Στις προ ( σ ) κλήσεις λέμε ναι!, της Σέβης Νικολάου

Δημοσιεύθηκε

Το τραίνο της ζωής, περνά, σφυρίζει για να καλέσει στο ταξίδι, και ξαναξεκινά… Είναι θέμα χρόνου, συνθηκών και απόφασης να σαλτάρεις μέσα. Με βαλίτσες ή χωρίς. Με τη θέληση για διαβατήριο. Με την τόλμη για εισιτήριο. Και με την καλή σου τύχη για συνοδό. Μια όμορφη βραδυά που έζησα εδώ στη Σιγκαπούρη  όπου βρίσκομαι, θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας…

Βρέθηκα λοιπόν με καλούς φίλους, καθισμένη «οκλαδόν» σε δανεικές πετσέτες, να παρακολουθώ στα Αγγλικά μια εξαιρετική θεατρική παράσταση, ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τον Οθέλλο του Σαίξπηρ. Το σκηνικό θύμιζε μάλλον πικ νικ με σνακς, αναψυκτικά και μπύρες, το γρασίδι υγρό από την απογευματινή βροχή, το έδαφος κατηφορικό μπροστά σε ένα εντυπωσιακό κτίριο του προηγούμενου αιώνα, πίσω ένα πελώριο πάρκο, και πλήθος κόσμου να περιμένει «στρωματσάδα» να ξεκινήσει η παράσταση. Τα χειροκροτήματα στο τέλος πολλά, το «πιάσιμο» της μέσης μου αφόρητο μετά από θέαμα 2,5 ωρών, αλλά άξιζε, και τα ερωτηματικά ενδιαφέροντα…

Το έργο γράφτηκε το 1603. Ο Οθέλλος, ένας νέος, δυνατός, έντιμος και ικανότατος αξιωματικός της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας, διορίζεται διοικητής της Κύπρου. Χωρίς οικόσημα και οικογενειακή παράδοση, με μόνο κριτήριο τις ικανότητές του. Είναι όμως μαυριτανός, άρα έχει μαύρο δέρμα. Ερωτεύεται την αρχοντοπούλα Δυσδαιμόνα, η οποία δημόσια με θάρρος, διεκδικεί το δικαίωμα να επιλέγει τον άνδρα που θα παντρευτεί, ενάντια στη θέληση του πατέρα της και του κοινωνικού κατεστημένου. Όλα αυτά ξυπνούν ένα παράλογο μίσος στην καρδιά του Ιάγου, ενός πανούργου υπαξιωματικού, που δεν μπορεί να «χωνέψει» πως αυτά που ο ίδιος ήθελε, τιμή, δόξα, εξουσία και την πριγκηποπούλα για γυναίκα, τα έχει ένας άλλος, και μάλιστα μαύρος. Το μίσος του, αβυσσαλέο και παράλογο, τον οδηγεί στην δημιουργία καταστάσεων τέτοιων, που καταστρέφουν με δραματικό τρόπο τους ήρωες αλλά και τον ίδιο τελικά. Είναι ο σύγχρονος φόβος του Ευρωπαίου για τον μετανάστη, που καταστρέφει για να αυτοκαταστραφεί .

Η τραγωδία της ζήλειας στην ανθρώπινη ψυχή, σε όλο της το μεγαλείο. Μια κακία χωρίς αιτία, που όμως εξηγείται από τον τρόμο του άλλου, του ξένου, του διαφορετικού, που ισχύουν και στην σημερινή εποχή και καταδεικνύουν πόσο σύγχρονος και προφητικός μπορεί να είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης όπως ο Σαίξπηρ, όπως και οι δικοί μας μεγάλοι αρχαίοι τραγωδοί.

Γιατί τελικά, η ανθρώπινη ψυχή, έρχεται αντιμέτωπη με τα ίδια διλήμματα, τους ίδιους προβληματισμούς, τα ίδια ερωτηματικά που θα την οδηγήσουν διαχρονικά στην κάθαρση.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα