Έβρεξε ο ουρανός….. βρέχει ο θεός…… ξυπνούν οι Θεοί μέσα μας οι ξεχασμένοι και απαιτούν να θυμηθούμε τα ανιστόρητα, τα ανείπωτα, τα ξεχασμένα επίτηδες….

Και η μνήμη επαναστατεί… ζητά μια βροχή… μια υγρασία ένα νότισμα να θολώσει το τζάμι της παράλογης λογικής της και με το δάχτυλο να γράψει… ΣΕ ΑΓΑΠΩ… Και μετά… μετά οι λέξεις να… στάξουν να κυλήσουν υγρές και αυτές να ενωθούν με τα γιατί σου που ποτέ δεν έγιναν… πως! Έβρεξε… βρέχει…. και τα κορμιά δίψασαν γιατί τα ρούχα του αιώνα αυτού είναι αδιάβροχα…. δεν αφήνουν το νερό του ουρανού να βρέξει τα σώματα από χώμα και γη φτιαγμένα…. Αν… αν θυμηθείς όμως ότι δεν είσαι μόνο χώμα και πλευρό του Αδάμ μα είσαι και ουρανός και άνεμος από αναστεναγμό μιας Εύας …..τότε… τότε; Τότε ίσως το ανάθεμα για τον έρωτα να γίνει λύτρωση…..Τότε ίσως… ποιος ξέρει μπορεί και να βρέξει στα αλήθεια για σένα που σου όρισαν πάντα… μα πάντα να κρατάς μια ομπρέλα… Εγώ;Εγώ….. ξέρεις πια καλά τρελή είμαι….. και την ομπρέλα την κρατώ μόνο… ΜΟΝΟ αν είναι να πετάξω μαζί της σαν την Μαίρη Πόπινς….. έβρεξε… βρέχει…. το ξέρεις;