Τρέχουμε καθημερινά να προλάβουμε να καλύψουμε τις επαγγελματικές, οικογενειακές, συζυγικές, γονεϊκές, φιλικές και κοινωνικές μας υποχρεώσεις. Και μέσα σε αυτή την τάση- μέσα σε αυτήν τη συνήθεια-, συχνά δεν μας μένει χρόνος για να προλάβουμε να καλύψουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Ο τρόπος που ζούμε, ολοένα και μας απομακρύνει από τις πραγματικές μας ανάγκες, από τη βαθύτερη επαφή με τις επιθυμίες, τα συναισθήματα, τους στόχους ζωής μας και το προσωπικό μας όραμα.
Η απομάκρυνση αυτή, συχνά δεν είναι τυχαία. Η καθημερινότητα- η ρουτίνα- ο συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο θα ξεκινήσουμε, θα συνεχίσουμε και θα ολοκληρώσουμε τη μέρα, που τις περισσότερες φορές και για τους περισσότερους από εμάς είναι ίδιος και απαράλλακτος από μέρα σε μέρα- δεν μας αφήνει το χρονικό περιθώριο να θέσουμε ερωτήματα στον εαυτό μου, ερωτήματα κρίσιμα και ουσιαστικά- ερωτήματα που επιδέχονται ανάλυση και απαιτούν απάντηση. Τέτοια ερωτήματα είναι: «Τι έχω κατακτήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου; Τι πέτυχα; Μου αρέσει ο τρόπος που ζω; Αυτό που κάνω στη ζωή μου είναι αυτό που πραγματικά θέλω; Μπορώ να βελτιωθώ; Έχω την ικανότητα να παλέψω για τα όνειρα μου; Έχω την ικανότητα να ζήσω μια ζωή γεμάτη νόημα;».
Κάποιες φορές και με ένα τρόπο ασυνείδητο, φοβόμαστε τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, με αποτέλεσμα να τα αποφεύγουμε. Ωστόσο, επειδή μας δυσκολεύει να παραδεχτούμε αυτό το φόβο μας και αυτή τη συμπεριφορά αποφυγής που υιοθετούμε, αποποιούμαστε την ευθύνη και επιλέγουμε ένα τέτοιο τρόπο ζωής- τόσο γρήγορο και αυτόματο- που μας εξαντλεί, δίνοντας μας τη δυνατότητα να λέμε πως δεν είναι ότι δεν θέλουμε και φοβόμαστε να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλά είναι ότι δεν προλαβαίνουμε….
Όμως, αναρωτιέμαι αν και μέχρι πότε μπορούμε να κρυφτούμε από το βαθύτερο μας κομμάτι, από το υγιές κομμάτι που όλοι έχουμε μέσα μας, το οποίο μας προκαλεί να προβούμε στις κατάλληλες αλλαγές και να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας, από εκείνη τη μικρή- συχνή ή σπάνια- φωνή που μας ζητάει να συνεχίσουμε, που μας πιστεύει και διαμαρτύρεται από τη δική μας άγνοια και αδιαφορία. Αναρωτιέμαι πώς και πότε θα ακούσουμε τα λόγια και τις προτροπές αυτής της σοφής φωνής, η οποία αντιπροσωπεύει το όραμα μας για τη ζωή μας και γνωρίζει το βαθμό των ικανοτήτων μας. Αναρωτιέμαι πότε θα αφυπνιστούμε και θα σταματήσουμε να ζούμε μόνο για να προσαρμοζόμαστε στη δομή της κοινωνίας μας- παρόλο που η κοινωνία μας είναι χρήσιμη και καλύπτει την ανάγκη μας να ανήκουμε σε μια ευρύτερη ομάδα- αλλά θα αρχίσουμε να ζούμε για να προσαρμοζόμαστε στον σκοπό και στο ρυθμό της προσωπικής μας ζωής, του προσωπικού μας οράματος, της προσωπικής μας ανάγκης, των προσωπικών μοναδικών μας στόχων.
Ας αρχίσουμε από σήμερα να αφιερώνουμε λίγο χρόνο στο να ακούμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο. Ας συγκεντρωθούμε σε αυτόν. Ας αφήσουμε την υγιή και ενήλικη πλευρά του εαυτού μας, την οποία όλοι διαθέτουμε, να μας φροντίσει, να μας απαντήσει στα ερωτήματα μας και να χρωματίσει τη ζωή μας με τον τρόπο που επιθυμεί. Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του εαυτού μας να επουλώνει μέρα με τη μέρα τα παρελθοντικά μας τραύματα και να προχωρά προς την πραγματοποιήση του οράματος και των βαθύτερων αναγκών μας. Ας επιτρέψουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο και ας αποδεχτούμε κάθε μας στοιχείο. Πιο απλά, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο. Εξάλλου, είναι ο μόνος που θα έχουμε για πάντα.
