Για να συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε στο εισαγωγικό άρθρο, «Το Σπιρτόκουτο» είναι η ταινία που αρέσει στους σινεφίλ όλων των ειδών. Έχει αφιερωθεί πολύ μελάνι στη συγκεκριμένη ταινία και η αλήθεια είναι ότι, αν δεν συνέπιπτε η έξοδός της στις αίθουσες με την εξάπλωση του διαδικτύου στα πάντα, ίσως να μην είχαμε δει αυτή την ταινία. Δεν είναι τυχαίο ότι έκοψε συνολικά 3800 εισιτήρια πανελλαδικά. Εντάξει… δεν είχε την διανομή Παπακαλιάτειας Φωσκολειάδας άλλα, όπως και να ‘χει, 3800 δεν είναι πολλά.
Το σενάριο είναι καθαρά προσχηματικό, αφού όλη η ταινία στηρίζεται στους διαλόγους και την αμεσότητα των ηθοποιών. Το λέω πολύ φλώρικα γι’ αυτή την καταιγίδα ύβρεων και ξεσπασμάτων που ξεκινούν από την πρώτη ματιά του κεντρικού χαρακτήρα και ολοκληρώνονται σχεδόν λυτρωτικά λίγο πριν πέσει να κοιμηθεί στο τέλος. Αρκεί μόνο ένα χαλασμένο κλιματιστικό και μια «Αλβανή» που δεν την θέλει ο Βαγγέλης για να ξεσπάσει πόλεμος! «Πόλεμος σε 4 τοίχους», όπως ήταν η φράση που συνόδευε τον τίτλο της ταινίας. Ένας πατέρας σε μόνιμη νευρική κρίση, μια μάνα έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή, μια κόρη εντελώς τσόλι και ένας γιος κάγκουρας, που όμως αντιγράφει καλά τον Vincent Cassel στο «Μίσος». Μπατζανάκηδες και λοιποί απλά ανάβουν το φυτίλι και σκάει η μπόμπα στα μούτρα σου, καθώς τα πρώτα γέλια από τις συνεχείς βρισιές σιγά-σιγά σβήνουν.
Ο Ερρίκος Λίτσης, ως πάτερ φαμίλιας, κάνει τότε (2003) την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση και τα ισοπεδώνει όλα με την αγριογκαρίδα του και τις ματάρες του να είναι έτοιμες να ραγίσουν ακόμα και το γυαλί στα υπερ-γεροντίστικα γυαλιά του. Από αυτή την ταινία και μετά έχει παίξει μόνο σε ενδιαφέρουσες παραγωγές. Αξίζει να τον ψάξετε σε ό,τι κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό έχει κάνει.
Απολαυστικό Trivia είναι ότι ο Βαγγέλης της ταινίας είναι ερασιτέχνης ηθοποιός και δεν μπορούσε να «ακολουθήσει» σε πολλές στιγμές έντασης , με τον Ερρίκο να τον καθησυχάζει ουκ ολίγες φορές. Φυσιολογικό το βρίσκω, αφού κύριος στόχος της ταινίας είναι να προκαλεί συνεχώς το νευρικό σου σύστημα… και τα καταφέρνει καλά! Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα την ταινία, δεν έκανα ούτε τσιγάρο από την εγρήγορση! Ακούστηκε τότε ότι ο Οικονομίδης, όταν έβλεπε να πέφτει η ένταση, σταματούσε τη λήψη και έβαζε τις φωνές! Έβριζε και έκραζε τους πάντες για να μην υπάρχει υποψία χαλάρωσης. Οι ηθοποιοί από τα νεύρα τους σταματούσαν να παίζουν και άρχιζαν να τσακώνονται. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που βλέπεις τον Λίτση ή τον «Βαγγέλη» να φτύνουν και να ιδρώνουν με κάθε αναπνοή λόγω της πίεσης από αυτή ακριβώς την ένταση που απαιτούσε ο σκηνοθέτης.
Η ταινία θεωρείται «cultιλα» από τις λίγες, και όχι τυχαία. Προτείνεται για κανιβαλισμό, αλλά και για εκείνους που πίσω από την αφόρητη ένταση ψάχνουν τα υψηλά νοήματα που ορθώς πλασάρει ο σκηνοθέτης. Ενώ σε αυτή την ταινία αναδεικνύεται η λεκτική βία, στην επόμενη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη αναδεικνύεται η σωματική, με τον θύτη του Σπιρτόκουτου να γίνεται θύμα στην «Ψυχή στο Στόμα».
