Μητέρα…μάνα… μαμά! Όλη η γλύκα του κόσμου ικανή να απαλύνει κάθε πίκρα σε όποια ηλικία, γιατί οι πίκρες ηλικία δεν έχουν,  ούτε οι πόνοι! Η μάνα έβαζε τραυμοπλαστ και ιώδιο στις πληγές, σαν χτυπούσαμε στην αλάνα παίζοντας κυνηγητό στις καρδιές… μάνα τι θα βάλεις σαν παίζουμε κρυφτό στην ενήλικη ζωή μας;

Μάνα πες μου….μάνα έγινα, μα παιδί σου είμαι, ακόμη.
Πως είναι μια μάνα-παιδί; Πως εκπαιδεύεται ένα παιδί να γίνει, μάνα;
Είναι κάτι που κυκλοφορεί στα γονίδια, στο αίμα, στην ψυχή;
Είναι κάτι που πίνει ένα κορίτσι με το πρωτόγαλα; Είναι κάτι που μένει στο δάκρυ μετά, έτσι όπως μόνο μια μάνα κλαίει για το παιδί της σαν Παναγιά;

Μάνα σε σένα προσεύχομαι σαν φοβάμαι. Δική μου Παναγιά είσαι μοναδική.
Τάμα δεν ζητάς, την ευτυχία μου τάζεις μόνο, χρόνια τώρα να μην πέσω μάνα, να μην γρατζουνιστεί η καρδιά μου, να μην πονέσει.
Γυναίκα – παιδί μάνα μου, κοιτώ τα παιδιά μου και δακρύζω τώρα και εγώ…
Ξέρω πια, καταλαβαίνω.
Ξέρω τι είναι μάνα γυναίκας και όχι μάνα παιδιού. Δυο φορές πιο δύσκολο….
Πιο απαιτητικό.

Μάνα είναι το σκέπασμα με την λεπτή πικεδένια κουβερτούλα στον καναπέ σαν σε παίρνει αποκαμωμένος ο ύπνος ο άυπνος. Μάνα είναι η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα έστω και από το τηλέφωνο. Μάνα είναι η μπουκιά η γλυκιά, από κατσαρόλα που σιγόβρασε το φαγητό και όχι σε χύτρα ταχύτητας σε εποχή πέντε ταχυτήτων που απαιτεί από σένα τα πάντα. Μάνα είναι ο καφές που ψήθηκε σε χόβολη και είπε όλα τα μυστικά σου τα γυναικεία, τα κρυφά, αυτά που βάφουν κόκκινα τα μάγουλα και εκείνη τα κάνει χάδι.

Μάνα είναι το τάπερ που έρχεται στο σπίτι με “μαμακίσιο” φαγητό να σε ξεκουράσει λίγο, να βρεις τον εαυτό σου. Μάνα είναι μια ζεμπεκιά να ξεθυμαίνεις και να σου θυμίζει το νανούρισμα της. Μάνα είναι βροχή, ευλογία, ξέπλυμα αμαρτίας που παίρνει πάνω της για σένα! Μάνα είναι να βάζει κρυφά στην τσέπη σου είκοσι ευρώ, «για τα παιδιά», να δικαιολογείται, μα ξέρεις πως για σένα το κάνει. Το παιδί της! Μάνα είναι ένα διακριτικό καθάρισμα στο…σπίτι που γυρνάς και βρίσκεις ξαραχνιασμένο, σε μια βουβή συμφωνία μαζί της, αράχνες ούτε η καρδιά σου να μην πιάσει. Μάνα για μια μάνα είναι το αντάμωμα μαζί της σαν γυναίκα προς γυναίκα.

Είναι το βλέμμα της αποδοχής, της μυστικής συμφωνίας ότι τώρα πια καταλαβαίνεις κάθε στεναγμό της, κάθε δάκρυ κρυφό, κάθε χαμόγελο θλιμμένο.
Μαμά, πότε θα μεγαλώσω; Μητέρα, μεγαλώνω. Μάνα, μεγάλωσα. Μάνα σε αντάμωσα και όλα πήραν νόημα πια. Σαν με ρωτούσαν πιτσιρίκι «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Η απάντηση η σωστή, μια ήταν.
-Μάνα… σαν την μάνα μου.