Πριν από λίγες μέρες έτυχε να βρεθώ μπροστά σε ένα μικρό-ατύχημα στο δρόμο, με αίσιο τέλος και απομεινάρι δύο τρεις γρατζουνιές στα οχήματα, τίποτα σημαντικό δηλαδή. Παρ’ όλα αυτά εντυπωσιάστηκα με την εικόνα του κόσμου γύρω από το «θέαμα», να κάτι που δεν περίμενα και πολύ συχνά συμβαίνει. Το φαινόμενο του θεατή εκεί που η εμπλοκή του θα μπορούσε να βοηθήσει. Άνθρωποι στέκονταν γύρω από το συμβάν ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον, κοιτώντας σαν πραγματικοί χάνοι λες και κάποιος τους είχε παγώσει στη θέση τους χωρίς να μπορούν να πάρουν κάποιο τηλέφωνο για βοήθεια, να έρθουν εκείνοι ίσως, ή έστω εφ’ όσων φαίνεται να μην τους αφορά, να απομακρυνθούν. Δεν ξέρω βέβαια αν κάποιος άνθρωπος από όλους εκείνους στο ημικύκλιο, εάν ήταν κάτι σοβαρότερο θα έκανε κάποια κίνηση βοήθειας, εκτός της «συμπόνιας» που είχαν όλοι στο παγωμένο τους βλέμμα, αλλά ευτυχώς δεν μάθαμε ποτέ.

Αυτή η συμπόνια στο βλέμμα όμως εμένα προσωπικά με θίγει. Γιατί, η ψυχοπονιά χωρίς τη διάθεση για βοήθεια είναι κάτι σαν τη συγγνώμη μερικές φορές. Μισό… Μισό τέλος πάντων, κάτι που χρειάζεται και το πράττω. Από μόνη της η συμπόνια δεν δίνει στέγη σε άστεγους, η κλήση στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης όμως μπορεί. Η ευσπλαχνία για τα αδέσποτα της γειτονιάς δεν τους παρέχει από μόνη της νερό και τροφή, το κάλεσμα της Φιλοζωικής όμως μπορεί να βοηθήσει. Και υπάρχουν άπειρα ακόμη παραδείγματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία σε κάποια σπίτια που σπάνια περνάει απαρατήρητη στους γείτονες αλλά ακόμη πιο σπάνια κάποιος ενώ γνωρίζει ή σχολιάζει, παράλληλα αντιδρά.

Γιατί υπάρχει και η άλλη άποψη με τις κότες και τα πίτουρα. Και συμφωνώ ότι όντως ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δική του δουλειά, όμως η βοήθεια στον συνάνθρωπο δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την πραγματικότητα, σαν δικαιολογία. Είναι απαράδεκτο όταν άτομα ανακατεύονται εκεί που πραγματικά κανείς δεν τους ζήτησε τον λόγο και να απέχουν τελικά να εμπλακούν όταν κάποιος τους έχει ανάγκη να το κάνουν. Και τέλος πάντων Πάσχα έρχεται, κρίμα να τρως μόνο καλαμαράκια για να δηλώσεις καλός Χριστιανός, ενώ για τα στραβά αυτού του κόσμου κουνάς απλά συγκαταβατικά το κεφάλι και μένεις θεατής. Μπορεί τυχόν η ανάμειξη σε κάτι «έξω από το σπίτι σου» να προκαλέσει αντιδράσεις. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις βρεις μπελά, αλλά εάν τελικά έχεις κάνει το σωστό (και αυτό θα φανεί στους νοήμων σε βάθος χρόνου), τότε αυτή η συνέπεια είναι μηδαμινή μπροστά στο πόσο πιο ήσυχα θα κοιμάσαι τα βράδια με τη συνείδηση σου καθαρή.