No Budget Ακριβά Τσιγάρα, του Νίκου Χατζηκάλφα

Δημοσιεύθηκε

Renos1-e1366572220698

Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ένα νέο ταλέντο ξεπετιόταν με το όνομα Ειρηναίος -στα κουλτουριάρικα του – και Ρένος – στα πιο mainstream του. Κάνει μάλλον το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου με το No Budget Story, μια ιστορία αγάπης σε μια ιστορία αγάπης, με φωτογραφία που θα ζήλευε και ο Truffaut. Η δεύτερη του δουλειά, που αποτελεί μέχρι και σήμερα την καλύτερη του με διαφορά, είναι τα «Φτηνά Τσιγάρα». Μια γλυκόπικρη κομεντί με πολλά κωμικά στοιχεία. Δεν ξέρω αν τότε, το 2000 που είχε βγει η ταινία, ήμουν επηρεασμένος από το νεαρό της ηλικίας, καθώς κάθε ταινία πρέπει να σε βρίσκει ακριβώς στην φάση που θέλει, ώστε να περάσει τα μηνύματα της. Ίσως κάπως έτσι ξεχωρίζουν οι επαγγελματίες κριτικοί από εμάς τους κοινούς ερασιτέχνες.

Η ταινία έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, με αφηγήσεις τύπου απαγγελίας προσωπικού ημερολογίου, να βοηθάνε πολύ στην πλοκή. Χαρακτήρες καλά στημένοι, σουρεαλιστικοί, κωμικοί, δραματικοί, ανθρώπινοι. Η ιστορία μιας συνάντησης ενός νεαρού ζεύγους ξετυλίγεται μέσα στην καλοκαιρινή νυχτερινή Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες σκηνές είναι γυρισμένες πολύ αργά την νύχτα, ώστε να μην κυκλοφορούν πολλά αμάξια και γενικότερα η νύχτα να δώσει μια ομορφιά στην Αθήνα που μόνο ένας σκηνοθέτης με το ταλέντο του Χαραλαμπίδη θα μπορούσε να αναδείξει. Όλη η δουλειά, βέβαια, είναι τα κορυφαία side stories από την ζωή του πρωταγωνιστή. Ένας σουρεάλ αισθηματίας κακοποιός, μια λαϊκοφιλοσοφική παρέα σε μια καφετέρια, και ένα ζευγάρι μεσήλικων που παλιμπαιδίζει, είναι ο κόσμος του Νίκου της ταινίας. Η πορεία των δύο νέων προς τον έρωτα χτίζεται βήμα-βήμα, αλλά βασίζεται μερικές φορές σε μελό καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα εγκόσμια. Ο Κώστας Τσάκωνας, ως λαϊκός καψούρης υπερήλικας, κλέβει την παράσταση και οι συζητήσεις του με τον Άλκη Παναγιωτίδη έχουν γράψει ήδη ιστορία. Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος αποδείκνυε τότε ότι δεν είναι μόνο τηλεοπτικός ηθοποιός, και η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους ακόμα δεν μπόρεσε να αποτινάξει από πάνω της τη σκόνη των τηλεοπτικών της επιτυχιών.

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, λοιπόν, ανεβάζει με διαφορά τριών μόνο ετών, δύο καταπληκτικές ταινίες που σε γεμίζουν προσμονή για τα επόμενά του πονήματα. Ήταν καταπληκτικό το πόσο μαεστρικά ακροβατούσε τότε ανάμεσα στις φιλοσοφικές του ανησυχίες, στις ταινίες του και στις κωμικές καρικατούρες στην τηλεόραση. Κι όμως, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Βολεύτηκε σε ένα είδος ταινιών επαναλαμβάνοντας τα ίδια μοτίβα. Για τους λάτρεις των ταινιών του «Η Καρδιά του Κτήνους», η τρίτη του ταινία, ήταν σε μερικές στιγμές στην κυριολεξία μια κακή επανάληψη σκηνών από προηγούμενες μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες του. Η ταινία που έβαλε τέλος σε οποιαδήποτε χορηγία για υλοποίηση επόμενης σκέψης του, ήταν «Τα Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια», όπου το Cast μεν λαμπρό, το αποτέλεσμα δε απαράδεκτο, καθώς άρχισε να δείχνει επικίνδυνα σημάδια ναρκισσισμού. Μια συνεχής επανάληψη υπερβολικών ερμηνειών σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση, έκανε το μεγαλύτερο ταλέντο της δεκαετίας του ‘90 -σύμφωνα με την γνώμη της στήλης- να καταντήσει ένας τηλεοπτικός αστερίσκος που δεν μπορεί να αποσυρθεί και καταλήγει να παρουσιάζει τηλεπαιχνίδια, να παίρνει μέρος σε διαφημίσεις αμφιβόλου ποιότητας και τελικά, ακόμα χειρότερα, να πολιτεύεται…

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα