Η ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος του περσινού Μαΐου συνοδεύτηκε από την ελπίδα ότι η Χρυσή Αυγή είχε «εξελιχθεί» σε πολιτικό κόμμα, διότι οι μεγαλύτερες ελπίδες γεννιούνται από την απόγνωση, όχι από την ευημερία. Αυτή η ελπίδα λειτούργησε παρηγορητικά για αρκετούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, καθώς αντικρίζαμε κατάματα την πιθανότητα… να έχουμε ξεφύγει τελείως! Λίγα λεπτά αργότερα, το «Εγέρθητου!» μας προσγείωσε απότομα. Για τους περισσότερους, συμπεριλαμβανομένων των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων, η Χρυσή Αυγή ήταν μια απλή εκλογική «γκέλα» και η αντιμετώπισή της επεδέχετο αναβολής. Δύο μέρες μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η αναβολή δεν έχει τελειώσει.
Οι πριμαντόνες του συνταγματικού τόξου περίμεναν τη σειρά τους μπροστά στο φακό για να καταδικάσουν απερίφραστα τη βία. Ο ρόλος των άνανδρων πολιτικών και δημοσιογράφων της χώρας περιορίστηκε στο μηρυκασμό κενών νοήματος λέξεων. Ηγέτες και καθοδηγητές έκριναν ότι η παπαγαλία ήταν το όψιμο όπλο κατά της στρατικοποιημένης αγέλης, της οποίας τα περήφανα μέλη επιλύουν τις διαφορές τους πάντα υπό όρους αριθμητικής υπεροχής, ενώ επιλέγουν το «ένας με έναν» μόνο όταν ο αντίπαλος είναι μεσήλικη γυναίκα.
Τα έδρανα της Χρυσής Αυγής δεν κινδυνεύουν από το Νόμο. Η ιδεολογία της δεν κινδυνεύει από τον πολιτικό λόγο των υπολοίπων κομμάτων. Τα στελέχη της δεν κινδυνεύουν από την Αστυνομία. Τέτοια είναι η ποιότητα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, που δεν χρειάζεσαι την πλειοψηφία για να κυβερνήσεις! Χρειάζεσαι τον φόβο. Ο φόβος έχει φέρει την ελληνική κοινωνία στην αδιανόητη θέση να μην ξέρει από πού να κρυφτεί, από την μνημονιακή εξαθλίωση ή την φασιστική εκτροπή που αυτή συνεπάγεται. Υποτιμήσαμε τη Χρυσή Αυγή, όπως υποτιμούμε ακόμα το καθεστώς καταπίεσης του Μνημονίου. Μόνο τα άκρα δεν υποτιμούν αυτή την καταπίεση, γι’ αυτό αποδεικνύεται μέσα από την Ιστορία ότι την εκμεταλλεύονται καλύτερα. Δεν είναι τυχαίο ότι η βία παίζει σημαντικό ρόλο σε τέτοιες πολιτικές ζυμώσεις. Εκείνοι που την απορρίπτουν και την καταδικάζουν συνοπτικά, δεν το κάνουν μόνο επειδή την φοβούνται, αλλά κυρίως επειδή αγνοούν την πολύτιμη παιδευτική λειτουργία της. Ενδεχομένως να οφείλεται στο σχετικά νεαρό της ηλικίας μου, ή στο ενίοτε οξύθυμο του χαρακτήρα μου, αλλά δεν μπορώ να αποκλείσω την χρήση βίας κατά εκείνων που κατάφεραν το πρώτο χτύπημα στην τάξη και την νομιμότητα. Είτε πρόκειται για γατάκια με σταυρουδάκια, είτε για κοτούλες με κουκούλες, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος.
Εκτός από τον εμφύλιο σπαραγμό, πρέπει πλέον να υποφέρουμε και τον πνευματώδη διεθνή διασυρμό από μέσα και ανθρώπους που γνωρίζουν τα απολύτως ελάχιστα για τον ελληνικό πολιτισμό και απολύτως τίποτα για την σύγχρονη Ελλάδα. Αντίστοιχα υποφέρουμε και τον Πρωθυπουργό, που διεμήνυσε κατ’ ουσία «Μη μου χαλάτε τη μόστρα!», σκεπτόμενος την έξωθεν μαρτυρία της κυβέρνησης ενόψει της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο χαμός του νεαρού καλλιτέχνη, αν και άδικος, ίσως επαναπροσδιορίσει κάποιες προτεραιότητες.
