Γράφω σβήνω… γράφω σβήνω. Για να βρω έναν τρόπο να εκφράσω τις μύχιες σκέψεις μου, που με βασανίζουν αρκετά βράδια τώρα. Διότι, ως γνωστόν, την ημέρα, σπάνια έχεις το χρόνο να σκεφτείς. Και πώς να αφιερώσεις αλήθεια έστω μερικές στιγμές στον εαυτό σου, όταν βομβαρδίζεσαι από τις εξελίξεις αδιάλειπτα και δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις από τις ατέρμονες υποχρεώσεις; Όμως, λένε πως ο πιο απλός τρόπος είναι συχνά και ο καλύτερος, γι’ αυτό ας σας πω αψιμυθίωτα και ειλικρινά τι πραγματικά σκέφτομαι.
Κοιτάζω μερικές φορές τους ανθρώπους γύρω μου, όταν περπατάω στο δρόμο, όταν κάθομαι σε μια καφετέρια, σε ένα πάρκο, θα μπορούσα να πω, ακόμη και όταν βγάζω το σκύλο μου βόλτα –αλλά είναι που δεν έχω σκύλο. Τους κοιτάζω λοιπόν και εστιάζω στα πρόσωπά τους, προσπαθώντας να μαντέψω τι μπορεί να σκέφτονται. Ξέρετε τι βλέπω; Ρυτιδιασμένα πρόσωπα από τη συνεχή έκφραση αβεβαιότητας και ανησυχίας. Ξέρετε, αυτή που μικραίνεις πολύ τα μάτια λες και σε τυφλώνει ο ήλιος –ακόμη και εάν βρίσκεσαι συχνά στα σκοτάδια.. Αλλά και όπου δεν υπάρχουν ρυτίδες, αλλά τρυφερό, νεανικό δέρμα, προς έκπληξή μου βλέπω πως η ίδια συνήθης έκφραση εμμένει. Ακόμη και το γέλιο που συχνά ακούω –γιατί είπαμε, έχει έρθει η άνοιξη που μας διανθίζει με κάποια σχετική αισιοδοξία, ευτυχώς- μου φαίνεται ώρες ώρες βεβιασμένο…
Ρωτάω τώρα τελευταία συγγενείς, γνωστούς και φίλους εάν προ δεκαετιών το μέλλον διαγραφόταν όσο αβέβαιο διαγράφεται και σήμερα. Εάν από το πρωί μέχρι το βράδυ ο καθείς, έτρεχε και δεν έφτανε, για να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις του, για το σπίτι του, για τη δουλειά του – που σήμερα πρέπει να είναι κάποιος από τους προνομιούχους και να θεωρεί την επώμιση και αυτού του καταναλωτή ελεύθερου χρόνου θείο δώρο- για την προσωπική του μόρφωση, ιδίως εάν είναι νέος- για τη μόρφωση των παιδιών του -εάν έχει οικογένεια- για… για… για. Η απάντηση που παίρνω, όποιον και εάν ρωτήσω, είναι αρνητική. Ήταν δύσκολα, μου λένε, όπως πάντοτε και παντού, μα υπήρχε ένας δρόμος να πορευτείς, δεν εγκυμονούσε το απόλυτο χάος. Η καθημερινή λίστα με τις υποχρεώσεις, λοιπόν, και τις απαιτήσεις που όσο περνούν τα χρόνια ολοένα και αυξάνονται, εύλογα δεν επιφέρει πλέον και τις ανάλογες ραβδώσεις στα μέτωπα της ομήγυρης;
Πάνω σε μία απογευματινή μου βόλτα, έτυχε να ακούσω μία μητέρα να μιλάει στην κόρη της και να της λέει κάτι που δεν μπορώ ακόμη να ξεχάσω. «Τι να κάνεις και εσύ, βρε αγάπη μου. Μήπως θέλεις να γεράσεις πριν την ώρα σου; Όχι, βέβαια, κανείς δεν το θέλει. Έλα όμως που αυτό θα γίνει. Θα δεις τι θα πει ζωή σε μερικά χρόνια όταν θα αρχίσουν οι σοβαρές υποχρεώσεις και μπορεί να μην έχεις και εμένα δίπλα σου πια.» Ένα άλλο πρωινό βρέθηκα μάρτυρας σε ένα τόσο παράδοξο σκηνικό. Ένα αγοράκι, δεν θα ήταν πάνω από 8-9 χρονών, βρέθηκε να φτύνει (!) μια κοπέλα λίγα μονάχα χρόνια μεγαλύτερή μου που δούλευε σε ένα μαγαζί με αξεσουάρ, όταν προσπάθησε να το βγάλει έξω από το κατάστημα, αφού το έπιασε να κλέβει. Και να κλέβει τι; Ένα γυναικείο δαχτυλίδι.. Να πεις ότι ήταν θέμα βιοπορισμού…
Τόσα και τόσα άλλα σκηνικά μου έρχονται στο μυαλό, αλλά δεν θα σας κουράσω. Λες και συμβαίνουν όμως επίτηδες για να μου κλέβουν τον ύπνο. Από την άλλη, βλέπω επίσης, πως ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα, τυρβάζουμε και ασχολούμαστε με καθετί δευτερευούσης σημασίας –ως συνήθως… Κρίση; Βομβιστικές επιθέσεις; Ανεργία; Διαφθορά; Ψυχές που χάνονται στις ράγες του ΜΕΤΡΟ ; Η τέχνη, ο πολιτισμός, η παιδεία που ψυχορραγούν; Όχι, φυσικά. Εξανιστάμενους θα δεις γύρω από το θέμα της ΑΕΚ που βρέθηκε στη Β’ Εθνική. Μία πρωτοφανής πραγματικότητα για την ιστορία της ομάδας! Όλα τα προαναφερθέντα τα βλέπουμε συνέχεια και τα συνηθίσαμε πλέον, φαίνεται.. Ζητώ, συγγνώμη, όμως από τους ποδοσφαιρόφιλους γι’ αυτό το σχόλιο. Η συνειρμικότητα της γραφής μου φταίει. Ξέρω πως καταπιάνομαι με ‘ιερά’ πράγματα και γίνομαι υπερβολική…
Τι μέρα θα είναι η αυριανή άραγε; Κουραστική και αβέβαιη, ψυχανεμίζομαι, παρά τον ανοιξιάτικο ήλιο που θα χαϊδεύει σε μερικές ώρες το πρόσωπο όλων μας και τα πουλιά που θα κελαηδούν ανοιξιάτικους σκοπούς. Και εάν πάλι συνειδητοποιούσαμε πως καθετί που γράφουμε, πάντοτε έχει κάποιον αποδέκτη, πώς θα νιώθαμε άραγε; Αυτό μου ήρθε αίφνης στο μυαλό καθώς οδεύω για την τελεία. Δεν ξέρω λοιπόν ποιον αποδέκτη έχουν όλες αυτές οι γραμμές. Δεν ξέρω εάν καταλαβαίνει κανένας γιατί χάνω μερικά βράδια τον ύπνο μου. Δεν ξέρω καν εάν θα έπρεπε να τον χάνω. Ίσως και όχι. Μπορεί απλώς εγώ να είμαι υπερβολική. Μάλλον το ζώδιο θα φταίει…
