Η Μαρία κουβαλούσε μια αρχαία κληρονομιά: την διατήρηση του οίκου της με όποιο κόστος. Η μισή Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο του Οίκου των Αψβούργων χάρη στους «πετυχημένους» γάμους που κάνανε εδώ και αιώνες οι παππούδες της. Το κέντρο αυτής της ισχύος βρισκόταν στην πανέμορφη Βιέννη, την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Καμία πόλη ή σχεδόν καμία δεν συγκρινόταν με την Βιέννη. Ήταν η εποχή που ο κόσμος μαγευόταν από τα ακουστικά θαύματα του Μότσαρτ και τα στρούντελς. Αν και πολλοί βιεννέζοι –ίσως όχι όμως οι περισσότεροι- απολάμβαναν τα κάλλη αυτής της πολιτισμικής «Μέκκας» η Μαρία έδειχνε να μην το χαίρεται και τόσο. Τύχαινε να είναι η γυναίκα του Αυτοκράτορα με αυστηρές αρχές που δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις. Τα παιδιά του αυτοκρατορικού ζευγαριού έδειχναν να αγαπάνε περισσότερο τον πατέρα τους και λιγότερο την στρίγγλα μάνα τους. Η Μαρία ήταν αποφασισμένη να επιβάλλει στα παιδιά της και στον λαό της τον κανόνα τάξις και ηθική σε μια πόλη που χαρακτηρίστηκε ως η «πρωτεύουσα της μοιχείας».

Αμέσως σύστησε μια παράξενη αστυνομία, την Επιτροπή Αγνότητας με αποστολή να διώκει την ακολασία, τους μοιχούς και τις μοιχαλίδες. Ηθικές περιπολίες όργωναν όλη την πόλη εισβάλλοντας σε θέατρα, κοινωνικές συγκεντρώσεις και μπουκάροντας σε σπίτια. Οι ύποπτοι συλλαμβάνονταν ενώ οι ξένοι που βαρύνονταν με κατηγορίες διαφθοράς των ντόπιων απελαύνονταν από την χώρα στο πι και φι.

Όσο για τους ένοχους τα πράγματα ήταν πολύ πολύ σκούρα. Τους έδενε η ρουφιάνα σε κολώνες στις πύλες της πόλης για μέρες ίσως και μήνες υπομένοντας τις καιρικές συνθήκες και την αβάσταχτη βρωμιά των ακαθαρσιών τους. Τροφή και νερό τους παρείχε μόνο όποιος περαστικός τους λυπόταν.

Οι κακές γλώσσες ή μάλλον τα κακά μάτια είδαν μεταμφιεσμένη την ίδια την αυτοκράτειρα να συνοδεύει τους ηθικούς αστυνόμους στις εξορμήσεις μήπως και πετύχει τον… άνδρα της καβάλα στην πριγκίπισσα ερωμένη του η οποία ήταν κατά 30 χρόνια μικρότερη της Μαρίας. Όλη η Ευρώπη γνώριζε ότι ο αυτοκράτορας ήταν τσαχπίνης και φυσικά και η ίδια η γυναίκα του μόνο που σε αυτόν δεν μπορούσε να βάλει χέρι. Έτσι θα έβγαζε τον αδόξαστο στους υπηκόους της μήπως και σώσει τα προσχήματα.

Ωστόσο δεν κατάφερε τίποτα. Τα αποτελέσματα του ακραίου αυτού μέτρου να δένει τους έρμους βιεννέζους στην είσοδο της πόλης γύρισαν μπούμερανγκ στην ίδια. Ο κόσμος αντί να φοβηθεί και να εκτοξεύει καμία πέτρα στους αλυσοδεμένους λες ήταν Βαγδάτη τους παρείχε τροφή, νερό και περίθαλψη μπινελικώκοντας την αυτοκράτειρα που επειδή δεν μπορούσε να βάλει τάξη στο κρεβάτι της την πλήρωνε ο κοσμάκης και δεν θα αργούσε και η στιγμή που θα την πλήρωναν και τα παιδιά της…