Η zoom κόπωση είναι εδώ και συνοδεύει την πανδημική κόπωση μετά από ένα χρόνο περιοριστικών μέτρων.

Στην αρχή της πανδημίας οι βιντεοκλήσεις ήταν το μέσο επικοινωνίας αλλά και χαλάρωσης από το lockdown. Ανακαλύψαμε τα virtual background και τον τρόπο ντυσίματος σε μια τηλεδιάσκεψη μέσω zoom, και όλα έμοιαζαν κάπως ωραία. Κάπως έτσι, οι τηλεδιασκέψεις έγιναν το απόλυτο trend της καραντίνας με κάθε είδους virtual events για οποιοδήποτε θέμα.

Σε ένα άρθρο του περιοδικού Technology Mind and Behavior, αναλύεται ακαδημαϊκή θεωρία που αναφέρει τους λόγους που οι άνθρωποι έχουν πάθει zoom κόπωση. Ενώ επισημαίνεται ότι δεν πρόκειται για αφορισμό της πλατφόρμας zoom ή των τηλεδιασκέψεων γενικά. Σύμφωνα με το περιοδικό, σε αντίθεση με τις φυσικές εργασιακές συναντήσεις, στις τηλεδιασκέψεις, οι άνθρωποι νιώθουν πιο στημένοι μπροστά στο φακό. Δεν μπορούν να χαλαρώσουν όπως σε μια φυσική συνάντηση να μιλήσουν με τον διπλανό τους ή να κοιτάξουν τις σημειώσεις τους.

Οι συνομιλίες μέσω βίντεο αναγκάζουν κυρίως τους συμμετέχοντες να παραμείνουν σε σταθερή θέση και να κοιτούν την κάμερα για αρκετή ώρα. Κάτι που αυξάνει το άγχος. Ενώ υπάρχει και η διανοητική προσπάθεια για την αποτελεσματική συμμετοχή προσπαθώντας να δημιουργήσουν καλή εντύπωση.

Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που προτείνουν να μάθουμε να ισορροπούμε τα τεχνολογικά εργαλεία και να βρούμε τρόπους να τα χρησιμοποιούμε. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αξιολογήσουμε αν θα κάνουμε τηλεδιάσκεψη ή αν ένα τηλεφώνημα είναι αρκετό. Τελικά στην εποχή της πανδημίας καλούμαστε να ισορροπήσουμε σε νέες συνθήκες και να βρούμε αυτά που μας προσφέρουν μια κάποια ευεξία.

Άλλωστε πλέον γνωρίζουμε πότε μια τηλεδιάσκεψη ή virtual event έχει να μας προσφέρει θετικό αντίκτυπο. Και αν πριν την πανδημία σε μια βαρετή διάλεξη πηγαίναμε στο μπουφέ για να ξεφύγουμε, τώρα, απλά επιλέγουμε να μην συμμετέχουμε σε ατέρμονες συζητήσεις. Κάποιες φορές το μυαλό μας χρειάζεται ξεκούραση από τον βομβαρδισμό τόσων πληροφοριών… και αυτό δεν είναι κακό…