Και έγινε… Ανάσταση! Και… άναψαν κεριά και λαμπάδες και γιόμισε φως η νύχτα… Μεγάλωσαν τα στενά… και γίναν δρόμοι… και τα στενά της καρδιάς… λεωφόροι και αυτά… άπλα να μπει το όνειρο να ξαποστάσει! Και έγινε η νύχτα ζωή. Και δώσαμε το φιλί της αγάπης και της συγχώρεσης… μα ποτέ τον εαυτό μας δεν συγχωρήσαμε… μόνο τους άλλους… εμάς… ποτέ!

Και τσουγκρίσαμε αυγά… και μετά σαν συγκρουόμενα σε πίστα αυτοκινητάκια… τσουγκρίσαμε όσα λαχταρήσαμε… όσα ζήσαμε… όσα ξεχάσαμε… όσα… δεν βάψαμε κόκκινα μα έγιναν… κόκκινο πανί στην ζήση μας! Και το τσουρέκι είχε γλύκα… είχε γεύση από χαμένη παιδική αθωότητα με… μαχλέπι Πολίτικο να θυμίζει αμανέ αργόσυρτο που τραγουδούσαν… χέρια αφράτα και λευκά σε ζύμωμα σε πάλη εαυτού.

Και… θα είναι Λαμπρή η Δευτέρα τούτη… και ο ήλιος θα ζηλέψει ξανθά μαλλιά και χαμόγελα… θα νοτίσει ιδρώτα μάγουλα ξαναμμένα! Και… αύριο θα είναι σαν να μην ήταν Πάσχα και Μεγάλη Εβδομάδα ποτέ και… θα μικρύνουν όλα και… Σαν… Αν… Σαν γίνουν όλα αν… εσύ… εσύ θα είσαι εσύ; Η κάποιος-α που ακόμα αναζητά να… αναστηθεί… να γίνει στεφάνι Μαγιάτικο… Απριλομάης λευκός.

Τι θα είσαι εσύ αύριο; Τι θα είμαι εγώ; Τι θα είναι αυτή η Άνοιξη που… άπλωσε μπουγάδα στην ψυχή μας τα πιο γαλάζια της φορέματα… Αιγαίου να γίνουν κύματα… σαν μάτια αγαπημένα!
Ποιος ξέρει… Χρόνια Πολλά φίλοι μου! Χρόνια καλά… όπως εσείς τα λαχταράτε… όπως εσείς διαλέγετε να… καίγεστε σε αυτά. Σαν λαμπάδα; Σαν κερί; Σαν ρεσώ; Σαν… ένα αν… ανείπωτο!

Χρόνια… γιομάτα φως Αναστάσιμο!