Ξεκάθαρα η πρόταση της εβδομάδας και μια από τις καλύτερες δραματικές ταινίες της σεζόν. Ο λόγος για το ‘’Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα’’, το έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Κένεθ Λόνεργκαν (υποψήφιος για Όσκαρ και στις δυο κατηγορίες) με μια εσωτερική και εντελώς σπαρακτική ερμηνεία από τον Κέισι Άφλεκ που βραβεύτηκε στις Χρυσές Σφαίρες και μαζί με το Ντένζελ Ουάνσιγκτον του ‘’Fences’’ (που προτιμήθηκε από το σωματείο ηθοποιών η δική του ερμηνεία) αποτελούν τα φαβορί για το φετινό Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας καταλαβαίνουμε ότι στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η σχέση του Λι Τσάνλτερ (του χαρακτήρα δηλαδή του Άφλεκ) με τον ανιψιό του Πάτρικ. Όταν ο πατέρας του Λούκας θα πεθάνει από μια σπάνια καρδιακή πάθηση, ο Λι θα οριστεί ως ο κηδεμόνας του έφηβου μέχρι αυτός να ενηλικιωθεί. Στην αρχή θα σταθεί διστακτικός απέναντι σε αυτή την ευθύνη εξαιτίας ενός δυστυχούς γεγονότος που ανήκει στο παρελθόν του και τον κάνει να αισθάνεται ένοχος μα παράλληλα πρέπει να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι η ζωή του θα συνεχιστεί κουβαλώντας αυτό το βαρύ φορτίο. Είναι ίσως αυτό το γεγονός που ξεκλειδώνει την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα του Κέισι Άφλεκ αλλά και της Μισέλ Γουίλιαμς που σαν υποστηρικτικός ρόλος φαίνεται ότι προκάλεσε εντύπωση στην Αμερικανική Ακαδημία κινηματογράφου μιας και βρίσκεται στην πεντάδα της διεκδίκησης του Όσκαρ.
Φυσικά και δεν πρόκειται να προδώσω αυτό το μεγάλο μυστικό της ταινίας, αυτό που της προσδίδει και όλο το βαρύ και πένθιμο ύφος της, ένα ύφος που αποτυπώνεται και στο πρόσωπο του ήρωα μας. Η προσοχή του θεατή θα πρέπει να είναι αυξημένη ακριβώς για να παρακολουθεί και τις αναδρομικές αφηγήσεις που εμφανίζονται ανά στιγμές και περιγράφουν τις σχέσεις των τριών ανδρών αλλά παράλληλα αποκαλύπτουν και αυτό το τραγικό συμβάν του παρελθόντος (σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας που συνοδεύεται από το adagio που αποδίδεται στον Τομάζο Αλμπινόνι).
Δύσκολος, όμως, δεν ήταν μονάχα ο ρόλος του Κέισι Άφλεκ αλλά και του έφηβου Λούκας Χέτζες. Είναι κι αυτός ένας ρόλος πολύ προσεκτικά γραμμένος από το Λόνεργκαν που φαίνεται να έχει γνωρίσει καλά τα στάδια μέσα από τα οποία περνά κανείς όταν βρίσκεται σε πένθος. Και αυτό συμβαίνει και με την περίπτωση του Λούκας που θα δει από απόσταση στο νεκροτομείο τον πατέρα του και ύστερα σχεδόν θα τραπεί σε φυγή ενώ αργότερα θα προσπαθήσει να βρει παρηγοριά στους φίλους και τις δυο φιλενάδες του. Ειρήσθω εν παρόδω, μεγάλο ατού του σεναρίου αποτελεί το γεγονός ότι δεν επικεντρώνει μονάχα στους δυο χαρακτήρες αλλά ασχολείται με όλο το πλέγμα της ζωής, τον κοινωνικό περίγυρο που γνώριζε τον εκλιπόντα και που ολοκληρώνει στα μάτια μας τόσο τη δική του μορφή ως αξιαγάπητου ανθρώπου αλλά σεναριακά-μέσα από κάποιους μικρούς ρόλους- δείχνεται και η στάση του (του περίγυρου) απέναντι στο Λι. Όσο λοιπόν εξελίσσονται τα γεγονότα της ταινίας τόσο και η σχέση των δυο πρωταγωνιστών βγαίνει πια από τη σφαίρα θείου-ανιψιού και γίνεται πιο στενή, στην αρχή βέβαια και με κάποιες τριβές αφού ο Πάτρικ αρχίζει να ανδρώνεται και να αποκτά τη δική του φωνή. Και, ευτυχώς, ο Λόνεργκαν του δίνει και μια μεγαλειώδη σκηνή, ολίγων δευτερολέπτων, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Πάτρικ αισθάνεται ότι παθαίνει κρίση πανικού. Πραγματικά συγκλονιστικός εκεί ο πιτσιρικάς.
Φτάνοντας, τώρα, στο ρόλο της Μισέλ Γουίλιαμς, όπως και αυτός του Άφλεκ, είχε κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις λόγω του ότι την παρακολουθούμε και σε προγενέστερη εποχή της ζωής της μέσω των φλας μπακ. Έτσι, υπάρχουν και ανάλογες ενδυματολογικές αλλά και κομμωτικές αλλαγές στην περίπτωση της Γουίλιαμς. Και όπως σε όλους τους ξεχωριστούς υποστηρικτικούς ρόλους, έτσι κι εδώ ο Λόνεργκαν γράφει κι αυτή ερμηνεύει μια δυνατή καταληκτική σκηνή, μια σύντομη αλλά οπωσδήποτε συγκινητικότατη σκηνή συγγνώμης που είναι δύσκολο να της αντισταθεί κανείς και να μη δακρύσει.
Όπως δεν είναι λίγες οι στιγμές σε όλη τη διάρκεια του ‘’Manchester by the sea’’ όπου σαν αισθανθεί κανείς τον πυρήνα του δράματος δεν μπορεί να μείνει αλύγιστος και τελικά τα μάτια του υγραίνονται.
