Με τον τίτλο η γενιά του εγώ… «The Me Me Me Generation» στο εξώφυλλο του, κυκλοφόρησε το καινούργιο time. Στο άρθρο αναφέρεται ότι η γενιά που γεννήθηκε από το 1980 και εδώ, είναι γνωστή στην Αμερική ως Millenials και χαρακτηρίζεται ως ναρκισιστική, τεμπέλικη και ψυχρή. Το 1992 το 80% των ατόμων κάτω των 23 ετών ήθελε να έχει μια δουλειά με μεγαλύτερη ευθύνη σε μακροχρόνιο ορίζοντα, και το 60% το κατάφερε σε 10 χρόνια. Η σημερινή γενιά των millenials αφού μεγάλωσε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, πιστεύει, ότι πρέπει να προωθηθεί σε καλύτερη θέση στη δουλειά σε δύο χρόνια, ανεξάρτητα από την απόδοση. Η σημαντικότερη γενιά μετά από την προηγούμενη που ήταν η γενιά του baby boom, δηλαδή αυτοί που γεννήθηκαν μεταξύ του 1940 και αρχές του 1960 ( η ενδιάμεση 1960-1980 προφανώς είναι αχαρακτήριστη) έχει στοιχεία εγωκεντρισμού, υπερβολικής αυτοπεποίθησης, ρεαλισμού και πολύ καλή προσαρμογή στις ραγδαίες τεχνολογικές αλλαγές. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι θετικές ιδιότητες σύμφωνα με το άρθρο, αν δεν υπήρχαν μελέτες που υποστηρίζουν ότι η ναρκισιστική διαταραχή αυτής της γενιάς, είναι τρείς φορές υψηλότερη από την προηγούμενη.
Στην δική μας χώρα τώρα, ίσως τα πράγματα να μην είναι και πολύ διαφορετικά, μιας και με τα κοινωνικά δίκτυα και την τεχνολογία η πληροφορία και ο τρόπος ζωής είναι λίγο πολύ ίδιος σε όλο τον κόσμο. Και αν αυτή η γενιά στοχοποιείται από τις μεγαλύτερες, για την σχέση της με την τεχνολογία και τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής της μέσα από τα social media, μην ξεχνάμε ότι είναι η γενιά με τις περισσότερες και πιο ειδικές γνώσεις και με απίστευτη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα. Οι απόψεις τους για την πολιτική και την κοινωνία αποτελούν ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί είναι οι διαμορφωτές του μέλλοντος, αλλά και ένας τρόπος να μπορέσουμε να διεισδύσουμε στην φιλοσοφία της σκέψης τους.
Στη lifo λοιπόν, διαβάσαμε απόψεις της Millennials γενιάς για την πολιτική, όπου αναφέρθηκε από τα παιδιά ότι λόγω της κρίσης έγιναν πιο συνειδητοποιημένοι απέναντι στα κοινά και μάλιστα με αναφορές για τις ευθύνες των επιλογών των πολιτών, για την σημερινή κατάσταση και την απαξίωση των φοιτητικών κινημάτων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στα πανεπιστήμια. Για τα social media η αντιμετώπιση από τους περισσότερους είναι σε πρακτικό επίπεδο της επικοινωνίας τους στους ρυθμούς της εποχής και κανένας από τους ερωτώμενους δεν θεωρεί ότι υπάρχει υπερβολική χρήση ή εθισμός στο διαδίκτυο. Για το σεξ οι περισσότεροι νεολαίοι μίλησαν με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό για την ευκολία που προσφέρεται στην εποχή μας, αλλά και για την δυσκολία των ουσιαστικών συναισθηματικών σχέσεων. Και τέλος για την ανεργία είναι εντυπωσιακό το ότι όλα τα παιδιά μίλησαν για την δημιουργικότητα που αντλούν μέσα από τις δουλειές τους, για την προθυμία ακόμα και να δουλέψουν αμισθοί για κάποιο χρονικό διάστημα αν χρειαστεί και για τον φόβο της ανεργίας.
«Αυτήν την περίοδο δεν δουλεύω. Δούλεψα χωρίς αμοιβή για 8 μήνες και θα το ξαναέκανα. Είναι πολύ πιο εποικοδομητικό απ’ το να κάθεσαι σπίτι σου επειδή δεν βρίσκεις δουλειά. Η λέξη ανεργία μου προκαλεί θυμό για τη θέση στην οποία μας έχουν φέρει αυτοί που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Λύπη για τη νοοτροπία από την οποία έχουν διαποτιστεί οι Έλληνες, να περιμένουν τα πάντα από το κράτος και να μη δημιουργούν νέες δραστηριότητες». Χαρακτηριστική δήλωση μιας άνεργης νέας που δείχνει ότι ίσως τελικά αυτή η γενιά είναι μια εξαιρετική γενιά.
