Η μαρμαρόστρωτη πλατεία Μιαούλη είχε γεμίσει ασφυκτικά από νωρίς το απόγευμα. Το Δημαρχείο της Ερμούπολης , έργο του ERNST ZILLER , δεσπόζει στο βόρειο μέρος της . Στα πολυάριθμα σκαλιά του, ντυμένα στα ασπρόμαυρα, τα 320 μέλη των χορωδιών από Ελλάδα και Αμερική. Στη βάση της σκάλας στημένη η εξέδρα για τους δέκα σολίστ και τους χορευτές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και κάτω από αυτήν η Συμφωνική Ορχήστρα PAZARDHIK της Βουλγαρίας, με αρχιμουσικό τον Grigor Palikarov .
Δεν είμαι φανατική της κλασσικής μουσικής, ούτε έχω ιδιαίτερες γνώσεις, αποδείχτηκε όμως πως η ψυχή διαθέτει τη δική της μουσική παιδεία. Πώς αλλιώς να εξηγήσω πώς άντεξα να ακούω μαγεμένη, όρθια επί τρεις ώρες, σε πείσμα των ποδιών και της μέσης μου, που διαμαρτύρονταν έντονα αλλά μάταια. «VERDI κάτω από τα άστρα» λεγόταν η πανηγυρική βραδιά γκαλά, αφιερωμένη στα 200 χρόνια από τη γέννηση του Βέρντι και είχε απ’ όλα. Άριες, ντουέτα, τρίο και χορωδιακά αποσπάσματα από τα έργα: «Η δύναμη του πεπρωμένου», «Ναμπούκο», «Il Trovatore», «χορός μεταμφιεσμένων», «Μια μέρα βασιλιάς» και «Αίντα». Το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής εντυπωσίασε με τη χορογραφία του Renato Zanella για την Αίντα, ειδικά σχεδιασμένη για τη βραδιά. Εννιά χρόνια πριν, στον ίδιο ιστορικό χώρο, είχαν ακουστεί οι ήχοι του έργου ”Ο κουρέας της Σεβίλλης”.
Έτσι ξεκίνησε το όνειρο του Ελληνοαμερικανού Παναγιώτη Τιμπόρη για την ίδρυση του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΙΓΑΙΟΥ, που έγινε πραγματικότητα. Μια ονειρική πραγματικότητα για όλους τους εμπλεκόμενους, που κάθε χρόνο ξεπερνά τον εαυτό της. Με χορηγίες Ελλήνων και Αμερικανών, μια που τα οικονομικά του Δήμου δεν επιτρέπουν την συμμετοχή στο κόστος τέτοιων εκδηλώσεων. Πολυπληθείς χορωδίες, όπως αυτή του SOUTHWESTERN COLLEGE της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, συμφωνικές ορχήστρες, μουσικοί και τραγουδιστές όλων των ειδών της μουσικής, τζαζ, ροκ, παραδοσιακής και κλασσικής, γίνονται οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας μας, διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι ο πολιτισμός συνεχίζει να ζει στη χώρα που γεννήθηκε.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Αιγαίου συνεχίζει τις υψηλού επιπέδου εκδηλώσεις μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου και ήδη έχει καταστρώσει το πρόγραμμά του για του χρόνου. Γιορτάζοντας τα 150 χρόνια λειτουργίας του θεάτρου «ΑΠΟΛΛΩΝ», θα παρουσιάσει το κλασσικό αριστούργημα του Verdi «Rigoletto», με την πρεμιέρα του οποίου εγκαινιάστηκε το θέατρο στις 20 Απριλίου του 1864.
Άθελα μου κάνω συγκρίσεις με την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Ρόδο, και στενοχωριέμαι. Το δικό μας Εθνικό Θέατρο, φτιαγμένο το 1937 για να ανεβάζει όπερες, θέατρο Puccini για τους Ιταλούς, στέκει κλειστό στην καρδιά της πόλης μας, μαρτυρώντας την ανικανότητα των υπευθύνων με την κατάντια του, χωρίς να εξαιρώ τη δική μας αδιαφορία. Η πόλη μας, ξεπεσμένη αρχόντισσα με φθαρμένα ρούχα και φτηνό μακιγιάζ. Το νησί μας, μέσα στους εκατό πρώτους τουριστικούς προορισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, να μην μπορεί να τελειώσει ένα δρόμο προς τη Λίνδο, μια μαρίνα, ένα φράγμα. Και αυτοί, που επί τριάντα χρόνια περιφέρουν την ανικανότητά τους, ετοιμάζονται να ξαναζητήσουν την ψήφο μας σε λίγο καιρό. Ζητώ συγγνώμη, όμως, γιατί ξέφυγα από το θέμα μου και δεν μου αρέσει να γκρινιάζω κιόλας.
Όπως όλα τα ευχάριστα λοιπόν, έτσι και οι 9ήμερες διακοπές μου, έφτασαν γρήγορα στο τέλος τους. Με τα πολιτιστικά δρώμενα, τις περιπλανήσεις στα στενά δρομάκια στην Άνω Σύρο, τις βουτιές στις παραλίες και τα ουζάκια παρέα με καλούς φίλους, οι μέρες κύλισαν σαν γάργαρο νερό. Αισθάνθηκα πλούσια όταν πάτησα το πόδι μου στη Σύρο στις 4 τα ξημερώματα, 9 μέρες πριν, όταν με περίμεναν η Δήμητρα και ο άνδρας της ο Κώστας, γιατί θεωρώ ανεκτίμητη αξία την αγάπη που κάνει τους φίλους να ξαγρυπνούν για χατίρι σου. Που σου λένε «σου αγόρασα εισιτήριο για την όπερα του Μότσαρτ Cosi fan tutte, σου έστρωσα κι ένα ντιβάνι στο καθιστικό, έρχεσαι;». Αισθάνομαι ευλογημένη που θέλω και μπορώ να λέω «ναι» σε προσκλήσεις από αγαπημένα πρόσωπα, γιατί παρόλο που μας έχουν αφήσει με άδειες τσέπες, έχουμε γεμάτες αγκαλιές .
Αυτό είναι το αντίδοτο που θα μας βγάλει από τα δύσκολα, σύντομα ελπίζω!
