Σε έναν κόσμο αντρών, αναρωτιέμαι… Τι είμαστε εμείς, οι συγκάτοικοι σας σε αυτόν τον πλανήτη; Εμείς που μας κατηγορείτε ακόμη για το μήλο, τότε κάποτε, μα μας ζητάτε επίμονα, μηλόπιτα με παγωτό στο τώρα! Γυναίκα πλασμένη από το πλευρό του Αδάμ; Χωμάτινη και υγρή σαν σύννεφο που έφερε βροχή και έπεσε στην γη να γένει λάσπη! Γυναίκα του “ους ο Θεός συνέζευξε…” του “να φοβείται τον άντρα” της αμαρτίας και της καταδίκης του να προκαλεί, όλα τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα μαζί…. Γυναίκα, αδύνατο φύλλο, φύλο στον άνεμο, ξερό, πεσμένο χάμω στην προκατάληψη στην δεισιδαιμονία… Γυναίκα φωτιά της πυράς που έκαψαν στο Σάλεμ, μάγισσα κορμιών και μυαλών που απλά δεν παραδόθηκαν στις άρρωστες ορέξεις αντρών, σοφών, αγίων. Γυναίκα φοβισμένη δειλή που πάντα γίνεται προσευχή ελπίδας στην δυσκολία του συντρόφου της. Γυναίκα χωρίς γνώμη και άβουλη που έχει αναθρέψει όλους τους μεγάλους ηγέτες αυτού του κόσμου από καταβολής κόσμου!
Γυναίκα που για χρόνια δεν είχε δικαίωμα ψήφου, μα αυτή ήταν που σε κάθε πόλεμο, μάχη μικρή ή μεγάλη, κοινωνικές αναταράξεις, μετρούσε απώλειες μάτωνε για δυο. Γυναίκα που δεν αντέχει τον πόνο μα σαν γεννά σαν δίνει ζωή, πόνος γίνεται και σκίζεται στα δυο το κορμί της σαν θάλασσα, της Βίβλου ιερή! Γυναίκα που είναι αμαρτία να έχει οργασμό, που ακόμη κάπου κάποιοι της κάνουν κλειτοριδοκτομή, αλλά την τάζουν μαζί με ρύζι, σαν παρθένα, στους. έχοντες πρόσβαση στον Παράδεισο των αντρών-πολεμιστών! Γυναίκα της κάθε μέρας, που είναι άνεργη μα είναι παράλληλα καθαρίστρια, παιδαγωγός, ψυχολόγος, ιερόδουλη, μαγείρισσα! Γυναίκα του χτες του σήμερα και του αύριο, που προσεύχεται, που κλαίει βουβά, που γίνεται ώμος να στηριχτείς, μάτια να πιστέψεις, χείλη να παρηγορηθείς, σώμα να αγαπήσεις, χέρια να υγιάνουν, δάκρυα που ξεδιψούν, πόδια που πατούν σταθερά στο τίποτα του 2013 για να γίνουν το “σήκωμα”, το “έλα, μπορείς, μαζί μπορούμε”, το “ξεσκονίσου, τίναξε την λάσπη από πάνω σου και κοίτα τον ήλιο, θα βγει ήλιος, υπάρχει ήλιος, υπάρχουμε. “Γυναίκα που αγαπά, που ερωτεύεται, που διεκδικεί, που μισεί, που μένει μισή, που κόβεται στα δυο, που φοβάται που φοβίζει, που ενώνει και διχάζει, που σιωπά, που μιλά, που αγαπιέται και βιάζεται, που χαϊδεύεται και κακοποιείται…
Γυναίκα, μάνα, κόρη. Γυναίκα αδελφή και φίλη. Γυναίκα σύζυγος και ερωμένη.
Γυναίκα, απλά το άλλο σας μισό, αρσενικά του κόσμου τούτου.
Ένα μισό που ολόκληρο γίνεται αν το δείτε στην πραγματική του διάσταση!
Γυναίκα, σαν εμένα, σαν εσένα, σαν όλες μας χρόνια τώρα, που γίναμε ζωή και μετά πάλι ζωή και λίγο αργότερα, θάνατος, μόνο αν εσείς οι χωμάτινοι συνοδοιπόροι μας στο σύμπαν, αποφασίσετε να μας κάνετε πάλι, χώμα.
Δεν ξέρω. Παράδεισος και διωγμός. Κόλαση και δια βίου συγκατοίκηση, με το ζόρι! Ένα κατάλαβα τελικά, από τον Άβελ και τον Καιν, μέχρι σήμερα, γυναίκα είναι αυτή που χρόνια τώρα, δίνει ζωή και αναθρέφει άντρες!
