Επειδή θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα, δεν σημαίνει ότι όλοι τα έχουν.
Αυτά τα παιδιά δεν έχουν ίσια πόδια, δεν έχουν ολόκληρα χέρια, δεν είχαν οικογένεια, δεν ξέρουν καν πόσο χρόνων είναι.. κι όμως παλεύουν!
Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν για να τους λυπόμαστε, αλλά για να μας δίνουν κουράγιο. Είναι απίστευτο το πώς αντιμετωπίζουν τη ζωή, με τόσο θάρρος. Άνθρωποι αρτιμελείς και υγιείς δεν βρίσκουν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και να παλέψουν για τα δικαιώματα τους. Είναι εξοργιστικό τη στιγμή που συνανθρώποί μας προσπαθούν να επιβιώσουν, εμείς να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό ή να παραμένουμε αποστασιοποιημένοι από τα κοινά και να περιμένουμε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα…Δεν έχουμε εμείς το δικαίωμα της άποψης; Δεν είμαστε ικανοί να υψώσουμε το παράστημα μας; Να πατήσουμε πόδι στην αδικία και την εκμετάλλευση; Γιατί αφήνουμε τους άλλους να ξεφεύγουν;
Ψηφίζουμε ΕΜΕΙΣ τους πολιτικούς, ΕΜΕΙΣ τους ανεχόμαστε, ΕΜΕΙΣ πρέπει να ξεσηκωθούμε! Πού πήγε η ελπίδα; Δεν πρέπει να δώσουμε μάχη για το δίκιο? Ή μήπως έχει καλλιεργηθεί η πεποίθηση ότι κάποιος άλλος θα το κάνει για εμάς; Μάλλον αυτό είναι… είναι τουλάχιστον λυπηρό το γεγονός ότι από το 2010 έχουν μετρηθεί παραπάνω από 2.500 αυτόχειρες…Δεν είναι όμως ΌΛΑ, μα ΌΛΑ, μάταια κάποιοι από εμάς πρέπει να σηκωθούν και να παλέψουν, υπάρχει ακόμα ελπίδα, υπάρχει μέλλον, ακόμα και αν μερικοί έχασαν το κουράγιο τους και παραδόθηκαν, δεν πρέπει να παραιτηθούμε.
Θα ήταν εγωιστικό από μέρους μας να πούμε ότι δεν μπορούμε, όταν ανάμεσα μας υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται καθημερινά στον καρκίνο, την αναπηρία τους, τις αντίξοες συνθήκες και νικούν!
Ή τουλάχιστον συνεχίζουν με όλο τους το είναι.
*Η Κατερίνα Κάσδαγλη είναι μαθήτρια της Β΄ Λυκείου.