Τον τελευταίο καιρό έχω δει δεκάδες φωτογραφίες σου στο διαδίκτυο και την τηλεόραση. Αλήθεια, τι παρατηρεί κανείς στις φωτογραφίες σου; Όταν βλέπει το πρόσωπό σου. Το μειδίαμά σου. Το άηχο χαμόγελό σου. Εγώ βλέπω πραότητα. Ηρεμία. Καλοσύνη. Αλήθεια, γιατί ποτέ δεν γελούσες στις φωτογραφίες; Ποιος ξέρει; Μας κοιτάς, θέλεις τόσα να πεις, αλλά δεν είναι παρά μόνο μια φωτογραφία. Σιωπή. Βασικά, είναι αυτό που συμβαίνει με τις φωτογραφίες. Μπορεί να μην σου λένε κάτι, «μιλούν» όμως τα πρόσωπα μέσα σ’ αυτές. Κάτι που δεν το είδα σε σένα. Ακόμα και στη φωτογραφία. Δεν μπορούσες να μιλήσεις. Σιωπή.
Παρακολουθούσα, όπως όλη η Ελλάδα έτσι κι εγώ, την εκπομπή της Αγγελικής. Κάθε Παρασκευή ήμουν εκεί και περίμενα. Περίμενα. Περίμενα. Τι περίμενα; Κάθε φορά που βλέπω αυτήν την εκπομπή εξοργίζομαι όταν ακούω για τον χαμό κάποιου νέου παιδιού. Οργή και μόνο, γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται για απλή εξαφάνιση αλλά για δολοφονία, ειδικά όταν τους παίρνει τόσο καιρό να τον βρουν. Με εσένα ήταν αλλιώς. Βαθιά μέσα μου πίστευα ότι ήσουν ζωντανός. Έλεγα, μάλιστα στη μητέρα μου «Να δεις που τον έχει βρει η Αγγελική, απλά μας παραπληροφορεί –τέτοια τεχνάσματα τα κάνει συνήθως- για να πιάσει τους ενόχους!». Και μου απαντούσε εκείνη «Μα καλά, από αυτά που έχεις δει μέχρι τώρα αλήθεια πιστεύεις ότι ζει ακόμα το παιδί; Πάει χάθηκε. Κάποια μανούλα το κλαίει τώρα!»
Δεν ήθελα να το πιστέψω. Και να που βρέθηκες. Αυτοκτόνησες όντως; Ούτε αυτό το πιστεύω, αλλά έτσι λέει το πόρισμα. Γιατί; Γιατί σε νίκησαν; Γιατί τους άφησες να σε φτάσουν σε αυτό το σημείο; Αν όντως αυτοκτόνησες, να ξέρεις ότι αυτό ήθελε δύναμη. Πολλή δύναμη. Δύναμη ψυχής. Γιατί δεν την χρησιμοποίησες υπέρ σου όταν έπρεπε; Γιατί; Αυτό να ξέρεις, είναι και το μόνο που σου προσάπτω. Που δεν έφυγες, όταν έπρεπε. Που δεν αντιστάθηκες. Που δεν μίλησες! Που τώρα δεν είσαι πια εδώ. Τώρα σώπασες για πάντα…
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της UNICEF πάνω από 1 στους 3 μαθητές ηλικίας 13 έως 15 ετών σε όλο τον κόσμο βιώνουν σε τακτική βάση τον εκφοβισμό μέσα στο σχολείο. Μάλιστα σε κάποιες χώρες, η αναλογία αυτή είναι σχεδόν 3 στους 4. Σχεδόν το ένα τρίτο των μαθητών 11 έως 15 ετών στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική αναφέρουν ότι έχουν ασκήσει εκφοβισμό σε άλλα παιδιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Λετονία και η Ρουμανία, όπου το παραδέχονται σχεδόν οι 6 στους 10.
Άλλα στοιχεία δείχνουν ότι περίπου 17% των παιδιών σε 58 χώρες υπόκεινται σε σοβαρές μορφές σωματικής τιμωρίας (χτυπήματα στο κεφάλι, τα αυτιά ή το πρόσωπο ή δυνατά και επανειλημμένα χτυπήματα). Πάνω από το 40% των παιδιών ηλικίας 2 έως 14 ετών βιώνουν τη σοβαρή σωματική τιμωρία σε χώρες της Βορείου Αφρικής.
Μέσα από την ιστορία σου Βαγγέλη, αναδείχθηκε στην Ελλάδα αυτό το τυραννικό για σένα (και χιλιάδων παιδιών ανά τον κόσμο) καθεστώς τόσων χρόνων, που λέγεται bullying. Κατάφερες να κάνεις μια Ελλάδα να μιλάει για ένα πρόβλημα που είμαι σίγουρη ότι θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Ωστόσο να σου πω τι συμβαίνει; Ο θάνατός σου Βαγγέλη μου, δεν ήταν αυτοκτονία. Ήταν δολοφονία. Όποιος με τη συμπεριφορά του σε κακομεταχειρίζονταν, όποιος σε έκανε να πονάς, όποιος σε βασάνιζε, ήταν δολοφόνος. Όποιος ήξερε και δεν μιλούσε, ήταν δολοφόνος. Όποιος με τη στάση του σώπαινε και αδιαφορούσε, ήταν δολοφόνος. Όποιος δεν μπόρεσε να σε σώσει ενώ γνώριζε, ήταν δολοφόνος. Γι’ αυτό, όταν εσείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι παιδαγωγοί, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, οι φίλοι, οι γείτονες, οι συγχωριανοί, οι απλοί πολίτες, ακούτε ή μαθαίνετε κάτι σχετικό με φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού, βίαιης πειθαρχίας ή άλλα παρόμοια περιστατικά, οπουδήποτε κι αν συμβαίνουν αυτά, καταγγείλτε το! Το παιδί, μικρό ή μεγάλο, που έχει υποστεί κάτι τέτοιο δεν έχει το θάρρος και τη δύναμη να μιλήσει. Σκεφτείτε.
Αν σήμερα είναι ο Βαγγέλης, αύριο μπορεί να είναι κάποιο άλλο παιδί. Το δικό σας. Απλά σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε το Βαγγέλη…
