Φίλησε τη νεογέννητη εγγόνα του, την κόρη του και την γυναικούλα του και ανέβηκε στο πλοίο για να αναχωρήσει για την Αγγλία. Ο κύριος Γουάιτ είχε πολλές σκοτούρες στο κεφάλι εκτός της οικογένειάς του.

Το αγγλικό στέμμα τον είχε διορίσει αρχηγό μιας φιλόδοξης αποστολής: να φέρει εις πέρας την αποίκιση των μυστήριων ακτών του Chesapeake Bay (ανατολικές ακτές ΗΠΑ) στο νέο κόσμο, ε, και αν κάψει και καμιά ισπανική αποικία στον δρόμο του δεν έγινε τίποτα, στο πρόγραμμα είναι αυτά. Έτσι ξεκίνησε με πλοία, άνδρες με πανοπλίες και κανόνια για να μεταφέρει 117 προκομμένους αποίκους να στήσουν μια νέα πολιτεία.

Στον δρόμο όμως για το Chesapeake Bay, κάνανε μια στάση σε ένα νησάκι, το Roanoke. Θέλανε να βρούνε τα ίχνη χαμένων αποίκων από προηγούμενη αποστολή αλλά ατύχησαν, ήταν νεκροί. Ο Γουάιτ τώρα αντί να συνέχιζε τον δρόμο του θα παρέμενε στο Roanoke, εκεί θα κάνανε τη νέα αρχή ώσπου…

Οι Βρετανοί άποικοι ξέχασαν να ρωτήσουν τους Ινδιάνους για τα σχέδιά τους. Σε μια επίθεση του Γουάιτ, τα βλήματα οι στρατιώτες του, μπερδεύτηκαν και χτύπησαν Ινδιάνους που ήταν σύμμαχοι τους, κάνοντας τα γης μαδιάμ. Πλέον, χωρίς συμμάχους και τρόφιμα τα αγγλόπαιδα την είχαν βάψει. Χρειάζονταν επειγόντως ενισχύσεις από την μαμά πατρίδα.

Έτσι, τον Οκτώβριο του 1587 φίλησε την εγγόνα, την κόρη και τη γυναίκα του, όπως είπαμε, και επέστρεψε στην Αγγλία για βοήθεια. Υποσχέθηκε ότι σε 3 μήνες θα ήταν πίσω… ναι καλά. Εδώ ο κόσμος καιγόταν. Η ισχυρότερη αυτοκρατορία του κόσμου η Ισπανία είχε πέσει να κατασπαράξει την Αγγλία με όλους τους στόλους της, σιγά μην δώσουμε σημασία σε μικροαποστολές. Όλα τα πλοία του στέμματος έπρεπε να επιταχτούν για να προστατευτεί η Αγγλία από την ισπανική εισβολή.

Παρόλα αυτά ο Γουάιτ, καταφερτζής όπως ήταν, κατάφερε να βρεί 3 πλοία τα οποία ήταν ακατάλληλα για μάχη και να αποπλεύσει γρήγορα για το Roanoke. Ο χρόνος έτρεχε γρήγορα. Δυστυχώς γι’ αυτόν όμως, οι καπετάνιοι των σαπιοκάραβων που βρήκε, ήταν άπληστα τομάρια που πήγανε να το παίξουνε πειρατές και τελικά αιχμαλωτίστηκαν οι ίδιοι οι μπουμπούνες, χάνοντας το πολύτιμο φορτίο που προοριζόταν για το Roanoke. Φτού, πάλι από την αρχή!

Για τα επόμενα 3 χρόνια ο Γουάιτ δεν θα έβρισκε ούτε ψαρόβαρκα για να επιστρέψει στο νησί. Και δεν είχε κανένα νέο για τους δικούς του. Εν πάσει περιπτώσει το 1590, τρία χρόνια μετά την μέρα που άφησε το Roanoke κατάφερε να βρεί πλοία και να επιστρέψει επιτέλους την ημέρα των γενεθλίων της εγγονής του. Τούρτα με κεριά δεν θα μάθουμε αν υπήρχε αλλά σίγουρα έλειπε η γενεθλιάζουσα και όχι μόνο.

Ψάξανε σε όλο το οχυρό και τις γύρω περιοχές. Λείπανε όλοι: 90 άνδρες, 17 γυναίκες, 11 παιδιά. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος μάχης, απλά ήταν ένα οχυρό φάντασμα. Όλα τα σπίτια και οι οχυρώσεις είχαν αποσυναρμολογηθεί γεγονός που πρόδιδε ότι δεν υπήρξε βιασύνη για τίποτα. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο, καμιά ένδειξη που να εξηγεί τι στον κόρακα συνέβη.

Για μια στιγμή όμως… σε ένα δέντρο έξω από τον φράχτη του οχυρού, είναι χαραγμένη μια λέξη “Croatoan”, το όνομα δηλαδή ενός κοντινού νησιού που κατοικούνταν από Ινδιάνους. Ο Γουάιτ θυμήθηκε τότε, πως πριν αναχωρήσει από το Roanoke είχε δώσει οδηγία ότι αν συνέβαινε οτιδήποτε σε αυτούς που θα έμεναν πίσω, θα χάραζαν έναν σταυρό της Μάλτας σε ένα δέντρο έτσι ώστε να δώσουν στίγμα ότι δέχτηκαν επίθεση. Εφόσον δεν είδε τέτοιο σταυρό χαραγμένο, παρά μόνο την λέξη Croatoan, ο Γουάιτ υπέθεσε, ότι οι δικοί του έφυγαν –μάλλον οικειοθελώς- για την γή των Ινδιάνων Croatoan, οπότε ήταν ζωντανοί. Αμέσως διέταξε τους στρατιώτες να αναχωρήσουν για εκεί αλλά ο καιρός του τα χάλασε. Μια τρομερή καταιγίδα προκάλεσε μάλλον τέτοιο τρόμο στους Βρετανούς που αρνήθηκαν να υπακούσουν στον Γουάιτ. Έτσι, ο έρμος αναγκάστηκε να αναχωρήσει πάλι για την Αγγλία χωρίς ποτέ να μάθει τι συνέβη στην οικογένειά του. Ποτέ δεν συνήλθε από το σοκ.

Ακόμα και σήμερα οι επιστήμονες ερευνούν να μάθουν τι στον κόρακα έγινε με εκείνη την χαμένη αποικία. Εμ, όταν λες ότι θα λείψεις 3 μήνες και λείπεις 3 χρόνια, τα σενάρια είναι πολλά μα πάρα πολλά. Άραγε, οι μαρτυρίες μετά από χρόνια για άνδρες και γυναίκες με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια που εθεάθησαν ανάμεσα σε Ινδιάνους να ναι κακές γλώσσες;