Περιδιαβαίνοντας την όμορφη πρωτεύουσα πολλά μπορούν να σου συμβούν. Ιδίως τώρα που μπαίνει για τα καλά η άνοιξη η ανθοφόρος και προοιωνίζεται το γλυκό καλοκαιράκι. Οι βροχοπτώσεις και οι χαμηλές θερμοκρασίες όμως κρυφοκοιτάζουν και εάν ξεγελαστείς και δεν πάρεις μαζί σου έστω μια ζακέτα θα καταλήξεις κρεβατωμένος πριν καν το καταλάβεις..
Μπορεί ο ήλιος να λάμπει έξω από τα παραθυρόφυλλα, όμως οι αχτίδες του δύσκολα περνούν το απόρθητο τοίχος μιας καρδιάς… Τι εννοώ όμως. Ακούμε συχνά πυκνά για κρίση οικονομική, κρίση ηθική, κρίση αξιών. Δεν μιλά όμως κανένας για κρίση ερωτική! Μάλιστα, ερωτική! Δεν χρειάζεται παρά μια σύντομη βόλτα και μερικές σύντομες κουβέντες για να συνειδητοποιήσεις πόσο -αλλά και πώς- η γενικότερη κρίση που βιώνουμε, έχει αγγίξει και τον φτερωτό άγγελο, που κατά πως φαίνεται, του τελειώσανε τα βέλη και δεν δύναται να αγοράσει καινούργια!
Είμαι νέα και μιλώ ως μία εξ αυτών. Οι έρωτες που διαβάζουμε, εάν διαβάζουμε, σε ρομαντικά μυθιστορήματα –και προς θεού όχι Άρλεκιν, τη Μπροντέ ας πούμε εννοώ- είναι βαθιά ανεδαφικοί. Ο ιπποτισμός έχει πεθάνει, δεν ξέρω καν εάν υπήρξε, στη γενιά μου πάντως αμφισβητείται ιδιαιτέρως, και στη θέση του υπάρχει μία άκρατη δίψα για ποσότητα –συντρόφων(;) και όχι μόνο. Ένας υλισμός τόσο παράταιρος και μια αντιμετώπιση των πάντων ως ύλη…
Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να γίνομαι αφοριστική. Εξαιρέσεις υπάρχουν, επιβεβαιώνουν όμως το γενικότερο κανόνα. Και πριν προλάβουν να εγερθούν κάποιοι εξ’ υμών ως αγανακτισμένοι, νιώθω πως έχω το χρέος να τονίσω πως οι έρωτες είναι μεν σημαντικοί, όμως δεν είναι και το φλέγον ζήτημα αυτή την περίοδο. Ας μην αυταπατόμαστε. Όταν δεν έχουμε σίγουρο ένα πιάτο φαί, ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με αγάπες και πεταλούδες στο στομάχι; Κανένας.
Έχει όμως σκεφτεί κανένας πως οι νέοι έχουν όνειρα; Θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν; Και μερικοί τολμητίες ονειρεύονται ένα μέλλον με σύζυγο και παιδιά; Όμως αυτοί βασανίζονται από την αβεβαιότητα του γκρίζου ορίζοντα που ορθώνεται μπροστά τους. Οι φράσεις τύπου ‘την παλεύω’ αρθρώνονται ολοένα και συχνότερα από τα χείλη τους. Τα ίδια χείλη που σφίγγονται καθώς προσπαθούν να εξασφαλίσουν τη θέση τους στο σήμερα αλλά και στο αύριο, παλεύοντας έναν αγώνα ως πιόνια και όχι ως χειριστές του εαυτού τους.
Εν τέλει η κρίση της ψυχής είναι η χειρότερη. Κοιτάξτε γύρω σας. Ποιον βλέπετε να γελάει από χαρά; Σε ποιου τα μάτια καθρεφτίζεται η συμπόνια και η αγάπη για τον άνθρωπο; Σε ελάχιστους. Είδος προς εξαφάνιση η ανθρωπιά. Και το όραμα από τις νεανικές φρέσκιες ψυχές ολοένα και φθίνει. Μα εάν στερήσεις από τους ενεργούς πολίτες του αύριο το όραμα, τι μένει;
Κρίμα… Μπαίνει και η άνοιξη… Μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να μάθουμε από την αρχή πώς να γελάμε και να λέμε ευχαριστώ για τον ήλιο που ξεπροβάλλει κάθε πρωί από την ανατολή; Δεν ‘παλεύεται’ η ζωή αλλιώς. Από τη μάχη θα βγεις χαμένος εάν σου κλέψουν την καρδιά και τα όνειρα.
Όμως δεν είναι ακόμη αργά. Αφελώς εγώ ελπίζω ακόμη…
