Η αναμονή για το ελληνικό κοινό τελείωσε. Για όσους δηλαδή θέλουν να απολαύσουν την πιο πρόσφατη ταινία του Ζαν- Λυκ Γκοντάρ σε 3D διότι η εκδοχή των δύο διαστάσεων κυκλοφορεί εδώ και μήνες για download στο διαδίκτυο. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν μπορούσαν να περιμένουν το πότε θα κυκλοφορήσει η ταινία και στις δικές μας αίθουσες-ένα χρόνο σχεδόν μετά την πρώτη προβολή της στο φεστιβάλ των Κανών.
Εμείς, προτιμήσαμε να κάνουμε λίγη υπομονή παραπάνω εφόσον μας έτρωγε η περιέργεια να δούμε τι θα μπορούσε να κάνει με τη χρήση της νέας τεχνολογίας ο πιο διάσημος εκπρόσωπος της Νουβέλ Βαγκ. Για έναν περίεργο λόγο, ακόμα και η δημοσιογραφική προβολή της ταινίας δεν πραγματοποιήθηκε σε 3D. Στέκομαι σε αυτό το θέμα αφού πέρα από το τι έχει να πει μια ταινία, σημασία έχει και πώς το λέει.
Το ζητούμενο, λοιπόν, με τον ‘’Αποχαιρετισμό στη γλώσσα’’ ήταν το πώς θα μας μιλούσε αυτή τη φορά ο Γκοντάρ για τα γνωστά ζητήματα που τον απασχολούν όπως είναι η παγκοσμιοποίηση, η όλο και πιο δυσχερής επικοινωνία των δύο φύλων αλλά και το μέλλον του κινηματογράφου και κατ’ επέκτασιν του κόσμου. Έτσι, ο Γκοντάρ ήθελε να προσπαθήσει να δει πώς μπορεί να εξελίξει την τέχνη του με τη χρήση του 3D.
Περιττό το να πει κανείς ότι ένας άνθρωπος με τη δική του ευφυΐα και όρεξη για δημιουργία-κι ας διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του- δεν θα μπορούσε παρά να κάνει ένα απολύτως επιτυχημένο πείραμα βασιζόμενος στις τρεις διαστάσεις. Εκεί όπου ο αμερικανικός κινηματογράφος επιθυμεί να μας εντυπωσιάσει με τις εκρήξεις και τα εφέ που πολλές φορές άκομψα πετάει στη μούρη μας με το 3D, εδώ ο Γκοντάρ μας επιστρέφει στο φυσικό, το απλό. Τα νερά ενός ποταμού, η μούρη ενός σκύλου που σχεδόν σε κοιτάζει μέσα στα μάτια σε ένα κοντινό πλάνο, το γυμνό σώμα αλλά και αντικείμενα που τείνουν να εξαφανιστούν (τα λογοτεχνικά βιβλία) και καινούρια που τα αντικαθιστούν (ένα σύγχρονο κινητό τηλέφωνο).
Μην ρωτήσετε για την υπόθεση της ταινίας. Είναι μια πανδαισία στοχασμών, εικόνων και πειραματισμών που την παρακολουθείς συχνά με το ίδιο δέος με το οποίο θα παρακολουθούσες ένα θρίλερ. Τη μια στιγμή σου δείχνει εικόνες της φύσης, την επόμενη μια τηλεόραση που παίζει μια αμερικάνικη ταινία (αξίζει να σημειωθεί ότι κυρίως στις πρώτες ταινίες της καριέρας του ο Γκοντάρ είχε δείξει κάποιο ενδιαφέρον για το αμερικανικό νουάρ), έπειτα τα χρώματα γίνονται σαν να βρίσκεσαι σε κάποιον πίνακα του Μονέ και από εκεί σε στέλνει σε τσιτάτα που σου υπενθυμίζουν την επιβίωση του φασισμού μέχρι τις μέρες μας.
Πέρα απ’ όλα αυτά, ο σκηνοθέτης διαισθάνεται το τέλος των λέξεων, τις γενιές που επικοινωνούν μέσω του Τ9 και δεν απέχουν πολύ από εκείνη τη γυναίκα την οποία υποδύονταν η Άννα Καρίνα στην παλιά ταινία του, το ‘’Alphaville’’ που δεν ήξερε πώς να ανταποκριθεί στο ερωτικό κάλεσμα του Έντι Κονσταντίν.
Ελπίζουμε ότι όπως και σε εκείνο το φιλμ, έτσι και εμείς θα μπορέσουμε προσεχώς να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, να βρούμε τις λέξεις και να πούμε ‘’σ’ αγαπώ’’ σε κάθε τι που έχει αξία. Τέτοια είναι και τα πράγματα που καταγράφει ο κινηματογραφικός φακός του Γκοντάρ. Ένας σκύλος που ‘’σε αγαπά περισσότερο από τον εαυτό του’’, η μαγεία της φύσης, του ερωτικού σμιξίματος αλλά και των λέξεων.
