστιο πρόβλημα, ως συνήθως made in Greece, είναι η παντελής έλλειψη νοσηλείας κατ’ οίκον από την πολιτεία. Κι έτσι τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ευάλωτα στην κάλυψη βασικών αναγκών, συνεπώς η συναισθηματική κάλυψη είναι λιγοστή έως ανύπαρκτη στις γιορτές. Τα άτομα με αναπηρίες μπαίνουμε αναγκαστικά σε μέρες υπομονής και καρτερίας.

Θεοφοβούμενος φίλος, μου’ γράψε πως η δοκιμασία κι η αρρώστια είναι αυτά που γονιμοποιούν τη χαρά προκειμένου να καρποφορήσει. Δεν χαίρομαι που υποφέρω από τα δεινά της αρρώστιας, όση γαϊδουρινή υπομονή κι αν έχω, γιατί θέλω να χαμογελούν τα παιδιά μου. Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή. Μόνο η έμπρακτη αγάπη, ο χρόνος που αφιερώνουμε στον συνάνθρωπο μας, κάνει φάτνη τις καρδιές για να γεννηθεί ο χριστός.

Καλά Χριστούγεννα