Πάντα πίστευα πως δεν είμαι άνθρωπος που ενθουσιάζεται συχνά. Ιδίως αναφορικά με γνωριμίες άλλων ανθρώπων. Και ιδίως όσον αφορά ανθρώπους των Τεχνών.
Φυσικά με ενθουσιάζουν τα έργα τους, οι ιδέες τους, μία καλή παράσταση ας πούμε, μια καλογυρισμένη ταινία ή ένα καλογραμμένο και αξιομνημόνευτο βιβλίο, μα αποφεύγω συνήθως να γνωρίζω τους δημιουργούς ή να ψάχνω για τη ζωή τους, μη και μου ισοπεδώσουν ή τελείως ανατρέψουν την ιδέα που έχω γι’ αυτό. Μη και δεν μπορέσω να διαχωρίσω εν τέλει μέσα μου τον καλλιτέχνη από το δημιούργημά του.
Με το που έμαθα πως έρχεται στην Ελλάδα ο Leos Carax στο πλαίσιο του 8ου Πρωτοποριακού φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας άρχισα να αμφιταλλαντεύομαι για το αν πρέπει ή όχι να πάω να τον ακούσω και ίσως και να του μιλήσω. Μόλις μερικούς μήνες πριν τον ανακάλυψα ως όνομα λόγω Νυχτών Πρεμιέρας όταν προβλήθηκε το Mr. X, a Vision of Leos Carax ένα ντοκιμαντέρ της Tessa Louise-Salomé για τον ίδιο, και μόλις δύο εβδομάδες πριν είδα για πρώτη φορά ταινία του, το Holy Motors , που είναι και η πιο πρόσφατη του. Δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις τι με έκανε να νιώσω αυτή η ταινία, αλλά πλημμύρισα με έναν σορό συναισθήματα που ακόμα θυμάμαι αμυδρά κάθε που μνημονεύω τις «Άγιες Μηχανές». Έπρεπε λοιπόν να τον γνωρίσω..
Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος το Σάββατο 16/11 προβαλλόταν το Boy meets girl, η πρώτη ταινία που έκανε στην ηλικία των 24 –και η αρχή της συνεργασίας του με τον Denis Lavant, κάποτε καλλιτέχνη τσίρκου, όπως φαίνεται και από την ευλυγισία και τα ακροβατικά που κάνει σε πολλές σκηνές διαφόρων ταινιών του Καράξ. Βέβαια η συνεργασία τους δεν έμεινε μονάχα στην πρώτη ταινία, αλλά προχώρησε και σε αρκετές μετέπειτα. Όπως είπε κι ο ίδιος, όταν έψαχνε για το Αγόρι είδε τον Lavant και του θύμιζε λιγάκι τον εαυτό του. «Ήταν στα ίδια μέτρα με εμένα» είπε αστειευόμενος για το ύψος και των δυο τους.
Την επομένη, προβαλλόταν το Mauvais Sang -τίτλος εμπνευσμένος από ποίημα του Rimbaud που διάβαζε εκείνη την εποχή ο Καράξ- η δεύτερη του ταινία, που όλοι οι ‘καραξικοί’ μου φίλοι επέμεναν να δω οπωσδήποτε μιας και αυτή του έδωσε την ιδιότητά του ως κινηματογραφιστή. Αλλά και την Τρίτη 18/11, η τρίτη χρονικά ταινία του Καράξ ήταν και η τρίτη ταινία του φεστιβάλ στο αφιέρωμα για τον ίδιο, Οι εραστές της γέφυρας. Μετά το τέλος και των δύο τελευταίων, εμφανίστηκε στους θεατές, φορώντας σκούρα γυαλιά και καπέλο, σαν ήρωας κινηματογραφικός, κάποιας ταινίας γαλλικής και ευγενικά και λιγομίλητα απάντησε στις ερωτήσεις που του έθεσε το κοινό, παραδέχοντας στους ακροατές του πως του φαίνεται λίγο δύσκολο να μιλά για ταινίες που είχε κάνει σχεδόν πριν τρεις δεκαετίες.
Μάθαμε όμως πως καπνίζει πολύ, γι’ αυτό και οι ήρωες του κάνουν επίσης το ίδιο, αλλά και πως γνώρισε τον κόσμο του κινηματογράφου στην ηλικία των 17, όταν και άρχισε να γράφει την πρώτη του ταινία. Ήταν βέβαια ανήλικος, οπότε ενεργά μπορούσε να ασχοληθεί μετά την ενηλικίωσή του. Δεν πήγε σε καμία κινηματογραφική σχολή, δεν θα ήθελε να ζήσει τη ζωή κανενός από τους χαρακτήρες του, γιατί οι ταινίες του εμπεριέχουν τους φόβους και τις ανασφάλειες του δημιουργού και στη δημιουργία των ταινιών του είναι ιδιαιτέρως απαιτητικός, αφού άφησε να εννοηθεί πως βρίσκει δύσκολα συνεργάτες με τους οποίους να είναι απόλυτα ικανοποιημένος αλλά και η κάθε ταινία του είναι αποτέλεσμα κάποιου πράγματος που δεν του άρεσε στην προηγούμενη και προσπάθεια να βελτιωθεί ολοένα και περισσότερο. Δεν αγαπά το Παρίσι, όμως προσπάθησε πολλές φορές να δημιουργήσει μακριά του άνευ επιτυχίας. Έτσι, πάντοτε γυρίζει σε αυτό. Όσον αφορά τα μελλοντικά του σχέδια, κάτι άμεσο δεν ενδέχεται να κάνει ακόμα, όμως έχει την επιθυμία το επόμενό του εγχείρημα να είναι ένα μιούζικαλ –εάν καταφέρει να βρει παραγωγό.
Αργότερα, το βράδυ εκείνης της Κυριακής, όταν τον πέτυχα να καπνίζει έξω από το σινεμά, δεν μπορούσα να αντισταθώ να του μιλήσω για το πόσο μου άρεσε το Holy Motors. Τον ρώτησα μάλιστα πώς είναι δυνατόν να είναι μια τόσο γεμάτη συναισθήματα ταινία. “Είχα 13 χρόνια να κάνω κάποια ταινία πριν το Holy Motors. Προσπάθησα μα δεν μπορούσα. Για προσωπικούς λόγους, δεν μπορούσα να βρω και τους κατάλληλους ανθρώπους να συμμετάσχουν.. Στο μεταξύ όμως έβλεπα διάφορες ταινίες, είχα ταξιδέψει κιόλας εκτός Γαλλίας.. Όταν όμως πια αποφάσισα να επιστρέψω στον κινηματογράφο, κάνοντας το Holy Motors, υποθέτω πως όλη μου η ενέργεια και η ένταση που είχε μείνει ανενεργή αυτά τα 13 χρόνια μπήκε στην ταινία και βγήκε το αποτέλεσμα που είδες.”
Σημείωσα την ημέρα εκείνη στο μπλοκάκι μου ως μία ημέρα που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να μιλήσω, έστω και λίγο, με έναν πραγματικά ξεχωριστό δημιουργό, ο οποίος ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου.