Ας πάρουμε ένα από τα αγαπημένα φρούτα του ανθρώπου, το καρπούζι. Με το ωραίο του ερυθρό χρώμα, την ζουμερή δροσιά του και την γλυκιά του γεύση. Με ιδιαίτερο στυλ, εντυπωσιακή εμφάνιση και κυρίως περιεχόμενο που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως υπάρχει ένα άτομο που το καρπουζάκι δεν του αρέσει.
Δεν του αρέσει βρε αδελφέ! Γιατί πολύ «μας το παίζει» αυτό το φρούτο, πολλά κουκούτσια σε τελική ανάλυση και, εν πάσει περιπτώσει, προτιμάει τη μπανάνα. Παιδικό το παράδειγμα μεν, σημαντικό το ηθικό δίδαγμα δε. Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, παρ´ όλο το μεγαλείο μας, παρ´ όλο το θεσπέσιο εσωτερικό μας. Παντού και πάντα θα υπάρχει κάποιος που μας βρίσκει «λίγους», ή τέλος πάντων, μπορεί να προτιμάει κάτι άλλο.
Όσο έξυπνος κι αν είσαι , όμορφος ή πετυχημένος ή όλα αυτά μαζί, δύσκολα όλοι θα σε συμπαθήσουν, θα σ’ αγαπήσουν, δύσκολα θα είσαι πάντα η πρώτη προτίμησή τους. Αυτό δεν σημαίνει πως, εν προκειμένω, φταίει το καημένο το καρπούζι. Ούτε όμως και εκείνος που δεν το προτιμά. Ούτε σημαίνει πως το καρπούζι ξαφνικά έχασε το όμορφό του χρώμα ή τη ζαχαρένια του γεύση και αυτόματα κάποιος – ο «μα καλά στραβός είναι» – προτιμάει κάτι άλλο γιατί είναι αντικειμενικά καλύτερο.
Η αυτογνωσία είναι μεγάλη υπόθεση και η αυτοπεποίθηση επίσης, και δεν μιλάω πια για φρούτα. Εάν κάποιος ξέρει τί πραγματικά είναι, μέχρι πού μπορεί να φτάσει, αν «κοιτάζεται στον καθρέφτη» (όχι απλά για να στρώσει μαλλί), και ξέρει τί και πόσο αξίζει, τότε η ανασφάλεια σχεδόν διαλύεται. Δεν περιμένεις από κάποιον τρίτο να σε επιλέξει, ή να σε απορρίψει, για να δεις αν «μετράς» και ανάλογα να σχηματίσεις γνώμη για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχουν πολλές επιλογές σε αυτή τη ζωή. Δεν χρειάζεται όλοι να επιλέξουν εσένα για σύντροφο, για παρέα, για συνεργάτη ή φρούτο (μιλάω πάλι στα «καρπούζια», για να τεκμηριώσω τη θεωρία μου). Κάθε άνθρωπος λοιπόν, όπως και το καρπούζι(!), είναι μοναδικός και η αξία του δεν χρειάζεται να περνάει πάντα από το βλέμμα ή την άποψη των τρίτων για εκείνον.
Αυτό που χρειάζεται είναι να σε επιλέξουν πχ, δυο-τρεις καλοί φίλοι, που πραγματικά θα τους αρέσεις και η γνώμη τους θα μετράει πραγματικά για σένα. Αλλά περισσότερο και πάνω από όλα μετράει η γνώμη του καθενός για τον εαυτό του, και κατά πόσο εκείνος εστιάζει στα εσωτερικά του κουκούτσια και μόνο σε αυτά, χάνοντας την υπόλοιπη «γλυκουλιά» και «φοβερότητα» του.
