Γυναίκα και χρόνος… Γυναίκα και πόθος… Γυναίκα και πάθη… Γυναίκα και αλήθεια … Γυναίκα και ψέμα… Ποια είναι η αρχετυπική ουσία της γυναίκας και πόσες οι εκδοχές της; Πού αρχίζει το γυναικείο σώμα και πού τελειώνει η γυναικεία ψυχή; Πόσοι τη λάτρεψαν και πόσοι την κατάλαβαν; Πυρ, γυνή και θάλασσα! Για όσους δεν την κατέκτησαν ή για εκείνους που την κατέκτησαν και δεν την κατάλαβαν η γυναίκα αρχίζει και τελειώνει στην μητρική εκδοχή της, στην πιο λογικοφανή εικόνα της στα μάτια των αντρών… Και τα σκοτάδια που κρύβει μέσα της; Η άβυσσος των πόθων της; Τα θέλω της, τα γήινα και τα υπερκόσμια, ποιος θα βρεθεί να τα διαβάσει και να τα θεραπεύσει;
Γυναίκα και κοινωνία… Γυναίκα και οικογένεια… Γυναίκα και καπιταλισμός … Πόσες οι ταυτότητες της σύγχρονης γυναίκας και ποιοι οι ρόλοι της; Όλοι θέλουν μια γυναίκα που τα μπορεί όλα και τα κάνει όλα και όμως, όταν τη βρουν, θαυμάζουν τη γυναίκα του γείτονα γιατί εκείνη αποτελεί το ανεξερεύνητο , το απόμακρο και το απαγορευμένο! Γονιδιακά κατάλοιπα – όταν ο άντρας ήταν ακόμα κυνηγός και κατακτούσε το άγνωστο και το παρθένο – ή απλά αντρικό καπρίτσιο ή εντελώς ανθρώπινη ματαιοδοξία; Ποιος ξέρει… Ίσως όλα, ίσως τίποτα από αυτά… Σκέψεις μόνο μου έρχονται και όχι απαντήσεις.
Και τα κορίτσια τα “ανεξερεύνητα” του Αιγαίου, που λέει και ο Ελύτης, που κατατάσσονται αυτά; Όταν είσαι κορίτσι έχεις μια τέτοια δύναμη – αυτή της νιότης – και όμως δεν το ξέρεις… Και έτσι σπεύδεις να ζήσεις άνευ όρων και ακολουθείς τα χνάρια άλλων… της μάνας σου, της γιαγιάς σου, της κοκκινοσκουφίτσας. Έτσι φυσικά αβίαστα και νομοτελειακά αναπαράγεις το μύθο της γυναίκας, όχι αυτό που είσαι αλλά αυτό που σου μάθανε… και τι να σου κάνει και ο άντρας τότε, που κουβαλάει και αυτός τις στρεβλώσεις του για σένα, και τι να σου προσφέρει όταν εσύ ακόμα δεν έχεις ζητήσει τίποτα, γιατί κανείς σε αυτή την κοινωνία δεν σου μαθε να ζητάς, μόνο να δίνεις… Έτσι δεν καταξιώθηκαν τόσες γυναίκες γύρω σου;
Και τι γίνεται με κάτι ανυπόταχτα κορίτσια, που δεν ακούνε – όπως λέει και ένας φίλος – που κάπου στα τριάντα – σαράντα αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι της κανονικότητας και του χρυσού μέσου όρου; Και που η δική τους καταξίωση περνάει από το κεφάλι πρώτα και ύστερα από την καρδιά και ολόκληρο το σώμα, και που μιλάνε για θέατρο, ποίηση και σινεμά και όχι για αρνάκι στη γάστρα, καθαριότητα και πάστρα! Παραμένουν υπέροχα μονάχες και αποτελούν τον εφιάλτη των περισσότερων αντρών και παράδειγμα προς αποφυγήν… Ίσως κάποτε κάποιος να τις ερωτευτεί… αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα τις καταλάβει… Περαστικά σας κορίτσια!
