Με αφορμή την έναρξη ενός από τους πλέον σημαντικούς θεσμούς για το σινεφίλ κοινό, που μου σύστησε ταινίες και δημιουργούς που με συγκλόνισαν. Ένας θεσμός για εκείνους που λατρεύουν τις παλιές κόπιες. Εγώ ανήκω σε αυτούς. Γουστάρω να βλέπω τα σημάδια από το χρόνο πάνω στο φιλμ, όλους αυτούς τους κόκκους που αποκτά από τη φθορά και την αίσθηση που σου αφήνουν στην όραση αλλά και την ακοή!

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος επί 8 εβδομάδες στα πλαίσια του ‘’Ταινιοράματος’’ θα παίζονται στον κινηματογράφο Άστυ στην Κοραή τρεις ταινίες με ένα εισιτήριο. Πολλές από αυτές έχουν σπάνια παιχτεί σε κόπιες 35 mm σε κοινό. Παράδειγμα; Το ‘’Χοιροστάσιο’’ του Πιερ Πάολο Παζολίνι ή η φελινική παρωδία ‘’Όλες αυτές οι γυναίκες’’ του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν που με χαρά ανακάλυψα κι εγώ φέτος. Και βλέπεις ότι ο κόσμος συμμετέχει με ζέση σε αυτή τη γιορτή του κινηματογράφου. Συναντάς κόσμο που έρχεται μετά από χρόνια για να ξαναδεί μια ταινία ή όπως ένας κύριος που καθόταν δίπλα μου στην προβολή του ‘’Κραυγές και ψίθυροι’’ (επίσης του Μπέργκμαν) ήθελε να δει το φιλμ μαζί με την αγαπημένη του για να της υποδείξει ότι το κέντρο του φιλμ είναι η ατάκα ‘’Όλα είναι ένα ψέμα’’.

Όπως και να’ χει, αυτό που επιχειρούν επί τόσα χρόνια οι αδερφοί Στεργιάκη δεν είναι σημαντικό μονάχα ως ρετροσπεκτίβα αλλά λειτουργεί και σαν ‘’σχολείο’’ για εμάς τους 20άρηδες που τώρα ανακαλύπτουμε τον κόσμο του κινηματογράφου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ προβολές όπως τα ‘’Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ’’ του Φασμπίντερ ή τη διπλή προβολή με το ‘’Μόνος εναντίον όλων’’ του Γκασπάρ Νοέ και το ‘’Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα’’ του Παζολίνι που μου έδωσε γροθιά στο στομάχι. Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια παρακολούθησα και ταινίες που είχα μεν λατρέψει αλλά ήθελα να δω και στη μεγάλη οθόνη. Τέτοιες είναι το ‘’Jackie Brown’’ του Κουέντιν Ταραντίνο και η θρυλική giallo ταινία τρόμου του Ντάριο Αρτζέντο ‘’Suspiria’’.