Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά που στο μεσημεριανό διάλειμμα της δουλειάς χάζευα στο διαδίκτυο τις ειδήσεις, τα νέα και τα άλλα περίεργα που καθημερινά κυκλοφορούν. Σε μια από τις πιο γνωστές ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης διάβασα τον εξής υπότιτλο σε ένα βιντεάκι: «Το σοκ της Ελένης. Διέκοψε την εκπομπή, ενώ η καλεσμένη της διηγούνταν την κακοποίηση από τη μητέρα της». Σαν είδηση, οφείλω να ομολογήσω δεν με ιντριγκάρισε ιδιαίτερα, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ακούσει για κακοποιημένα παιδιά ή για μητέρες με ψυχολογικά και άλλα προβλήματα που κακομεταχειρίζονταν τα παιδιά τους, τα έπαιρνε η Πρόνοια και ακολούθως γίνονταν το κύριο θέμα κάποιας μεσημεριανής εκπομπής ή ενός απογευματινού δελτίου ειδήσεων. Τίποτα όμως δεν με προϊδέαζε γι’ αυτό που θα άκουγα στη συνέχεια.
Η ξανθιά και πολύ όμορφη γυναίκα ήταν η συγγραφέας του βιβλίου «Το χάδι της ΜηΤέρας» Λυδία Γιαννακοπούλου, που παρουσιαζόταν εκείνη την ημέρα στην εκπομπή. Ήταν όμως και το πεντάχρονο κορίτσι που κακοποιούνταν καθημερινώς και αδιαλείπτως από τη μητέρα του με το χειρότερο δυνατό τρόπο, έτσι τουλάχιστον έλεγε. Ήμουν δύσπιστη. Περίμενα, περίμενα, μέχρι που η παρουσιάστρια ξεκίνησε να διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο. Έμεινα στην κυριολεξία με ανοιχτό το στόμα. Αποσυντονίστηκα. Έπρεπε να πάρω το βιβλίο.
Μετά από πολύ καιρό σε ένα βιβλιοπωλείο το βρήκα μπροστά μου. Η πωλήτρια μου είπε πως είναι πολύ σκληρό. «Μια άλλη συνάδελφός μου το πήρε και πλάνταξε στο κλάμα. Δεν ξέρω αν θα σου το πρότεινα», μου είπε. Φοβήθηκα. Και αν στο βιβλίο έγραφε χειρότερα πράγματα από αυτά που ακούστηκαν στην εκπομπή; Το αγόρασα.
Το κοριτσάκι στα πέντε του χρόνια είχε γνωρίσει πως είναι να καίει τα μικρά του χεράκια το ηλεκτρικό σίδερο, ένιωσε τη γεύση από τα ίδια της τα περιττώματα, έμαθε μαθηματικά μετρώντας τις δαγκωνιές από τα δόντια της ίδιας της της μητέρας, έμαθε την επαφή με το καλώδιο, τη σκούπα, τον πλάστη, γνώριζε πως είναι η γεύση της χλωρίνης, ενώ το μπάνιο με παγωμένο νερό της είχε γίνει συνήθεια. Το κλάμα ήταν το λιγότερο που μου συνέβαινε διαβάζοντας αυτά τα απαίσια πράγματα, τα οποία ήταν ανάμεσα στα άλλα πολλά που υπέμενε από τη μητέρα της, αν αυτή μπορεί να ειπωθεί έτσι.
Θα σας πρότεινα να αγοράσετε αυτό το βιβλίο γιατί υπάρχουν κι άλλες πραγματικότητες εκτός από τη δική μας. Ακόμα και αυτές. Όσο για το αν ειναι πολύ σκληρό, τρομακτικό ή απάνθρωπο ή ό,τι άλλο, θα απαντούσα πως τα άσχημα πράγματα είναι άσχημα και μόνο ως τέτοια μπορούν να γραφτούν. Δεν μπορείς να τα ωραιοποιήσεις. Δεν μπορείς να τα πασπαλίσεις με χρυσόσκονη. Παραμένουν άσχημα και έτσι πρέπει να λέγονται.
Αυτό που κρατάω πέραν του τρομακτικού γεγονότος της κακοποίησης του παιδιού σε μικρή ηλικία και μάλιστα από συγγενικό του πρόσωπο, είναι αυτό της μητρότητας. Ξέρετε, παρόλο που είμαι 26 χρονών και δεν γνωρίζω τι σημαίνει μητρότητα, πιστεύω πως κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να γίνει γονιός. Όσα εγχειρίδια κι αν υπάρχουν για το πως να γίνεις ο σωστός γονέας, ο καλός, το πρότυπο, τίποτα δεν σε προετοιμάζει καλύτερα από τη στιγμή που θα έρθει τελικά το παιδί. Πολλοί δεν μπορούν να γίνουν γονείς, είτε γιατί είναι μικροί σε ηλικία είτε γιατί έρχεται ξαφνικά ένα παιδί στη ζωή τους και τα χάνουν και στην υπερβολική προσπάθεια τους κάνουν λάθη, είτε γιατί κάνουν παιδιά για λάθος λόγους. Υπάρχουν και αυτοί.
Τέλος, υπάρχει η κοινωνία. Αυτή η κοινωνία που ακούει, βλέπει και καταλαβαίνει τα πάντα όταν πρόκειται να «κουτσομπολέψει», να σχολιάσει, να μεταφέρει καταστάσεις, ενώ όταν υπάρχει βία τριγύρω και την οσμίζεται, σωπαίνει. Αυτός λοιπόν, ο γείτονας που ξέρει τι συμβαίνει και δεν κάνει τίποτε είναι και αυτός συνένοχος. Φέρει και αυτός ευθύνη. Πόσα τέτοια γεγονότα θα είχαν αποφευχθεί αν κάποιος απλά μιλούσε;
Μεταφέρονται πολλά μηνύματα μέσα από το βιβλίο. Αυτά εισέπραξα εγώ. Ο Μίλαν Κούντερα είπε ότι «Μια γυναίκα προτιμάει πάντοτε το παιδί της από τον άνδρα της». Στο «πάντοτε», νομίζω, έπεσε έξω.
