Σε ένα στενό του Ναυπλίου, έξω από μια εκκλησία λύθηκε το πρόβλημα. Θείος και ανηψιός αρματωμένοι με κουμπούρια και μαχαίρες πέσανε πάνω στον πρώτο κυβερνήτη του νεοελληνικού κράτους και τον άφησαν στον τόπο.
Τώρα πια τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για όλους, ή μάλλον για σχεδόν όλους. Οι ντόπιες φατρίες, εφοπλιστές, προεστοί και κοτσαμπασαραίοι θα φέρνανε επιτέλους τον πολυαγαπημένο τους συνταγματικό βασιλιά που φυσικά θέλανε τόσο πολύ να τους προσφέρουν οι ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις. Οι μεν «φιλοευρωπαϊκές» κλίκες στην Ελλάδα θέλανε διότι «το Σύνταγμα και η μοναρχική ιδεολογία στους ανθρώπους αυτούς στηρίζονταν στην επιθυμία να λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός προς όφελος αυτών και των φίλων τους» όπως έλεγε και ο ιστορικός Thiersch. Οι μεν Ευρωπαίοι τον θέλανε για τον παρακάτω λόγο…
Μετά την δολοφονία η Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία επιλέξανε έναν Γερμανό να διοικήσει την χώρα και όλα μέλι γάλα. Ο νεαρός βασιλιάς, Όθωνας Βιτελσμπαχ θα ερχόταν στην Ελλάδα να βάλει μια τάξη, μια ευρωπαϊκή τάξη. Οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι κάνανε πλάτες και ανοίξανε τα χρηματοκιβώτια του πανίσχυρου τραπεζίτη Ρότσιλντ στη Γαλλία και σκάσανε 60.000.000 φράγκα στον Όθωνα για τα έξοδα του στο Griechenland. Φυσικά στον Καποδίστρια δεν είχανε δώσει δεκάρα τσακιστή διότι σκάλιζε πολύ τα πράγματα και έπαιρνε αποφάσεις που συνέφεραν πραγματικά το μικρό ελληνικό κράτος: αρνήθηκε να αποπληρώσει τα δάνεια της ανεξαρτησίας για εκείνο το διάστημα διότι πολύ απλά τους έλεγε «ρε φίλε ηρήμησε λίγο, δεν έχω έσοδα οπότε τι να σου δώσω».
Όταν το 1828 έφτασε ο Καπποδίστριας στην Ελλάδα και είδε το χάλι γύρισε και είπε στον Μαυρομιχάλη «Που [είναι] το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι: σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια. Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδια απόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου».
Όταν καρύδωσαν όμως τον Καποδίστρια και ήρθε ο Όθωνας στην Ελλάδα αυτός ήταν χαρτσιλικωμένος καθότι είχε άλλο πρόγραμμα, περισσότερο «φιλοευρωπαϊκό». Τα λεφτά θα αξιοποιούνταν ως εξής:
Από τα 60.000.000 φράγκα (ή 57.000.000 δρχ.) παρακρατήθηκαν έξοδα, τόκοι, αποζημιώσεις προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να παραχωρήσουνε στην Ελλάδα την Φωκίδα, την Αττική, την Εύβοια και τη Φθιώτιδα. Δηλαδή περιοχές για τις οποίες πολέμησαν οι επαναστατημένες ελληνικές δυνάμεις δόθηκαν στην Ελλάδα χρεώνοντας τους Έλληνες φορολογούμενους με 12.531.238 γαλλικά φράγκα. Μόνο τα τοκοχρεολύσια απορρόφησαν 7.600.000 φράγκα.
Σύμφωνα με τη σύμβαση του δανείου θα υπήρχε μια τρόικα διπλωματικών αντιπρόσωπων των τριών Αυλών ώστε να επιβλέπουν και να διασφαλίζουν ότι από τα κρατικά έσοδα πρώτα θα πληρωνόταν η δόση του δανείου και στη συνέχεια θα πραγματοποιούνταν οι λοιπές πληρωμές. Φυσικά έτσι οι πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων θα λειτουργούσαν σαν de jure χωροφύλακας την ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Αν για παράδειγμα μια δανείστρια χώρα πίστευε ότι μια δαπάνη δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της χώρας τότε απαγόρευε στο ελληνικό δημόσιο να την εκτελέσει έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί ομαλά το δημόσιο χρέος. Η Αγγλία λόγου χάρη μας έκλεινε την κάνουλα της χρηματοδότησης αν η Ελλάδα εμπλεκόταν στις ρωσοτουρκικές διαμάχες.
Ο άθλιος τρόπος που διαχειρίστηκαν οι Βαυαβαροί τα χρήματα ήταν εφάμιλλος των κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου και περισσότερο απ’ όλους Σαμαρά. Δεν είχε καμία σχέση η εκμετάλλευση των χρημάτων με τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της Ελλάδος. Μόνο τα οδοιπορικά για την μεταφορά του βαυαρικού στρατού στην Ελλάδα κόστισαν 1.656.703 δρχ, οι Αντιβασιλείς βάλανε στην τσέπη ως μισθό και έξοδα μεταφοράς γύρω στα 1.809.000. Περιττό να πούμε ότι ο Όθωνας προτίμησε να έχει βαυαρικό στρατό και όχι ελληνικό πληρώνοντας γερμανούς φαντάρους και αξιωματικούς και όχι χιλιάδες Έλληνες βετεράνους που το γύρισαν πολλοί από αυτούς στην ληστεία για να ζήσουν.
Μόνο την δεκαετία 1833-1842 το ποσοστό των δαπανών του Όθωνα σε σχέση με το ΑΕΠ βρισκόταν στο 1,1%. Η δόλια ανικανότητα των Γερμανών δεν είχε όρια αλλά το κράτος είχε όρια και ήταν περιορισμένα: Τα απίστευτα μέτρα λιτότητας μέσω υπερφορολόγησης και περικοπών δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να καταφέρουν να πληρώνουν το δάνειο και παράλληλα να συντελούν στην ανάπτυξη της χώρας. Ο Όθωνας πτώχευσε την χώρα και έτσι αποκλείστηκε η Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές -ναι υπήρχαν και τότε αυτές οι ρημάδες- μέχρι το 1878. Μέχρι το 1843 ο Όθωνας είχε εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος στο 263,24% του ΑΕΠ.
Άραγε που βρισκόταν η λύση; Φυσικά στην επιβολή Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) επί της Ελλάδας αναγκάζοντάς την ελληνική κυβέρνηση να καταβάλλει κατ’ έτος το ποσό των 900.000 χρυσών φράγκων στους τραπεζίτες. Οι Βαυαροί έδειξαν τον δρόμο που δεν ήθελε να ακολουθήσει ο Καποδίστριας και γι’ αυτό ξελαρυγγιάζονταν όταν έλεγε “δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών“.
Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”.
Ο Μέτερνιχ είχε παραδεχτεί ότι «ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος. Και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας». Αλλά οι δυτικόφιλοι «δημοκράτες» γερμανική χείρα…