Είχα σκοπό να εκθέσω τον προβληματισμό μου για τον αποπροσανατολισμό της αποκριάς από τις Διονυσιακής φύσης παρεκτροπές, στην πασαρέλα του αδιάφορου και του ξενέρωτου. Ώσπου… ένα καζάνι που βράζει τράβηξε την προσοχή μου. Καθώς βιώνουμε την Ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο μέσα από το κλείσιμο δρόμων για εκλεκτούς καλεσμένους, συνειρμικά ξεκίνησα από την πνέουσα τα λοίσθια κινηματική δραστηριότητα και κατέληξα στην προεκλογική μάχη για τον Δήμο της Αθήνας.
Ομολογουμένως, ο κ. Θεοδωράκης «φορέθηκε» πολύ αυτές τις μέρες, οπότε -μάλλον- ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης προσπαθεί να πάρει την σκυτάλη. Νέος, ωραίος και επαρκώς εμπαθής απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ανεβάσει τους τόνους και να καταφερθεί κατά του Γιώργου Καμίνη, της πλέον διακριτικής πολιτικής προσωπικότητας μετά τον Νίκο Μαντά στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Τζένη, Τζένη». Σύμφωνα με τον εκλεκτό του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Καμίνης είναι εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ και δεν μπορεί να διαφημίζει την Δημαρχία, ή την υποψηφιότητά του, ως ακομμάτιστη. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο κ. Σακελλαρίδης έχει ήδη χρησιμοποιήσει την λέξη «Μνημόνιο» και τα παράγωγά της όσο και ο Αλέξης Τσίπρας.
Παρά την ενδιαφέρουσα δυναμική που παρουσιάζει το φαινόμενο ακομμάτιστων -ή υπερκομματικών- υποψηφιοτήτων ανά την Ελλάδα, όπως αυτή ξεκίνησε με τον Μπουτάρη και τον Καμίνη, φαίνεται ότι ο Δήμος της Αθήνας θα αποτελέσει εξαίρεση και θα γίνει πεδίο δοκιμών για την πόλωση που θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, δεν είμαι σε θέση να αποδεχθώ ή να αμφισβητήσω τον κ. Καμίνη ως εκλεκτό του Παπανδρέου και του Βενιζέλου. Δεν θα με εξέπληττε αν πράγματι ήταν… Αντίστοιχα, δεν με εκπλήσσει η τακτική του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ανέκαθεν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσαν να ρίξουν φως σε παρέες και κυκλώματα. Τώρα, έχουν ένα λόγο παραπάνω. Η αναγωγή των δημοτικών εκλογών σε μάχη κατά του Μνημονίου, σε συνδυασμό με την ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος του Μαΐου και του Ιουλίου του 2012, δίνει ένα σημαντικό προβάδισμα στον Γαβριήλ. Δεδομένης της απειρίας του ΣΥΡΙΖΑ στις μεθόδους πόλωσης, οι τόνοι αναμένεται να ανέβουν πολύ περισσότερο.
Όσον αφορά στις υποψηφιότητες του Νικήτα Κακλαμάνη και του Άρη Σπηλιωτόπουλου, προδικάζω ότι είναι εκτός συναγωνισμού και θεωρώ ότι… μόνο εκείνοι ξέρουν γιατί τις υπέβαλλαν. Εκ των πρωταγωνιστών, λοιπόν, εφόσον η νιότη του ενός είναι προσόν όσο είναι και η επιμελημένη αξυρισιά του, και εφόσον η μετριοπάθεια του άλλου τον καθιστά αδικημένο και «μνημονιακό», μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι εν τέλει κάποιος θα κάνει τις σωστές ερωτήσεις για να δούμε τίνος η πολιτική ταυτότητα θα αντέξει στις πιέσεις των επιτακτικών αναγκών της Αυτοδιοίκησης. Ίσως η αποκριά να μην τελείωσε ακόμα.
