Ευτυχώς είχε βρέξει τόσο πολύ εκείνο τον χειμώνα που τα ποτάμια είχαν φουσκώσει. Για τους περισσότερους Έλληνες όμως μόνο ενός ποταμού είχε σημασία να ανέβει η στάθμη τότε: του Σπερχειού, λίγο πιο κάτω από την Λαμία. Και όταν θέλει ένας λαός να ξεχειλίσει ένα ποτάμι δεν το κάνει επειδή είναι βλαμμένος αλλά επειδή θέλει να χρησιμοποιηθεί ως… εμπόδιο.
Βόρεια του Σπερχειού βρίσκονταν εκατοντάδες χιλιάδες αγριεμένοι παράξενοι που οι Έλληνες δεν είχαν ούτε ξανα ματαδεί και σίγουρα δεν είχαν πολεμήσει και η όψη τους πραγματικά σου σήκωνε την τρίχα. Έν έτη 279 π.Χ κάνανε την εμφάνισή τους οι περίφημοι Γαλάτες που μόλις είχαν ξεπαστρέψει τις Μακεδονικές στρατιές κόβοντας και το κεφάλι του Μακεδόνα βασιλιά όταν βρέθηκε μπροστά τους να τους εκδιώξει. Αφού λοιπόν ρήμαξαν την Μακεδονία πέρασαν από τη Θεσσαλία -με την ευγενική άδεια των Θεσσαλών- και στήσανε ένα μεγάλο στρατόπεδο στον Λαμιακό κάμπο. Η Νότια Ελλάδα κινδύνευε ίσως περισσότερο από την εισβολή των Περσών αιώνες πριν, γιατί αυτοί ήταν ορμητικοί και αποφασισμένοι, όχι αχλάδια σαν τους Πέρσες. Οι Γαλάτες ήρθαν για να μείνουν με τις οικογένειές τους και αυτό εκτόξευε την μαχητική τους αξία στα ύψη.
Ένα μικρό πρόβλημα επίσης ήταν ότι η Νότια Ελλάδα ήταν διαιρεμένη, με την κάθε πόλη να θέλει να βγάλει το μάτι της άλλης. Οι Σπαρτιάτες για παράδειγμα ξεκεφάλιαζαν τους γείτονές τους αδιαφορώντας για τους βόρειους ανθρωποφάγους που κατηφόριζαν. Εμ Λεωνίδες δεν γεννιούνται κάθε μέρα.
Τέλος πάντων την τελευταία στιγμή οι Έλληνες αφού έξυσαν τον πάτο του βαρελιού κατάφεραν να δημιουργήσουν μια στρατιωτική συμμαχία ενώνοντας τους μικροσκοπικούς στρατούς τους. Συνολικά σχεδόν 30.000 Στερεοελλαδίτικες (Αιτωλοί, Βοιωτοί, Φωκείς, Λοκροί, Μεγαρείς, Αθηναίοι) έπιασαν το αρχαίο και ένδοξο μέρος των Θερμοπυλών. Οι υπόλοιποι Έλληνες δεν συμμετείχαν ίσως λόγω κλιμακτηρίου…
Ο Σπερχειός λοιπόν σκίζει τον Λαμιακό κάμπο στα δύο, στο βόρειο μέρος ήταν οι Γαλάτες και στο νότιο περίμενε ο Ελληνικός στρατός, καταστρέφοντας όλες τις γέφυρες και παρατάσσοντας μικρές φρουρές σε εκείνα τα μέρη του ποταμού που πίστευαν ότι ήταν επικίνδυνα για να τα διασχίσει ο εχθρός. Το ελληνικό στρατόπεδο στήθηκε στο γνωστό μέρος στις Θερμοπύλες και περίμεναν.
Οι Γαλάτες θα σκάλωναν στον Σπερχειό αλλά έχε χάρη που ήταν… ψηλοί. Οι πονηροί αυτοί Βόρειοι εντόπισαν κάποια ρηχά σημεία και άρχισαν να τα διασχίζουν αφού η στάθμη του ποταμού δεν έφτανε τα ρουθούνια τους μπορώντας έτσι να αναπνέουν. Το επόμενο πρωί 10.000 Γαλάτες είχαν ήδη περάσει προκαλώντας τρόμο στην ελληνική πλευρά. Επόμενη και τελευταία γραμμή άμυνας ήταν οι Θερμοπύλες. Ήταν το στενότερο μέρος που δεν μπορούσαν να περάσουν οι πολυάριθμες ορδές των Γαλατών. Φαίνεται λοιπόν πως το ελληνικό σχέδιο λειτούργησε καθώς οι γαλατικές επιθέσεις στραγγαλίζονταν στις ακτές των Θερμοπυλών, ανάμεσα στα βουνά και την θάλασσα. Όταν προσπάθησαν να επαναλάβουν την μπαμπεσιά των Περσών να χτυπήσουν τα ελληνικά νώτα εκμεταλλευόμενοι τα ορεινά μονοπάτια βρήκαν λίγους Έλληνες στρατιώτες που ήταν εκεί προετοιμασμένοι να πεθάνουν αλλά να μην αφήσουν τους Γαλάτες να περάσουν..
…η συνέχεια θα έχει πολύ αίμα, προδοσία και κανιβαλισμό
