Κοίτα να δεις τι παίζει τώρα. Μετά από τον διαρκή λήθαργο του Ελληνικού Κινηματογράφου από το 1995 και μετά, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις τύπου “Όλα είναι δρόμος”, “Σπιρτόκουτο” και “Φιλική Εταιρία”, ήρθε ο Λάνθιμος το 2009 με τον “Κυνόδοντα” να αναδείξει το εξωστρεφές ύφος που πρέπει να έχει ο Ελληνικός Κινηματογράφος.
Καλός ή κακός ο Κυνόδοντας (αλήθεια ακόμα δεν έχω αποφασίσει) δημιουργεί σχολή. Σχολή κινηματογράφησης, αφήγησης, και θεματολογίας. Αλλά δεν το καταλαβαίνω γιατί μόλις 4 χρόνια μετά την παγκόσμια επιτυχία του Λάνθιμου πρέπει να έχουν ήδη βγει 3 ή 4 ταινίες με το ίδιο ύφος. “Attenbberg”, “Άλπεις”, “Miss Violence”. Οκ, παρθενογένεση δεν υπάρχει αλλά τουλάχιστον να κρατήσουν τα προσχήματα. Αλλιώς, αντιγραφές ταινιών με Παπακαλιάτειες μεθόδους είναι φαινόμενο γελοίο και με σύντομο τέλος.
Εν αρχή είναι το σενάριο βρε παιδιά. Και μετά η σωστή αφήγηση του. Αλλά δεν πάει άλλο οικογενειακή βία! Που είναι λέει, παραλληλισμός με την κρίση που περνάμε και μαλακίες. Βαρέθηκα ήδη! Οικογενειακή βία γροθιά στο στομάχι των καθώς πρέπει και στο κατεστημένο. Της πλάκας! Το κατεστημένο, δικέ μου, δεν έχει στομάχι, υπάρχεις επειδή υπάρχει το κατεστημένο. Δεν πάει άλλο αιμομιξία! Τα είπε πρώτη η Στρέλλα και μας άρεσε όχι λόγω θέματος αλλά λόγω κινηματογράφησης. Γενικά, με το που αισθάνομαι ότι προσπαθεί να με σοκάρει να με συγκινήσει να με χαροποιήσει με το στανιό ο δημιουργός, ξενερώνω.
Κι ενώ δεν ξενέρωσα με την πρώτη πολύ δυνατή σκηνή της πτώσης της κόρης από το μπαλκόνι με ένα χαμόγελο φευγαλέο και ανακουφιστικό, ξενέρωσα μόλις ψυλλιάστηκα τι έπαιζε 3 λεπτά μετά. Όπως και να χει για κάποιο λόγο βέβαια η ταινία έγινε πολύ γνωστή στην Ευρώπη, και έφτασε μέχρι τα βραβεία της Βενετίας. Στα βραβεία της Βενετίας βραβεύτηκε ο σκηνοθέτης. Ναι! Αφού φτιάχνει κάδρα μινιμαλιστικά, που μιλάν και ας μην έχουν ψυχή. Δημιουργεί περίπλοκη ατμόσφαιρα, και καθοδηγεί με μαεστρία τους ηθοποιούς να παίζουν με την έκφραση και όχι με χέρια, πόδια, μαλλιά κτλ. Όπως ακριβώς είδαμε και στον Κυνόδοντα!! Οκ, οκ μην επανερχόμαστε. Επίσης βραβεύθηκε και ο πρωταγωνιστής. Χεστήκαμε! Δεν μου είπε κάτι σημαντικό πέραν της εναλλαγής από ¨πα-τέρας¨ στα εν οίκω, σε καλό και στοργικό πατέρα στα εν δήμω. Καλύτερη εκφραστικά σκηνή ήταν η στιγμή που η μικρή κόρη αναζητάει τη μαμά της ενώ εκείνη την αποφεύγει επιδεικτικά αλλά χωρίς να μπορεί να κάνει και αλλιώς. Η ταινία όμως μου άρεσε. Και μου άρεσε γιατί η δυναμική που έχει ο Κυνόδοντας είναι ακόμα ανεξερεύνητη, και δεν γνωρίζουμε ακόμα τη διάρκεια της. Περιμένω πάντως από τον κύριο Αβρανά κάτι καινούργιο κάτι άλλο, κάτι καινοτόμο. Γιατί αρπακολλατζής δεν φαίνεται αλλά μπορεί και να αποδειχτεί ότι είναι όμως…
