Συζητώντας με τον Μιχάλη Παπαμιχαήλ για μια νέα στήλη με θέμα το σινεμά και προτάσεις ταινιών, έτριψα τα χέρια μου από ικανοποίηση. Ικανοποίηση, γιατί θα προτείνω ταινίες, θα τις κράζω ή θα τις αποθεώνω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Βέβαια, η κριτική προϋποθέτει ένα κύρος, μια ικανότητα και έναν τρόπο να μετουσιώνεται σε ενδιαφέρον κείμενο. Κι όμως δεν είναι έτσι… Η πεμπτουσία του κινηματογράφου δεν είναι οι δημιουργικές εικόνες, η καινοτόμος φωτογραφία, τα ρηξικέλευθα κείμενα, το πρωτότυπο σενάριο και η έμμετρη σκηνοθεσία. Είναι το γεγονός ότι, οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει κριτικός! Είτε είναι αγράμματος, είτε πυρηνικός επιστήμονας, είτε είναι υβρίδιο του άνθρωπου ελέφαντα και της Ariel της γοργόνας, είτε είναι η επιτομή της ομορφιάς, έχει το δικαίωμα να θεωρείται σινεφίλ κριτικός! Αρκεί να είδε μια ταινία και να μπορεί να βάλει πέντε λέξεις στη σειρά.
Σε μια κοινωνία που ο καθένας προσπαθεί να παρουσιάσει μια αναβαθμισμένη βερσιόν του εαυτού του, αρκετοί παίρνουν το ρόλο τους πολύ «στα σοβαρά». Έτσι, όταν κάποιος κριτικάρει μια ταινία, συνήθως παίρνει ύφος χιλίων καρδιναλίων και αποθεώνει διαχρονικά τον «Πολίτη Κέιν» ή τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου». Ή παίρνει το ύφος κάτοικου του «Πλανήτη των Πιθήκων» στην ιδέα ότι ο Bruce Willis, o Arnie, ο Sly, ο Chuck και τα άλλα παιδιά, στέλνουν στα τσακίδια τους κακούς (“Expendables 2” ντε)! Αυτή η κριτική σπάνια πείθει τον κόσμο, οπότε αυτοί οι κριτικοί καταλήγουν να κράζουν ο ένας τον άλλο.
Το ανθρώπινο είδος εξελισσόταν πάντα μέσα από τις ίντριγκες για το ποιος είναι ο καλύτερος. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, το σινεφίλ είδος να αποτελέσει εξαίρεση. Αγέλες ανθρώπων, που θεωρούν ότι το σύμπαν του Tolkien είναι η γη της επαγγελίας, αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους σαν απλούς γήινους. Ορδές αγανακτισμένων βαρβάρων, που μόλις έχουν δει τον Statham να παραδίδει το τελευταίο πακέτο(“Transporter 3”) επιτίθενται στους φλώρους που θεωρούν «κινηματογράφο» μόνο το Amelie ( ενώ στην πραγματικότητα εννοούν το “Love actually”).
Εδώ και 100 χρόνια παγκόσμιου κινηματογράφου διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ των λόρδων και των πιθήκων, ο οποίος κάνει τους αμέτοχους να μειδιούν ειρωνικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις ξεφεύγει το πράγμα, γιατί θέλοντας ο καθένας να στηρίξει τις απόψεις του, αναγκάζεται να υπερασπιστεί ως «κουλτουριάρικες ταινίες» κάποιες δαιδαλώδεις πατάτες, και ως «διασκεδαστικές ταινίες δράσης» κάποια σιχαμένα b-movies. Δεν επιτρέπεται ο κάθε κιτς και hip κουλτουριάρης να αναλύει επί ώρες πόσο «μπροστά από την εποχή του» είναι το καραμέτριο “Holy Motors”, και να επικροτεί όποιον έχει δει ταινία με τον Charlie Chaplin να μιλάει. Επίσης, δεν γίνεται ο κάθε θιασώτης της υποκουλτούρας να αποθεώνει με επικούς χαρακτηρισμούς, που μόνο στον ίδιο τον Θεό θα άρμοζαν, ταινίες όπως οι “Over the top”, “End of Days”, και “Crank 1&2”!
Λύση δεν υπάρχει και, φυσικά, δεν την ψάχνουμε. Απλώς, πρέπει επιτέλους, οι μεν και οι δε να καταλάβουν ότι όλα τα είδη ταινιών είναι ωραία! Αν επιλέγεις μόνο ένα είδος, είσαι τόσο μονοδιάστατος που τελικά το «upgrade κρασάρει»! Πρέπει να σου αρέσουν οι κλαψιάρικες, μυξιάρικες ρομαντικές ταινίες όπως “Notebook”, αλλά και οι απόλυτες περιπέτειες με τον Will Smith να καλωσορίζει με American Style τους εξωγήινους στη γη! Πρέπει να σου αρέσουν οι dude movies με τον Will Ferrell, αλλά κι εκείνες του βρετανικού χιούμορ όπως «Το Ψάρι που το έλεγαν Γουάντα».
Η καλύτερη κατηγορία σινεφίλ είναι οι ακομπλεξάριστοι, εκείνοι που θα αναγνωρίσουν το απόλυτο τίποτα, αλλά θα διασκεδάσουν μαζί του. Εκείνοι που θα αποδεχθούν ότι ταινίες δεν παράγονται μόνο στην αριστερή μεριά του χάρτη. Μεγάλη συμπάθεια της στήλης είναι αυτοί που «τρολάρουν» συνέχεια με τους παραπάνω πολιτισμένους και απολίτιστους σινεφίλ, και τους αναγκάζουν να παραληρούν τόσο που… μόνο τα σκυλιά τους καταλαβαίνουν! Ελπίζοντας ότι ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία, εύχομαι καλό θάψιμο σε όλους μας.
