Είναι πάντα οι ίδιοι τύποι… τους ξέρεις… τους έχεις δει.. σε έχουν δει και αυτοί κι ας σφυρούν αδιάφορα. Τους αναγνωρίζεις από το πως σου σφίγγουν το χέρι, απαλά…με νύχια που έχουν κάνει ώρες ατελείωτες μανικιούρ. Με παλάμες μαλακές, αδούλευτες. Οι ίδιοι… πάντα και παντού, με κοινές καταβολές, ενοχές, προσδοκίες. Θα τους βρεις σε παράθυρα και σε κοκτέιλ πάρτι. Θα τους βρεις να αγωνίζονται για σένα… μπροστά στις κάμερες και όχι πίσω στα μετόπισθεν. Χαμόγελο οδοντόκρεμας στον φακό…γοητευτικοί… επικίνδυνοι… αληθινοί ψεύτες. Είναι αυτοί που θα σε «σώσουν»… τους ξέρεις… πάντα οι ίδιοι. Μια κάστα – πάστα -copy paste… εξουσιαστών αντιεξουσιαστών, με παχουλές συζύγους και μισθούς. Ζουν στην ίδια χώρα με σένα, μα ο αέρας που αναπνέουν ανακυκλώνεται κι ας είναι αεροστεγής ο κόσμος τους, ο ιλουστρασιόν. Τους ξέρεις, πάντα οι ίδιοι… επίκαιροι ανεπίκαιροι, ανθρωπάκια που όταν μεγαλώσουν άνθρωποι δεν θα γίνουν. Τριτοκοσμικοί μεγαλοαστοί, από τζάκι νααααα μετά συγχωρήσεως, που θέλει να σε κάνει κάρβουνο, να σε κάψει, να σε αφανίσει, που δεν τους έχεις είδωλο. Τους ξέρεις, είναι αυτοί που παίρνουν ρέστα από πεντακοσάευρω (το… θυμάσαι εσύ;). Σύστημα συναγερμού στη βίλα τους και στην συνείδηση τους που κατοικεί στο πορτοφόλι τους. Τους ξέρεις, σου είχαν πει πως θα σε βολέψουν μα βολεύτηκαν αυτοί με σένα, που είσαι πολύ βολικός τελικά… σαν Playmobil. Πάντα οι ίδιοι. Τους ξέρεις, αναγνωρίζονται επειδή, δεν έχουν ούγια!