Διαβάζοντας… ξεφυλλίζοντας αρχικά ετούτο το βίβλίο της αγαπημένης μου Τζούντιθ Μπάτλερ… Προσπαθώντας να την παρακολουθήσω στο φιλοσοφικό νήμα της σκέψης της, της φεμινιστικής… της γυναικείας… Ναμαι πάλι που θυμήθηκα τη δική μας Αντιγόνη…Ναι! Αυτή του Σοφοκλή… Και θυμήθηκα- είναι η αλήθεια- το πόσο βαριόμασταν στη σχολική τάξη… με το να ακούμε επαίνους για την ανόρθωση του αναστήματος της κόρης του Οιδίποδα… Και ενώ ο λόγος ήταν για την Αντιγόνη… πάλι καταλήγαμε να μιλάμε για άντρα… καταραμένο… Τον Οιδίποδα.
Ναι… θυμάμαι και ως καθηγήτρια την απορία στα μάτια των παιδιών… Τι θέλει τελικά η Αντιγόνη; Γιατί φωνάζει και αντιδρά; Γιατί δεν υπακούει στη μοίρα των πολλών…; Η Ισμήνη τους φάνταζε πιο λογική…: Εφυμεν γυναίκες και προς άνδρας ου μαχουμένα… Όλα αυτά μου συντρόφευαν τον νου ξεφυλλίζοντας… αγγίζοντας… ζώντας το βιβλίο.
Για όλους εκείνους που δεν χώρεσαν στην τυπική ερμηνεία της Αντιγόνης στον κόσμο του κοινωνικού, πολιτισμικού και ψυχικά δομημένου «εγώ», για όσους στριμώχτηκαν επιπόλαια στην κλασική ψυχαναλυτική προσέγγιση και ερμηνεία της Αντιγόνης… Αλλά κυρίως για τους ανήσυχους που συνέχισαν να αναζητούν μέσα από την Αντιγόνη το δίκαιο της Γυναίκας- Ανθρώπου, τις νόρμες της συγγένειας και της κοινωνικότητας μέσα από ανθρωπολογικούς όρους… Για αυτούς γράφω, θα έλεγε η Μπάτλερ.
Εν κατακλείδι, η συγγραφέας με τόλμη γραφής και προσέγγισης, με διάλογο διακειμενικό και διεπιστημονικό, με όρους τεκμηριωμένης ανατροπής και, τελικά, με έναν άκρως διαφέροντα και ενδιαφέροντα λόγο ενορχηστρώνει τις ήδη υπάρχουσες απόψεις περί Αντιγόνης, αναδεικνύει την πολιτική διάσταση του λόγου της, επαναπροσδιορίζοντας παράλληλα τη σχέση του «γυναικείου» με το ηθικό και το πολιτικό.
Το βιβλίο στην έκδοσή του στα ελληνικά συνοδεύεται από μία εξαιρετική εισαγωγή, εμπεριστατωμένη και δομημένη πάνω σε επιστημονικούς όρους, η οποία οριοθετεί με σταθερότητα και γνώση όλο το οδοιπορικό της Μπατλερικής φιλοσοφικής, φεμινιστικής σκέψης.
Και να τελειώσω με ένα ερώτημα που διατυπώνουν έντονα και η ίδια η Μπάτλερ και η Έλενα Τζελέπη που συγγράφει την Εισαγωγή στην έκδοση του έργου στα Ελληνικά : «Ποιες νέες μορφές συγγένειας και σχεσιακότητας θα προέκυπταν, αν το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα είχε ως κέντρο αναφοράς την Αντιγόνη και όχι τον Οιδίποδα; Ένα ερώτημα επίμαχο που εξωθεί τις θεμελιακές παραδοχές της ψυχανάλυσης σε δημιουργική κρίση». Ένα ερώτημα …που απλά θα ξημέρωνε αλλιώς τον κόσμο στην έμφυλη και κοινωνιολογική του διάσταση. Ίσως…να το συντάραζε εκ θεμελίων με μία ανατρεπτική φυσικότητα αλήθειας! Γιατί η αλήθεια… είναι κυρίως γένους θηλυκού… Και σχεδόν πάντα, αντί-γονη…αντί-πατρη και αντικαθεστωτική!
