Τώρα ο χρόνος πρέπει να κυλήσει πιο γρήγορα. Αρχίζουμε επιτέλους να συνειδητοποιούμε ότι απέχουμε πολύ από τον περίφημο πάτο του βαρελιού. Αυτό φαίνεται από το εκ βάθρων ξήλωμα του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας. Απομένει η ισοπέδωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, η οποία αποτελεί από μόνη της ένα αποκαλυπτικό ταξίδι με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια και ένταση από την κρίση που ζούμε.
Έχοντας απαρνηθεί κάθε κεκτημένο και κάθε ιδέα για την Παιδεία, την Υγεία και την Ασφάλεια, παρακολουθούμε στωικά κάθε κοινωνική ομάδα να διεκδικεί την επιβίωσή της από ένα ανάλγητο κράτος. Αρνούμαστε, επίσης, να αντιμετωπίσουμε αυτό το κράτος και τις πολιτικές του σαν καθρέφτισμα και φυσική προέκταση των επιλογών της ελληνικής κοινωνίας. Είμαστε, από κάθε άποψη, άξιοι τη τύχης μας. Ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν επένδυσαν ποτέ σε τυπικά προσόντα που θα τους βγάλουν από επαγγελματικά αδιέξοδα και ανθρώπους που επένδυσαν σε στείρα και εργαλειακής προσέγγισης μόρφωση, ο μοναδικός κοινός παρανομαστής είναι το δικαίωμα στην απεργία. Η αλήθεια, που αναδύεται σαν ρίγος στην υπερφορτωμένη πλάτη της κοινωνίας, είναι ότι κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα. Η πλειοψηφία εξέλεξε κυβερνήσεις, προτίμησε τις πλαγιοδρομήσεις και ανέχθηκε παρατυπίες και παρανομίες σε κάθε έκφανση της πολιτικής ζωής.
Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται το σταυροδρόμι στο οποίο βρισκόμαστε. Τα ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς είναι το έλασσον πρόβλημα. Τα ελλείμματα του πολιτικού και οικονομικού μας συστήματος είναι σημαντικότερα και χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο και πολύ περισσότερο χρήμα από όσο έχουμε ήδη ξοδέψει. Πρέπει να αποφασίσουμε αν οι πολίτες πρέπει να έχουν λόγο στις χρηματοοικονομικές αλχημείες που επηρεάζουν την σταθερότητα και τους ρυθμούς ανάπτυξης μιας οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι, πράγματι μαζί «τα φάγαμε», αλλά τα παραγγείλαμε χωρίς να δούμε τον τιμοκατάλογο… Από τούδε, τι κάνουμε; Ζητάμε τον τιμοκατάλογο, ή αφήνουμε πάλι την κεφαλή του τραπεζιού να μας εκθέσει;
Όσο σκληρό ή αντιεμπορικό κι αν ακούγεται, σε τελική ανάλυση, το σώμα των απεργών ευθύνεται για την κατάστασή του τουλάχιστον όσο και οι υπουργοί που υπογράφουν. Η καχυποψία που διχάζει την ελληνική κοινωνία όσον αφορά στους προνομιούχους του δημοσίου και στους κατατρεγμένους του ιδιωτικού τομέα, διευκολύνει την τιμωρητική πολιτική της τρόικα. Δυστυχώς, οι δημοσιογράφοι στην ΔΕΘ κάνουν «πάσες» στους πολιτικούς αρχηγούς, όχι ερωτήσεις. Δυστυχώς, πρέπει να εξηγήσουμε γιατί η παρέμβαση της Ένωσης Γονέων και της ΕΛΜΕ στην συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα αποτελεί κακοήθες νταηλίκι. Δυστυχώς, ακόμα μία μεγάλη ελληνική βιομηχανία, η ΒΙΟΧΑΛΚΟ, πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα.
Δυστυχώς, φαίνεται να μας αρκεί η καταδίκη του Άκη για να ξορκίσουμε την πολιτική διαφθορά. Δυστυχώς, καμία απεργία των εκπαιδευτικών δεν αφορούσε ποτέ στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση. Ευτυχώς, οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν την Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, και ο Πρωθυπουργός έχει τούτο το μοναδικό και ισχυρό επιχείρημα για να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η λιτότητα έχει φέρει την απόλυτη πολιτική εκτροπή προ των πυλών.
