1966 περιοχή Κου Τσι, λίγο βορειότερα από την Σαϊγκόν, στο Νότιο Βιετνάμ. Εκεί οι Αμερικανοί είχανε επιλέξει να στήσουν μια βάση τους. Ήτανε στα αρχικά στάδια του πολέμου του Βιετνάμ και οι Αμερικανοί παραδοσιακά γλετζέδες σε ζητήματα αντικομουνιστικής ελευθερίας στέλνανε συνεχώς εκατοντάδες χιλιάδες στρατό σε αυτή τη χώρα των «κιτρινιάρηδων».
Εκεί όμως στο Κου Τσι συνέβαινε κάτι περίεργο. Τα βράδια κυκλοφορούσαν μέσα στην αμερικανική βάση γρήγορες σκιές αφήνοντας πολλές φορές πίσω τους νεκρούς αμερικανούς φαντάρους. Μα τι συμβαίνει; Κανείς δεν έμπαινε στην βάση, πόσο μάλλον σχιστομάτης χωρίς να τον πάρει είδηση η φρουρά. Τι ήτανε αυτές οι μικροσκοπικές φιγούρες που περπατάνε μέσα στη νύχτα; Τα αμερικανάκια θα περνούσανε χρόνια ώστε να καταλάβουνε με ποιους πραγματικά τα είχανε βάλει.
Κάτω από την βάση υπήρχε ένα απίστευτο σύμπλεγμα υπόγειων στοών εκατοντάδων χιλιομέτρων που χρονολογούνταν από το 1940 και συνέδεε τα χωριά της περιοχής. Ήταν διάδρομοι βαθιοί και στενοί με διάμετρο περίπου 1,5 μέτρο. Όσοι – ελάχιστοι – αμερικάνοι μπόρεσαν να μπουν μέσα σε αυτούς δεν γύρισαν πίσω. Γι’ αυτό ακριβώς και χρησιμοποιούσαν μυρωδάτα δηλητηριώδη αέρια, φτιαγμένα στα καλύτερα εργαστήρια των ΗΠΑ από επιστήμονες με κύρος και κατάρτιση αλλά και ήθος. Παρόλα αυτά οι Βιετναμέζοι αντάρτες γέμιζαν τα περάσματα με καταπακτές για να μπλοκάρουνε τα αέρια, και έμαθαν να ξαπλώνουνε στο έδαφος μπρούμυτα εντός του τούνελ βάζοντας ένα κομμάτι ύφασμα στη μύτη τους.
Το σύστημα είχε ως εξής: οι υγιείς άνδρες και γυναίκες έσκαβαν τη γη, οι ηλικιωμένοι έφτιαχναν καλάθια για την μεταφορά του χώματος και οι γριούλες μαγείρευαν. Ακόμα και τα παιδιά μάζευαν φύλλα για να καλύπτονται οι καταπακτές. Δίπλα από τα περάσματα έσκαβαν τα μεγαλύτερα δωμάτια για ύπνο, μαγειρική, διάφορες συγκεντρώσεις και φυσικά αποθηκευτικούς χώρους. Εκεί έσκαβαν βαθειά και επισκεύαζαν τα όπλα τους ενώ είχανε φτάσει στο σημείο να αποθηκεύσουνε ακόμα και τεθωρακισμένο όχημα!
Όλη τους η ζωή ήταν κάτω από την γη γιατί την από πάνω την είχαν γεμίσει φτωχόπαιδα αμερικανόπουλα και βόμβες ναπάλμ. Εκεί έτρωγαν και μαγείρευαν. Το μαγείρεμα του ρυζιού βέβαια ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία και έβγαζε πολύ καπνό με αποτέλεσμα να ντουμανιάζουν οι διάδρομοι του τούνελ. Έτσι όποτε τους «έπαιρνε» ανέβαιναν τη νύχτα στην επιφάνεια να μαγειρέψουνε και να φάνε οι άνθρωποι.
Επίσης, γεννούσαν και γιατρεύονταν εκεί μέσα, στα χώματα και την υγρασία. Φυσικά δεν μπορούσαν να μεταφέρουνε τους τραυματίες σε νοσοκομείο καθότι θα τους εκτελούσανε οι αμερικάνοι ή θα τους βασάνιζαν οι κυβερνητικοί (Νοτιοβιετναμέζοι). Επιστρατευότανε έτσι η μοναδική ιατρική που ήταν διαθέσιμη, μια ιατρική εκατοντάδων ετών: ακρωτηριασμός. Βάζοντας μια σίτα πάνω από τον ασθενή για να μην πέφτουνε πάνω του χώματα και βρωμιές από πάνω στην πληγή. Φυσικά δεν γίνονταν λόγος για αναισθησία, δεν ήταν το Memorial. Έτσι το σοκ από τον πόνο ήταν η αιτία που ο ένας στους δύο πέθαινε κατά την επέμβαση. Οι Βιετναμέζες δεν είχανε πανιά για την περίοδό τους και ντρέπονταν αν μύριζαν. Έτσι το βράδυ ξεγλιστρούσανε στην επιφάνεια να πάνε να πλυθούνε και καμιά φορά να συναντήσουνε τον αγαπημένο τους και να τραγουδήσουνε.
Ξαφνικά όμως μία από τις γυναίκες δεν φαίνεται να βγήκε για να τραγουδήσει ή να πλυθεί αλλά για να φυλάξει σκοπιά. Η 17χρονη βιετναμέζα Βο Θι Μο ήταν εκπαιδευμένη – και αποφασισμένη – να εξολοθρεύσει οποιονδήποτε αμερικάνο έβλεπε, ακόμα και των ειδικών δυνάμεων. Ώσπου μέσα στη νύχτα ήρθε αντιμέτωπη με 3 αμερικανούς στρατιώτες… τι θα γινότανε άραγε;
Έπεται συνέχεια…
