Ο σκηνοθέτης που αγαπούσε τα ασυνήθιστα παιδιά, του Πάνου Λιάκου

Δημοσιεύθηκε

Από το 2012 είχε ο Τιμ Μπέρτον να καταπιαστεί με ταινία φαντασίας (‘’Dark Shadows’’, ‘’Frankenweenie’’) και οι φαν του περίμεναν πώς και πώς το ‘’Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά’’, μετά και από την αδιάφορη βιογραφική ταινία ‘’Μεγάλα μάτια’’ που σκηνοθέτησε το 2014.

%ce%bc%ce%b9%cf%82-%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%b5%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%ad%ce%b3%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ae%ce%b8%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b1

Βέβαια, ο Μπέρτον, άρχισε να δείχνει σημάδια πτώσης ήδη από το 2010 και τη φριχτή ντισνεϊκή εκδοχή της ‘’Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων’’. Πριν όμως από αυτή την ταινία είχε προηγηθεί πληθώρα αριστουργημάτων όπως το κατάμαυρο μιούζικαλ ‘’Sweeney Todd’’ , η ‘’Νεκρή νύφη’’ και φυσικά ο ‘’Ed Wood’’, ο ‘’Ψαλιδοχέρης’’, ο ‘’Σκαθαροζούμης’’ και οι δυο πρώτοι, απολαυστικοί ‘’Μπάτμαν’’ του. Είναι επίσης εκείνος ο καλλιτέχνης από την πένα του οποίου ξεπήδησαν οι χαρακτήρες και η ιδέα για ένα από τα καλύτερα animation όλων των εποχών, το ‘’The nightmare before Christmas’’. Όποιος έχει δει μερικές από τις παραπάνω ταινίες μπορεί να καταλάβει ότι το Μπέρτον τον ενδιέφεραν πάντα χαρακτήρες ασυνήθιστοι και θέματα τα οποία συνδύαζαν το μακάβριο μαζί με το κωμικό στοιχείο.

Στην καινούρια ταινία του συναντάμε πολλούς ασυνήθιστους χαρακτήρες με κεντρικό το Τζέικ (ερμηνευμένο από τον Άσα Μπατερφιλντ) που δεν έχει καλές σχέσεις με τους γονείς του παρά μόνο με τον παππού του που συνεχώς του διηγείται ιστορίες για το σπίτι για ασυνήθιστα παιδιά στο οποίο ζούσε προτού καταταγεί στο βρετανικό στρατό στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν ο παππούς πεθάνει, ο Τζέικ θα θελήσει να επισκεφτεί αυτό το σπίτι στην Ουαλία προκειμένου να ερευνήσει το παρελθόν του προγόνου του. Με την άφιξη του Τζέικ και του πατέρα του στην Ουαλία, ο πρώτος θα απογοητευτεί όταν αρχικά αντικρίσει κατεστραμμένο-από βόμβα που έριξαν οι ναζιστικές δυνάμεις το 1943- το περίφημο σχολείο των διηγήσεων του παππού του. Όμως, αργότερα, όταν επισκεφτεί μόνος του το σπίτι, θα ανοίξει μια πύλη που θα τον μεταφέρει πίσω στο 1943 οπότε και θα γνωρίσει μια πληθώρα ιδιαίτερων χαρακτήρων (ανάμεσα σε αυτούς και την Έμμα, με την οποία θα αναπτυχθεί ερωτική έλξη) και τη διευθύντρια Μις Περεγκρίν-με τη μορφή της Εύα Γκριν, εδώ στη δεύτερη εμφάνισή της σε ταινία του Μπέρτον μετά το εντυπωσιακό της πέρασμα από το ‘’Dark Shadows’’. Και είναι η Μις Περεγκρίν που έχει την πιο σπουδαία παράξενη ικανότητα, την ικανότητα να επεμβαίνει στο χρόνο, να τον γυρίζει πίσω και έτσι όλοι όσοι έχουν βρει καταφύγιο στο ίδρυμά της να ζουν ξανά και ξανά την ίδια μέρα, μέχρι και πριν τη ρίψη της βόμβας.

Αυτός είναι ο βασικός άξονας του φιλμ, που βασίζεται σε βιβλίο του Ράνσομ Ρίγκς το οποίο διαθέτει και δύο ακόμη συνέχειες. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο Μπέρτον είχε να δουλέψει δύο διαφορετικούς κόσμους, αυτό του 2016 αλλά και του 1943 οπότε έχουμε πληθώρα σκηνικών και κοστουμιών (από το μεσοαστικό ντύσιμο του πατέρα του Τζέικ, έως το στυλ που επιλέγεται για την Εύα Γκριν και το μπλε φόρεμα της εντελώς παραμυθένιας φυσιογνωμίας της Έλλα Περνέλ). Στο δεύτερο μισό της ταινίας πραγματοποιείται και η εμφάνιση των κακών ασυνήθιστων παιδιών με το βασικό εκπρόσωπό τους να τον υποδύεται ο Σάμουελ Τζάκσον σε μια ακόμη cool εμφάνιση, γεμάτη από κωμικές νότες.

Και είναι ίσως και το πιο αδύναμο μέρος της ταινίας, όταν από την ανάπτυξη των χαρακτήρων εντός του ιδρύματος περνάμε στην καθαρή δράση που απλώνει αρκετά σε διάρκεια αλλά έχει και κάποιες καλοδεχούμενες αναφορές στα οπτικά εφέ του Ρέι Χαριχάουζεν. Σε επίπεδο μουσικής, η απουσία του επί χρόνια συνεργάτη του Μπέρτον, Ντάνι Έλφμαν, είναι αισθητή , όμως το τραγούδι των Florence + The Macine, ‘’Wish that you were here’’ που ακούγεται στους τίτλους τέλους είναι εξαιρετικό και σίγουρα θα βρει το στόχο του στο βασικό κοινό που απευθύνεται, το εφηβικό.

Η ‘’Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά’’ είναι ένα διασκεδαστικό γοτθικό παραμύθι, με εντυπωσιακές εικόνες, και με αιχμές κατά του ναζισμού και του ντροπιαστικού Ολοκαυτώματος. Μένει όμως κανείς με την αίσθηση ότι δεν έχει να κάνει με μια τολμηρή ταινία που θα συγκινήσει τους νέους σινεφίλ με τον τρόπο που συγκίνησαν τους παλαιότερους αριστουργήματα του σκηνοθέτη σαν αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα