«Αν είχα αψηφήσει την διαταγή του τέως Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ, όχι μόνο θα ήμουν παλιάνθρωπος αλλά ένα χαμερπές γουρούνι σαν εκείνα που δεν τήρησαν το στρατιωτικό τους όρκο και συντάχτηκαν με τους αντι-χιτλερικούς εγκληματίες στην συνομωσία κατά της ζωής του Φύρερ της 20ης Ιουλίου 1944»
Προφανώς αυτά τα λόγια δεν έσωσαν τον Άλφρεντ Άιχμαν, τον μεθοδικότερο μαζικό εκτελεστή εκατομμυρίων εβραίων, από την θανατική ποινή που του επέβαλλαν οι άφωνοι ισραηλινοί δικαστές. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα -σε μικρότερη κλίμακα – στο ελληνικό κοινοβούλιο: αφοπλιστικές ιδέες και συμπεριφορές που υποτίθεται ότι αφήνουν άφωνους τους υπόλοιπους κοινοβουλευτικούς φωστήρες.
Τον τρόπο λοιπόν να μην χρειάζεται να παίρνει λεξοτανίλ στο άκουσμα τέτοιων απόψεων τον βρήκε ο αμερικανός ψυχολόγος Λόρενς Κόλντμπεργκ, αρκετά χρόνια πριν. Ούτε οι γιατροί που χτυπούσαν θανατηφόρες ενέσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν αναγκαστικά κακοί, αλλά ούτε και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής επίσης. Απλά η απουσία του καλού αρκούσε για οποιοδήποτε έγκλημα…
Ο Λόρενς λοιπόν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι –κυρίως τα παιδιά- υπακούουν σε εκείνους που έχουν τη δύναμη να τους τιμωρήσουν επειδή παραβιάζουν κάποιους δεδομένους κανόνες. Επειδή οι κανόνες είναι μάλλον αυθαίρετοι παρά λογικοί, δεν έχουν την ηθική δύναμη να τους διαχωρίσουν από την εξουσία που τους επιβάλλει. Οι πράξεις επικρίνονται με βάση τις υλικές επιπτώσεις τους και όχι με βάση τις προθέσεις δραστών. Κοντολογίς το κάντε στους άλλους αυτό που θα θέλατε να σας κάνουν που έκραζε ο Χριστός, πήγε περίπατο από τα τρυφερά τους χρόνια.
Το ελληνικό όμως ατύχημα σήμερα είναι ότι υπάρχουν πολλοί ενήλικοι που παραμένουν προσκολλημένοι σε αυτό το ηθικό στάδιο. Τα μαύρα μπλουζάκια –όπως λέμε μαύρα κοράκια- μαύρα γυαλιά, καπελάκια και μπουλούκια μπουλούκια βαράμε, είναι απλά ένας αρχέγονος τρόπος που χρησιμοποιούν τα μέλη της Χρυσής Αυγής για να αφήσουν την συνείδησή τους στο σπίτι. Είναι κάτι ανάλογο με τις στρατιωτικές στολές. Η ευθύνη της βλακείας διαχέεται στην ομάδα.
Μη σκάτε όμως για αυτό. Σε μια σκονισμένη αμερικανική έρευνα βρέθηκε ότι οι πιο αποδοτικοί πανούργοι πολιτικοί που δρούσαν με επιδεξιότητα είχαν ένα ηθικό backround συγγενικό με αυτό των εγκληματιών πολέμου και των χρυσαυγιτών. Το παράδοξο είναι ότι στα ίδια αυτά υψηλά επίπεδα πολιτικής επιτυχίας βρίσκονται και πολιτικοί ιεροκήρυκες όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή ο Γκάντι. Είναι ένας κανόνας που γνωρίζουν και πολλοί μιντιακά μορφωμένοι αλλά απαίδευτοι δημοσιογράφοι: Τα νούμερα ανεβαίνουν όταν τα νούμερα καλούνε νούμερα…
Όπως λέει και ένας εξπέρ της ψυχολογίας «φαίνεται πως μόνο οι διάβολοι και οι άγγελοι, και όχι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να προκαλέσουν δέος».
