Σύγκρουση συμφερόντων, σύγχυση κοινωνίας, της Μαρίας Στεφάνου

Δημοσιεύθηκε

4395825145_863c7f30ea_z

Είμαι σίγουρη πως η κατάντια του να μη λειτουργούν τα δυο μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας δεν θα εμποδίσει καθόλου τους εθνικιστές Ελληνάρες να παινεύονται για το έθνος του Σωκράτη και του Πλάτωνα, το έθνος όπου άνθιζε η παιδεία και ο πολιτισμός όταν άλλοι λαοί είχαν ουρά και κρέμονταν από τα δέντρα. Ας μας πει όμως κάποιος, τώρα που άλλοι λαοί είναι παράγοντες της παγκόσμιας οικονομίας και τα πανεπιστήμια τους είναι πρότυπα ακαδημαϊκής οργάνωσης και ποιότητας, εμείς τι κάνουμε; Τώρα, εμείς απλά κλείνουμε σχολές, εμείς παλεύουμε ενάντια σε μια λερωμένη κοινωνία που όλοι συμβάλαμε για να χτιστεί, εμείς κάνουμε οτιδήποτε μας συμφέρει χωρίς να σκεφτόμαστε κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό μας. Αυτό κάνουμε.

Δε θα μιλήσω αποκλειστικά για το ζήτημα της κλειστής σχολής αναλύοντας τις πλευρές του, το έχουν κάνει άλλοι και σίγουρα πολύ καλύτερα. Όμως αυτό το ζήτημα είναι μια αφορμή για να παρατηρήσει κανείς πληθώρα από άλλα προβλήματα, που χαρακτηρίζουν την σκέψη και τη συμπεριφορά του μέσου Έλληνα και συνθέτουν τη σύγχυση του, τη σύγχυση ενός λαού! «Απεργία, η μητέρα της αντίστασης και της διεκδίκησης των καταπατημένων δικαιωμάτων με παράπλευρη απώλεια να μην πληρώνονται οι απεργοί για όσες μέρες διαρκέσει η στάση τους». «Αντίσταση»; Σε τι; Στην πολιτική εξουσία που οι ίδιοι στήριξαν με την ψήφο τους; Ή μήπως στην άδικη παλιοκοινωνία;

Αλίμονο σε όποιον νομίζει πως με μια απλή απεργία θα τα αλλάξει όλα, ενώ δεν προσπαθεί επί της ουσίας να αλλάξει τον εαυτό του. Αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι, αυτό που πρέπει να γίνει πρώτα για να έχουν δικαίωμα να ανέβουν στα επόμενα. Η απεργία με το κλείσιμο των σχολών και με ποικίλα θύματα, θα έπρεπε να είναι το τελευταίο… Το έσχατο! Γιατί είναι εσχατιά μια χώρα χωρίς παιδεία και εκπαίδευση! «Καταπατημένα δικαιώματα»; Ποιών; Τα δικαιώματα των φοιτητών και των οικογενειών τους, ποιός τα υπολογίζει;

Είχαν αντέξει να λείπει η πρώτη λέξη από τη «δωρεάν παιδεία», πληρώνοντας υπέρογκα μηνιάτικα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, όμως το να λείπει κι η δεύτερη, και να πηγαίνουν αυτά τα μηνιάτικα στον αέρα, υπερβαίνει τα εσκαμμένα! Και το κορυφαίο όλων : «Να μην πληρώνονται όσες μέρες διαρκεί η απεργία»; Κι όμως, το είδαμε κι αυτό, απεργοί που πληρώνονται! Άλλωστε, θα έλεγε κανείς , ποιός δε θα «καθόταν» όταν πληρώνεται κι από πάνω;

Κι όμως, τα πράγματα είναι τόσο ωμά, κι όμως η κοροϊδία είναι τόσο επιδεικτική, και οι αγώνες των αδικημένων υπαλλήλων και των αριστερών που τους στηρίζουν είναι απλά ντυμένοι και κοστουμαρισμένοι με τα ιδανικά της αντίστασης και της δίκαιης κοινωνίας, ενώ δεν μπορούν καν να κάνουν μια σωστή και ολοκληρωμένη απεργία. Ακούω χρόνια τώρα ανθρώπους με τέτοια μυαλά να μιλούν για τη χούντα του πολυτεχνείου, σαράντα χρόνια μετά, λες και δεν υπάρχουν επίκαιρα θέματα να τους απασχολήσουν. Να πιπιλάνε την καραμέλα της κατάληψης (Επειδή το χρώμα της εξώπορτας είναι μαύρο και υποδηλώνει φασισμό!) και να κατηγορούν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους ως μικροαστό και συμφεροντολόγο! Ποια χούντα είναι χειρότερη από αυτή που ζούμε τώρα; Έχουν καταλήξει τα πανεπιστήμια πεδία μαχών, όπου αλληλοσφάζονται αντικρουόμενες πολιτικές και ιδέες, και μάλιστα από ομάδες που -στην πράξη- δεν υλοποιούν τις ιδέες της πολιτικής τους τοποθέτησης! Αριστερά με ακριβά αυτοκίνητα και εσωτερικά απωθημένα που διοχετεύονται στην αντίδραση!

Άλλωστε, οι 11 εβδομάδες κλειστής σχολής ήταν μόνο η αρχή, έλεγαν οι ίδιοι στην τελευταία συγκέντρωση, γελώντας σαν μικρά παιδιά που απλά θέλουν να πάνε κόντρα στους «αντιπάλους» τους και να τους ενοχλήσουν! Όμως η αρχή, η αρχή της σύγχυσης, η αρχή της σήψης, δεν έγινε τώρα, αλλά χρόνια πριν… Από τότε που η παιδεία έχει χρώμα και πολιτικές τοποθετήσεις, από τότε που, αντί να προάγεται, γίνεται το εύκολο θύμα για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, από τότε που οι άνθρωποι νομίζουν πως μπορούν να φοροδιαφεύγουν, να πατούν τον διπλανό τους για να ανέβουν οι ίδιοι, να στηρίζουν επανειλημμένα τα ίδια κόμματα κι ύστερα να τα κατηγορούν και να τα ψηφίζουν πάλι μετά!

Νομίζουν πως μπορούν να μην πολιτικοποιούνται και να μην ενδιαφέρονται για κανένα λόγο, παρά μόνο όταν θιχτεί ένα προσωπικό τους συμφέρον, αλλά παράλληλα να κάνουν μια απεργία για να αντισταθούν στους «άλλους». Αυτούς τους άλλους, που πάντα τους αδικούν και τους πίνουν το αίμα. Είναι αυτοί, οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που, κλείνοντας τις σχολές, πλήττουν τόσους άλλους χωρίς να νοιάζονται, χωρίς να ρωτούν… Ενάντια σε ποιόν παλεύουμε τελικά; Μήπως σε εμάς τους ίδιους; Πόσο πιο μεγάλη μπορεί να γίνει η σύγχυση;

«Όποιος ξέρει τους άλλους έχει γνώση, όποιος ξέρει τον εαυτό του έχει σοφία» (Λάο Τσε).

644302_4655842875586_119578129_nΗ Μαρία Στεφάνου είναι φοιτήτρια

στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα