Μακριά χέρια, της Μαριλένας Καραφώτη

Δημοσιεύθηκε

7317890398_1a76cfc219_z

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο τούτο, είναι να μπορέσεις να αγαπήσεις έναν άνθρωπο ακριβώς όπως είναι. Αν καταφέρεις να φτάσεις στο επίπεδο της απόλυτης αποδοχής του “καλόκακου” εαυτού του, τότε μπορείς να πεις και να το εννοείς πως αγαπάς κάποιον. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της σχέσης, ανοίγεις τους ορίζοντες της και μπορεί να υπάρξει το πολυπόθητο : Η ελευθερία μέσα στη δέσμευση.

Ο ορισμός της δέσμευσης από μόνος του, προκαλεί άγχος. Είναι η ανάληψη μίας ηθικής ή νομικής υποχρέωσης. Ο ορισμός της υποχρέωσης μάλιστα είναι ακόμη πιο ενοχλητικός αφού μιλάμε για κάτι που πρέπει να γίνει για επαγγελματικούς, κοινωνικούς ή ηθικούς λόγους. Και αν λάβουμε υπόψη μας και την λέξη «πρέπει», είναι τότε που η βαλίτσα έχει πάει πολύ μακριά και η σχέση μας ακόμα πιο μεγάλο περίπατο. Σημασία έχουν τα «θέλω», γιατί όταν αγαπάς θέλεις, δεν πρέπει. Όπως επίσης πράττεις, δεν είσαι υποχρεωμένος. Και την δέσμευση την φαντάζομαι σαν δύο χέρια ενωμένα, όμως χέρια μακριά.

Χέρια που ακουμπάνε στον ώμο σου όταν χρειάζεται και κάποιες φορές ακόμη και αν δεν χρειάζεσαι εσύ, αλλά ο άλλος. Χέρια έτοιμα να δώσουν χάδι ή ανοιχτά για να δώσουν ή να λάβουν μια αγκαλιά. Κυρίως όμως χέρια μακριά, που σου δίνουν επιλογές χωρίς να σε κρατάνε επιτακτικά κοντά τους. Που μπορείς να δεις, να γνωρίσεις και άλλους κόσμους, εκτός από αυτά τα δύο χέρια, να μεγαλώσεις σε ηλικία και μυαλό, να ταξιδέψεις, να χαρείς και μακριά τους. Μπορούν να σε κρατάνε και παρ’ όλα αυτά να είσαι ελεύθερος γιατί είναι χέρια μακριά.

Έτσι θέλω να φαντάζομαι εγώ τις σχέσεις, όλες και τις φιλικές ακόμη και επαγγελματικές αν είναι δυνατό. Με βάση τους, την εμπιστοσύνη που φέρνει την ελευθερία μέσα στη δέσμευση. Γιατί τότε είναι που γνωρίζεις πραγματικά τον Άλλο, που μαθαίνεις να δέχεσαι και να υποχωρείς, που είστε μαζί και δε μπορεί να λύσει κάτι αυτά τα δύο χέρια, γιατί είναι ελατά.

Γεννηθήκαμε μόνοι αλλά κανείς δεν μπορεί να ζήσει μονάχος, ούτε όμως μπορεί να ζει δεμένος. Υπάρχουν χίλιοι δρόμοι που μπορούμε να περπατήσουμε και είναι βέλτιστο να προχωράς με συντροφιά, είναι όμορφο να υπάρχει κάποιος που απλά σου κρατάει το χέρι.

Να στέκεστε λοιπόν κοντά, όχι όμως πολύ κοντά, όπως τα δέντρα που μεγαλώνουν μαζί και δίπλα, χωρίς όμως να ζει το ένα στη σκιά του άλλου.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα