Πόσες φορές στη ζωή σου έχεις ζητήσει «συγγνώμη»; Ξέρεις, αυτή τη λεξούλα με τα οχτώ γράμματα, δύο παραπάνω από το «σ’ αγαπώ» καθώς ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει. Ανεβαίνει τόσο, που καλά καλά να γράψω γι’ αυτό δεν μπορώ. Και αν λέμε πως η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα, σκέψου πόσο δύσκολο είναι η παραδοχή του λάθους (σου).
Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη μοιράζεται στα δύο. Φταις λίγο εσύ, φταίω λίγο εγώ, φταις λίγο παραπάνω, παρακάτω, η ουσία είναι μία. Φταίμε και οι δυο – που ζούμε χώρια; – πάντως φταίμε. Κάπου εκεί όμως χάνεται το μέτρημα, όταν αρχίσεις δηλαδή να κοιτάς το δάσος και όχι το δέντρο, να μετράς ποσοτικά την ευθύνη του καθενός. Έσφαλε λίγο, έκανε τεράστιο παράπτωμα, μεγάλη… βλακεία, μέγα λάθος του. Ποιοτικά όμως; Μόνο λάθος Του;
Χωρίς να ψάχνεις το γιατί και το πώς υπέπεσε κανείς στο σφάλμα, ποιοτική αναζήτηση είναι να ψάξεις τη δική σου ευθύνη σε όλο αυτό. Ακόμη και αν η ευθύνη σου σε ποσοστό μετράει 2%, υποθετικά πάντα, μήπως είσαι και εσύ λίγο… κεφτές; Γιατί φταις αγαπητέ αναγνώστη, όλα στις σχέσεις χωρίζονται στα δύο. Δύο αγαπάνε, δύο μοιράζονται, συνεργάζονται, ζουν μαζί, κάνουν λάθος- φταίει μόνο ο ένας; Αυτή η λογική πρυτανεύει όμως, όταν έρχεται η στιγμή να αποδώσουμε ευθύνες στον απέναντι.
Αυτόν το κακό απέναντι που σε πλήγωσε, σε απέλυσε, σου είπε ψέματα, σε έβρισε, σε απάτησε, σε παράτησε, ένα εκατομμύριο κακά πράγματα σου έκανε, τόσο λάθος είναι. Εσύ όμως, μικρέ μου παθών, μήπως έχεις λίγο κοντόφθαλμη λογική; Πέρα από την θυματοποίηση που υπάρχει μέσα στον καθένα, υπάρχει και ο όρος εν συναίσθηση – να βάζεις δηλαδή τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, πιο συγκεκριμένα να μπορέσεις να δεις και την ώθηση του λάθους εκείνου και που λαμβάνεις μέρος σε αυτό και εσύ.
Και αν τελικά έρθει η μεγάλη επιφοίτηση – βρε μπας έκανα κάτι και εγώ – θα έπρεπε να πηγαίνει συνοδευτικά με μια συγγνώμη. Γιατί προφανώς είμαστε βαθιά πεπεισμένοι πως το λάθος είναι για τους κακόψυχους. Ακόμα και αν οι γονείς μας μας έχουν μεγαλώσει με τις καλύτερες των αρχών (Λέμε πάντα «ευχαριστώ», δεν μιλάμε με το στόμα γεμάτο), όταν έρχεται η ώρα της «κρίσης», έχουμε το αλάνθαστο. Διότι εάν δεν παραδεχτούμε πως κάπου έχουμε φταίξει, τότε δεν υπάρχει και φταίξιμο. Άρα, δεν υπάρχει και ο λόγος παραδοχής του.
Ιδανικά όμως δεν υπάρχουν κακόψυχοι άνθρωποι, συνήθως είναι απλά άνθρωποι, οι νορμάλ δηλαδή που κάνουν και λάθη. Και μοιράζονται ακόμη και αυτό, μιας και τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις, όπως και οι καταστάσεις. Και αν δεν με πιστεύεις, ρώτα και την Βανδή.
