Η “πρώτη φορά Αριστερά” για την Ελλάδα είναι πλέον γεγονός, με τον Αλέξη Τσίπρα, στην ηλικία των μόλις 40, να περνά τις πύλες του Μεγάρου Μαξίμου, ως ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, χωρίς όμως τον Αντώνη Σαμαρά να τον περιμένει για να του παραδώσει, σύμφωνα με το εθιμοτυπικό, την κυβέρνηση, γεγονός που εντόνως σχολιάστηκε και ουδόλως αναίτια.
Ο Αντώνης Σαμαράς, όντως εκλεγμένος εκπρόσωπος της χώρας του και ηγέτης της μέχρι πριν μερικές μέρες, όφειλε πιο πολύ από κάθε φορά, να αποδείξει με την συμπεριφορά του αυτό που προσπαθούσε να πείσει τους δυνάμει ψηφοφόρους, σε όλη την προεκλογική του καμπάνια· πως είναι ένας ηγέτης που πράττει με γνώμονα το ενδιαφέρον του για τη χώρα του κι όχι για τη δική του θέση στην πολιτική σκηνή. Αντ’ αυτού, μια αδικαιολόγητη μικροπρέπεια και μία αδέξια αντίδραση διεφάνη από το μέρος της Νέας Δημοκρατίας, που δημιούργησε εντάσεις, ρήξεις και διαφωνίες όχι μόνο στην κοινή γνώμη ή στους ψηφοφόρους του ίδιου του κυρίου Σαμαρά, αλλά και στα ενδότερα του ίδιου του κόμματος. Και πάντοτε οι διαφωνίες προξενούν συζητήσεις και οι συζητήσεις φέρουν εξελίξεις, ιδίως στην πολιτική σκηνή. Μένει μονάχα καρτερικά να περιμένουμε τις επόμενες κινήσεις της -πλέον επισήμως- αντιπολίτευσης. Οψόμεθα…
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας συμμαχήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, κι έχοντας ταράξει ελληνική και διεθνή σκηνή, είναι πλέον η νέα πραγματικότητα. Η ταραχή βεβαίως είναι πολλών αποχρώσεων και συνιστωσών. Αφ’ ενός, η συμμαχία με ΑΝΕΛ, όσο προβλέψιμη κι αν ήταν, (τη μυρίζαμε προ εκλογών), δεν παύει να προβληματίζει για το πώς θα υπάρξει μία αρμονική συνεννόηση με ένα ακροδεξιών αντιλήψεων κόμμα. Όσο αναγκαία κι αν φαίνεται πως ήταν κάποια συμμαχία για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν δικαιολογεί πως η Αριστερά έχει συμμαχήσει με την (ακρο) Δεξιά. Η πραγματική ερώτηση βέβαια ακόμα δεν έχει τεθεί ξεκάθαρα, ούτε έχει απαντηθεί φυσικά. Άλλη μία απορία που θα ικανοποιηθεί μετά από την πρέπουσα καρτερικότητα. Ας ελπίσουμε μονάχα, ο Αλέξης Τσίπρας να μην σχεδίαζε σαν άλλος Francis Underwood στο House of Cards, προσεκτικά τις κινήσεις του με γνώμονα μονάχα το πώς θα κυβερνήσει, γιατί οι ψηφοφόροι του τώρα παρά ποτέ περιμένουν πολλά από εκείνον, και περισσότερο να αποδείξει έμπρακτα πως οι προεκλογικοί του λόγοι δεν ήταν απλώς ένα μέσο επικοινωνιακής πειθούς.
Θετική επίγευση αφήνει όμως το γεγονός πως δεν ορκίστηκε με θρησκευτικό όρκο. Ανέλαβε τα ηνία της χώρας ορκιζόμενος με πολιτικό όρκο, δίνοντας μία σαφή εικόνα για την αναγκαιότητα της ανοχής στην προσωπική επιλογή, χωρίς όμως να απαξιώσει επ’ουδενί την θρησκεία, την οποία, μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων, ή-με μια τάση υπερβολής- ίσως και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τοποθετεί σε ύψιστη θέση συνειδησιακά. Η κίνησή του να επισκεφθεί και τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμο, κατεύνασε τις όποιες ενστάσεις σε αυτή του την επιλογή, καταδεικνύοντας τον σεβασμό του προς τον θεσμό αυτό.
Όμως και η κυβέρνηση που συγκροτήθηκε, κατέδειξε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, όσον αφορά τις επιλογές του κ. Τσίπρα. Η πλειοψηφία των επιλεγμένων υπουργών βρίσκονται σε θέσεις που οι γνώσεις τους θα τους ωφελήσουν για να βελτιώσουν τους τομείς των οποίων φέρουν την ευθύνη. Τουλάχιστον αυτό περιμένουμε κι ελπίζουμε. Το θετικό της όλης υποθέσεως είναι πως η νέα κυβέρνηση δεν ξεκίνησε την θητεία της ούτε με φωνές, ούτε με αγριάδες, αλλά με πολιτισμένες κουβέντες, συγκροτημένες επιλογές και, σύμφωνα με τα λεγόμενα του νέου Υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, με σχέδια που θα παρουσιαστούν οσονούπω στην Ευρώπη, τα οποία θα ωφελούν και την χώρα αλλά και την ευρωπαϊκή συνεννόηση.
Για το καλό της Ελλάδας, ας ελπίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί άξιος των απαιτήσεων των ψηφοφόρων του αλλά και ικανός να φέρει έναν νέο αέρα αλλαγής τόσο στην χώρα, όσο και να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια γενικότερη ευρωπαϊκή αλλαγή. Άλλωστε, ας μην εθελοτυφλούμε, οι συγκυρίες σε συνδυασμό με την έξυπνη πολιτική του, έφεραν τον κ. Αλέξη Τσίπρα στη θέση του πρωθυπουργού, αφού τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ κάποτε δεν ήταν ούτε κατά διάνοια διψήφια, πόσω μάλλον ικανά να τον φέρουν πρώτο στις εκλογές. Όμως ο λαός, μίλησε. Χρειάζεται μία αλλαγή και από τα υπάρχοντα κόμματα, αυτό που κατάφερε να εμπνεύσει αυτή την αλλαγή ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας.
Κλείνοντας, πρέπει να τονιστεί πως μόνο θλίψη μπορεί να φέρει το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή, αυτό το φιλοναζιστικό, φασιστικό μόρφωμα, με τους μισούς της βουλευτές στην φυλακή, κατάφερε να μπει στη Βουλή, κατακτώντας μάλιστα την εξωφρενική τρίτη θέση. Πρέπει πλέον να τελειώσει ο βαυκαλισμός και να αποδεχτούμε πως ανάμεσά μας υπάρχουν φασίστες, άλλοι κρυφοί, άλλοι πιο φανεροί. Μονάχα όταν το παραδεχτούμε και πάψουμε να δικαιολογούμε αυτές τις ψήφους ως ψήφους αγανάκτησης και οργής θα πάμε ένα βήμα παρακάτω, στο πώς θα παιδεύσουμε αυτούς τους φασίστες με την ελπίδα να αποβάλλουν αυτές τις ντροπιαστικές, για μία δημοκρατική χώρα του 21ου αιώνα, αντιλήψεις.
Το συμπέρασμα των εκλογών το αποτυπώνει πολύ εύστοχα ο Μιλήσιος φιλόσοφος, Αναξίμανδρος. Υποστηρίζει “η φύση όπως και η ανθρώπινη κοινωνία, πρέπει να λειτουργούν με γνώμονα το μέτρο και τη μη υπέρβαση των ορίων“. Παρομοιάζεται, έτσι, η φύση με μια δημοκρατική κοινωνία, η οποία πρέπει να στηρίζεται στην ισορροπία των αντίπαλων δυνάμεων. Και πώς την εκφράζει αυτή την ισορρόπία; Με την εναλλαγή τους στην εξουσία. Το ίδιο συμβαίνει και στον φυσικό κόσμο, όπου για να διατηρηθεί η αρμονία του, δεν πρέπει κανένα από τα βασικά στοιχεία να υπερισχύσει του άλλου, γι’ αυτό όταν πάει κάποιο να υπερισχύσει, επεμβαίνει η κοσμική δικαιοσύνη (δίκην και τίσιν) και επαναφέρει την ισορροπία.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, δεν είναι άλλο από την ανοχή στην αναγκαία αλλαγή και εγκαρτέρηση για τα αποτελέσματά της…
