Περάστε κόσμε! Το τσίρκο του κυρ-Martin στην πόλη σας! Έχει χρήμα! Έχει ναρκωτικά! Έχει βυζιά! Έχει και κώλους! Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Leo! Τα κάνει όλα! Σούρνεται, τραβιέται, κλαίει, γελάει, πηδάει, φωνάζει και ξανά από την αρχή!
Κάπως έτσι νομίζω θα ήταν το καλύτερο promotion που θα μπορούσε να γίνει, αν η τελευταία ταινία του Martin Scorsese έβγαινε στις αίθουσες την δεκαετία του ΄20 ή του ΄30. Με ντελάλη να φωνάζει τον κόσμο να δει το μπουλούκι σ’ αυτό το τουμπουρλούκι, που λέγεται Oscarική ταινία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιδέα είναι βγαλμένη από αυτοβιογραφία, άρα πραγματική ιστορία. Η άνοδος ενός έξυπνου – αν μη τι άλλο – ανθρώπου, του Jordan Belford, που κοροϊδεύοντας τον κόσμο με κόλπα χρηματιστηριακά έβγαλε εκατομμύρια πριν προλάβει να κλείσει τα 30, και τελικά η πτώση του, όταν πιάνεται στη δαγκάνα του νόμου. Το θέμα είναι ότι, αν πράγματι τα έκανε όλα αυτά ο συγκεκριμένος άνθρωπος, και η ζωή του ήταν όλα αυτά τα party, τα ναρκωτικά το σεξ κτλ, δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει τον μέσο θεατή.
Εν αρχή ην το χρηματιστήριο, που είναι πλέον μπαγιάτικα νέα. Άσε που η ταινία αναλύει πως οι άσχετοι με το χρηματιστήριο έχασαν τα λεφτά τους στην υγεία των γνωριζόντων. Μετά, το σκηνικό «βγάζω λόγο-φωνάζω-παίρνω ναρκωτικά» επαναλαμβάνεται περίπου 4 ή 5 φορές στην ταινία, και γίνεται βαρετή από την πρώτη κιόλας από τις τρεις ώρες. Ο τρόπος κινηματογράφησης είναι Skorceζικός, θυμίζοντας έντονα τα «Kαλά Παιδιά». Μόνο που τότε είχε παραπάνω από ένα καλό και δυνατό πρωταγωνιστή. Σ’ αυτήν εδώ την ταινία έχει έναν! Και μοναδικό και πολύ καλό ηθοποιό που πραγματικά πληρώνει ακόμα τον Τιτανικό, μιας και ακόμα δεν έχει βραβευθεί όσο θα έπρεπε. Η συνεργασία του Scorsese με τον Di Caprio, λοιπόν, συνεχίζεται και φαίνεται σε όλες τις ταινίες ο σεβασμός του πρωταγωνιστή προς τον σκηνοθέτη. Σε αυτήν εδώ, όμως, είναι λες και ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δοκιμάσει τα όρια του Di Caprio. Του λέει «έλα, Leo… εδώ, θα κυλιέσαι στα πατώματα. Εδώ, θα φωνάζεις σαν υστερικός. Εδώ, θα κάνεις αυτές τις γκριμάτσες, κι εκεί θα το παίζεις γκόμενος. Και τα κάνει ο Leo! Όλα, και πολύ καλά μάλιστα, αφού είναι πραγματικά καλός ηθοποιός. Άλλα, νομίζω, ένας καλός ηθοποιός δεν πρέπει να περιφέρεται σε μια ταινία λες και είναι η αρκούδα που του παίζει το ντέφι ο αρκουδιάρης.
Ίσως, βέβαια, όλα αυτά τα κάνει για να αποδείξει και στον τελευταίο άσχετο – ή σχετικό – ότι ήρθε η ώρα του Oscar για τον ίδιο. Αλλά, να σας πω κάτι; Αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα τους το πέταγα στα μούτρα και θα τους έβαζα όλους της Ακαδημίας να δούνε ξανά τα Body Of Lies, The Departed, το Shutter Island και βέβαια το Django! Έχει παίξει σε τόσες ταινιάρες, έχει ξεδιπλώσει το ταλέντο σε τόσο διαφορετικούς ρόλους… και θα πάρει το Oscar γι’ αυτή την ταινία; Ακόμα 40 χρονών είναι. 40άρης που θα παίξει ακόμα σε 100 ταινίες. Έχει όσα λεφτά θέλει, έχει την παγκόσμια αναγνώριση του ταλέντου του, και όσες γυναίκες θέλει! Σιγά μην χρειάζεται το Oscar τώρα! Το μεγάλο αριστούργημα έρχεται, φαίνεται το πράγμα και θα ήταν η απόλυτη δικαίωση να το πάρει σε μια πραγματικά αριστουργηματική ταινία! Το περιμένουμε!