Φτάσαμε στο τέλος του 2015, μια ακόμη χρονιά φεύγει για να φέρει στη θέση της μια νέα. Το 2015 είναι μια χρονιά που ήρθε για να προστεθεί σε μια σειρά δύσκολων και πολύπλοκων ετών για τη χώρα μας. Όμως, η περίοδος των γιορτών ολοένα φαίνονται στα μάτια μου πιο γειωμένες και πιο απλοϊκές.
Φταίει το ότι μεγαλώνω; Ή μήπως το ότι διανύουμε τόσο ψυχοφθόρες συνθήκες διαβίωσης σαν κοινωνία και χώρα όπου κανείς πια δεν έχει τη διάθεση να γιορτάσει την αγαπημένη εποχή των παιδιών σαν μικρό παιδί και αυτός; Νομίζω είναι κάτι και από τα δυο. Παρόλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι πιστεύω ακόμα στη μαγεία των ημερών αυτών. Όχι, δεν θα μου φέρει ο Άγιος Βασίλης δώρα, ούτε ο Σκρουτζ θα γίνει γενναιόδωρος, ούτε ο κόσμος θα σταματήσει να κοροϊδεύει τον Ρούντολφ. Όλα θα φαίνονται το ίδιο… κι όμως θεωρώ ότι το τέλος του ΄15 είναι μαγικό. Είναι η στιγμή αυτή η μαγική που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ευτυχία, η πραγματική ευτυχία, κρύβεται στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Ένας καφές με φίλους σου, μια βόλτα με τον αγαπημένο σου, να κάτσεις μπροστά στο τζάκι με τους δικούς σου, να παίξεις με το σκύλο σου και να αγγίξεις μέσα σου την ψυχική πληρότητα. Ξέρεις, αυτό το συναίσθημα του να είσαι καλά με όσα έχεις, και ας μην έχεις τα πάντα να τα κάνεις εσύ να είναι.
Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω τις ευχές μου για τη νέα χρονιά. Εύχομαι οι άνθρωποι να σταματήσουν να ψάχνουν συνεχώς το δέντρο και να κοιτάξουν επιτέλους το δάσος που είναι δίπλα τους. Λιγότερη απληστία και αχαριστία. Δεν ξέρω γιατί, ανέκαθεν αυτά τα δυο συναισθήματα με φόβιζαν. Σαν να προκαλείς την τύχη σου, σαν να έχει η ζωή μάτια και αυτιά. Όταν σου χαρίζει κάτι να το παίρνεις, μη ρωτάς γιατί και πως και μη ζητάς παραπάνω γιατί τότε θα σου δείξει την άλλη της πλευρά. Και το χει αυτό… όσο αργά σε ανεβάζει τόσο γρήγορα σε κατεβάζει. Μα ακόμα και αν δεν πιστεύεις όσα σου γράφω κάνε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας όπως έκανα και εγώ πριν κάτι μέρες. Όμορφη που είναι αυτή η πόλη στολισμένη… τόσο που σχεδόν ξεχνάς την ασχήμια που κρύβουν οι άνθρωποι της μέσα τους. Εκεί λοιπόν κάποια στιγμή θα δεις γνωστά εστιατόρια υψηλής αισθητικής που απευθύνονται σε ευκατάστατους ανθρώπους να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε χιλιάδες λαμπάκια που τρεμοπαίζουν φωτεινά. Θα γοητευτείς από το θέαμα στο λέω εγώ! Πρόσεχε όμως γιατί λίγο πιο κάτω θα δεις τον Αντώνη, ένα παιδί 24 ετών κουλουριασμένο με όσες κουβέρτες μπόρεσε να βρει από τα σκουπίδια να τρέμει από τον πυρετό. Το πρόσωπο του γερασμένο απο τις κακουχίες μα τα μάτια του να μαρτυρούν το νέο της ηλικίας του. Δεν είναι επαίτης, δεν ζητιανεύει, ψάχνει να βρει ένα πεζοδρόμιο για να βγάλει τη νύχτα. ( δεν είναι και σίγουρος ότι θα υπάρξει και άλλη). Στάσου ένα λεπτό σε αυτήν την εικόνα και δες την αντίθεση.
Εκεί ακριβώς είναι και οι δυο πλευρές της ζωής. Αν δεν ανήκεις στη δεύτερη θεώρησε τον εαυτό σου τυχερό. Κοίταξε τους ανθρώπους σου και πες τους ένα «Σ’αγαπώ» όσο είναι ακόμα δίπλα σου. Το 2016 ας φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει. Μην ξεχνάς όμως ότι μαζί του θα φέρει και 365 νέες ευκαιρίες να κάνεις κάτι και για έναν άνθρωπο που το χρειάζεται. Όχι εννοείται πως δεν θα σώσεις εσύ όλον τον κόσμο, μην ταράζεσαι. Σώσε όμως έναν άνθρωπο και που ξέρεις…μπορεί αυτός να είναι για κάποιον ο κόσμος όλος. Μακάρι να μπορέσει ο καθένας μας τη νέα χρονιά να βρει τη δικιά του μαγεία, το δικό του θαύμα. Νιώθω ότι το έχουμε ανάγκη όλοι τόσο πολύ… Καλή χρονιά σε όλους!!
