Ο πρώτος Κάρολος δεν είχε καλή τύχη. Οι επαναστάτες του κόψανε το κεφάλι και ο γιός του φυγαδεύτηκε στην Γαλλία. Ο φευγάτος αυτός γιόκας πήρε το όνομα του πατέρα του, Κάρολος ο Δεύτερος. Το 1660 όταν ο σπόρος μεγάλωσε και τα πράγματα αλλάξανε στην πατρίδα του, την Αγγλία, πήρε ένα πλοιάριο και μπάρκαρε για το Λονδίνο να συνεχίσει την δυναστεία. Αφού του φορέσανε το στέμμα οι βασιλόφρονες, του δώσανε και το προσωνύμιο ο Εύθυμος Μονάρχης. Η επιστροφή στο αδέσμευτο σεξ, στα κερατώματα και όλα όσα είχανε απαγορευτεί κατά την διάρκεια της εξορίας του από τους ξενέρωτους Πουριτανούς ήταν πλέον πραγματικότητα. Έτσι ο βασιλιάς είχε κάθε λόγο να είναι εύθυμος.
Ωστόσο τα χρόνια περνούσανε και ο Καρολάκος πέρασε τα 50. Η υγεία του δεν ήταν καθόλου καλή και τον Ιανουάριο του 1685 μαζέψανε 12 γιατρούς πάνω από το κρεβάτι του βασιλιά να τον κάνουνε καλά. Μετά από ένα σύντομο συμβούλιο αποφάσισαν να του βγάλουνε το δηλητήριο που είχε ο οργανισμός του. Του χορήγησαν ένα κάρο εμετικά σκευάσματα, τον κάνανε σουρωτήρι από τα κλύσματα ενώ με τις αφαιμάξεις του αφαιρέσανε πάνω από ένα λίτρο αίμα. Ωστόσο ο βασιλιάς ήταν ακόμα άρρωστος.
Μετά το δεύτερο ιατρικό συμβούλιο περάσανε σε δραστικότερα μέτρα. Του ξυρίσανε το κεφάλι και του το κάψανε με φλεγόμενα κομμάτια σίδερου ενώ γεμίσανε τα ρουθούνια του με ειδική σκόνη φτερνίσματος και στη συνέχεια την καλύπτανε με έμπλαστρα τα οποία τραβούσανε έπειτα με δύναμη. Όταν ο βασιλιάς παραπονέθηκε –ε καιρός ήτανε- για τους πόνους σε όλο του το κορμί και για τον κρύο ιδρώτα που τον είχε λούσει, οι γιατροί έκαναν ότι χειρότερο: στάθηκαν στο πλάι του έχοντας μια νέα ιδέα. Τρίψανε τα πόδια του με ρετσίνι και κόπρανα περιστεριού! Δεν χρειάζεται να πούμε κατά πόσον ήταν αποτελεσματική αυτή η μέθοδος. Τουλάχιστον τα έμπλαστρα στη μύτη τον προστάτεψαν από την δυσοσμία.
Η κατάσταση του βασιλιά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Κυλιόταν στο κρεβάτι του ανακτορικού του δωματίου μέσα στο κακό του το χάλι, με τους καδραρισμένους προγόνους του να τον κοιτάνε ψυχροί και αγέλαστοι. Για κακή του τύχη οι γιατροί δεν το έβαλαν κάτω. Αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Ανέτρεξαν σε μια μεσαιωνική πρακτική σύμφωνα με την οποία ανοίγοντας αρκετές τρύπες στο κεφάλι του βασιλιά θα κατάφερναν να φύγουν τα κακά υγρά που ευθύνονται για πολλές ασθένειες. Φυσικά και τρέξανε υγρά αλλά αυτά ήτανε ότι αίμα είχε απομείνει στον δύστυχο ασθενή. Ε ο βασιλιάς δεν άντεξε άλλο και αποδήμησε…
Το χειρότερο δεν είναι ότι ο βασιλιάς και οι γιατροί δεν πήρανε χαμπάρι ότι η τρομερή ασθένειά του ήταν απλά ένα ελαφρύ εγκεφαλικό. Το χειρότερο είναι ότι ο Άγγλος ασθενής βασιλιάς μετά από όλα αυτά έκανε την κίνηση ματ: ευχαρίστησε τους βασιλικούς γιατρούς «για τις γενναίες τους προσπάθειες να τον γιατρέψουν» μην παίρνοντας χαμπάρι πως τις τελευταίες μέρες της ζωής του τον φροντίζανε 12 Μίστερ Μπιν του 17ου αιώνα.