Θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με την Αμερικάνικη Τηλεόραση για λίγο ακόμα, μιας και μόλις χτες τελείωσα την συγκεκριμένη σειρά. Θα ήθελα να κάνω μια πλήρη ανάλυση, αλλά θα κατέφευγα σε πολλές λεπτομέρειες που προδίδουν την πλοκή και δεν θα ήταν σωστό… Όλη η σειρά αποδεικνύει γιατί οι Αμερικάνικες σειρές έχουν γίνει από τα μεγαλύτερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας. Προσεγμένη από την αρχή μέχρι το τέλος, με τις τρεις τελευταίες σαιζόν να αποτελούν ανθολόγιο για το πώς πρέπει να εξελίσσεται και να τελειώνει μια σειρά.
Η σειρά διαπραγματεύεται την ιστορία ενός καθηγητή Χημείας που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και λίγους μήνες ζωής ακόμα, και προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μην αφήσει την οικογένεια του ξεκρέμαστη όταν πεθάνει. Όποτε, αποφασίζει με την βοήθεια ενός παλιού του μαθητή να ασχοληθούν με την παρασκευή και το εμπόριο μεθαμεφεταμίνης! Στην αρχή, μιας και το πεδίο είναι άγνωστο σε αυτόν, έχει αρκετές δυσκολίες καθώς πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια οικογένεια που δεν πρέπει να μάθει τίποτα, σε έναν συνεργάτη εθισμένο στα ναρκωτικά και σε μια αγορά που δεν γνωρίζει. Μόλις ανταπεξέλθει στις παραπάνω δυσκολίες παίρνει τα πάνω του και βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Ξεδιπλώνεται δηλαδή!
Το Cast –εννοείται- αποτελείται από άγνωστους μεταξύ αγνώστων, που όσο προχωράει η σειρά αποδεικνύουν πόσα πραγματικά ταλέντα έχει η Αμερικάνικη Βιομηχανία. Το ότι είναι άγνωστοι βοηθάει και του ίδιους να τα δώσουν πραγματικά όλα σε ένα ρεσιτάλ ερμηνειών, ο καθένας στο δικό του πόστο. Η δίψα τους για καλή τηλεόραση και ένα καλό αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι κυνηγάνε πιο πολύ την αναγνωσιμότητα, παρά τα φράγκα. Σε μια απονομή, ο πρωταγωνιστής της σειράς, Bryan Cranston, είχε πει ότι έκανε άπειρες απαράδεκτες δουλειές για να ζήσει, ώστε να του τύχει αυτή η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε μια τόσο καλή παραγωγή. Ένας Bryan Cranston στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που χτίζει τον χαρακτήρα του καθηγητή από επεισόδιο σε επεισόδιο, χωρίς υπερβολές. Είναι πραγματικά θαυμαστός ο τρόπος που, από την γκριμάτσα του θλιμμένου στις πρώτες σεζόν, μεταμορφώνει το πρόσωπο του σε κάτι τελείως διαφορετικό. Ο αγαπημένος της στήλης όμως, είναι ο Aaron Paul, στο ρόλο του βοηθού του. Σεναριακά, είναι ο χαρακτήρας που εύκολα χαρακτηρίζεις αναλώσιμο, αλλά σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι αυτός ο καταπληκτικός ηθοποιός αναβαθμίζει το ρόλο του πρέζακα New Fish, σε μια δραματική περσόνα που περνάει από 1000 κύματα μέχρι την τελική εξιλέωση. Τρίτος κατά σειρά φοβερός ηθοποιός, ο Dean Norris στο ρόλο του μπατζανάκη και άσπονδου φίλου του Cranston στη σειρά, κάνοντας τον επιφανειακό Frank της σειράς να αποδειχτεί ρόλος κομμένος στα μέτρα του, με συναισθηματικές μεταπτώσεις που δεν θα περίμενες.
Από κει και πέρα, τα εύσημα ανήκουν στους παραγωγούς και σεναριογράφους της σειράς, που ωριμάζουν κι αυτοί όσο περνά ο καιρός και ξεφεύγουν από το μελόδραμα των πρώτων σεζόν και καταφεύγουν σε μια ανελέητη αλληλουχία δυνατών σκηνών και ανατροπών. Ειδικά οι σκηνοθέτες σκαρώνουν συνεχώς δυνατά πλάνα μέσα από γυάλες, πίσω από θάμνους, σε καθρέφτες και σε γωνίες που είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν. Είναι πραγματική κινηματογραφική μαγεία η σκηνοθεσία, και είναι αυτό ακριβώς που σε κρατάει στις πρώτες δύο δύσκολες σεζόν, ώστε να φτάσεις στην τρίτη όπου πραγματικά ξεκινά η δράση. Σημειωτέον, ότι μάλλον έχει την καλύτερη τελευταία σεζόν από κάθε επιτυχημένη σειρά, ίσως μετά τους Sopranos. Δεν το πιστεύεις ότι από μια άχρηστη σεζόν, όπως φαίνεται αρχικά να είναι η Πέμπτη, καταλήγει σε μια σειρά απίστευτων «υπέρ-επικών» τελευταίων 6-7 επεισοδίων, που αποδεικνύουν πως πραγματικά χωράει ο κινηματογράφος σ’ ένα κουτί μεγέθους τηλεόρασης!
